Μια χούφτα Έλληνες…

Ελλάς.. Μια χώρα προδομένη σήμερα από τα ίδια της τα παιδιά…

Μέσα από τα σπλάχνα της ξεπήδησε ο χειρότερος εφιάλτης της και σύρθηκε τα τελευταία χρόνια ανά την υφήλιο, χωρίς ελπίδα οίκτου και συμπαράστασης.
Προδοσία εκ των έσω … και ναι, αυτός ο πόλεμος είναι πάντοτε πιο πικρός και πιο ακατάληπτος για τους ρομαντικούς και τους πατριώτες. 
Δεν το αντέχει η καρδιά του Έλληνα να βλέπει την πατρίδα του να λυμαίνεται από διάφορους που διοικούν έχοντας το αντίστοιχο πελατειακό κοινό τους και κάθε φυλής βρωμερούς ισλαμοαποικιοκράτες που υποδέχονται στην πατρίδα μας οι ανεγκέφαλοι φιλάνθρωποι.

Τι πάθαμε ως λαός και πάψαμε να σκεφτόμαστε; Τι πάθαμε και πάψαμε να αντιδρούμε; Σημειωτέον ότι η «επίσημη» διανόηση – Ακαδημία, μουσουργοί, ποιητές, συγγραφείς… όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης και της ηθικής κατάπτωσης απουσιάζει παντελώς και εκκωφαντικώς από την κριτική του σκάρτου πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι.
Στην εποχή της πνευματικής και οικονομικής πτώχευσης, μορφές ηρώων μας θυμίζουν το χρέος μας προς την Πατρίδα, όπως ο Λεωνίδας με τους Σπαρτιάτες του, όπως ο Κολοκοτρώνης και ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, όπως οι Μακεδονομάχοι, Καπετάν Άγρας και Παύλος Μελάς, όπως η κάθε ελληνική ψυχή που έπεσε στη μάχη με φλόγα και ηρωισμό.
Ένδοξες νίκες και ένδοξες ήττες, σε δύσκολες χρονικές στιγμές, αναπτέρωναν πάντοτε το εθνικό φρόνημα.

Μια χούφτα Έλληνες πολέμησαν και νίκησαν τους Πέρσες στον Μαραθώνα το 490 π.Χ. στις Θερμοπύλες και στη Σαλαμίνα το 480 π.Χ. στην Αλαμάνα και στο Χάνι της Γραβιάς το 1821, στο Μανιάκι το 1825, στο Μ. Σπήλαιο το 1827, στην απελευθέρωση της Κρήτης και της Μακεδονίας, καθώς επίσης και στο μέτωπο της Αλβανίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Δόθηκαν μάχες με νίκες καθοριστικές, στις οποίες η Δύση οφείλει την ύπαρξή της και η ιστορία μας πάντοτε γραφόταν με χρυσά γράμματα.
Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη Ἀπομνημονεύματα
Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε, τρώνε από ᾿μάς και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι᾿ όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν…

Περιπλανηθήκαμε και επιβιώσαμε ως έθνος ανά τους αιώνες και κάποιες φορές βασανιστήκαμε. Ο χειρότερος εχθρός μας όμως, πάντοτε παρέμενε ο κακός μας εαυτός. Αυτός ήτανε και ο Δούρειος Ίππος που κατάφερνε να εισβάλλει και να γκρεμίζει τα τείχη της ανδρείας και του πατριωτισμού.
«Για να μην καταρρεύσει το Έθνος μας έχει ανάγκη όλων εμάς, των όσων ζωντανών, κατά τον Ίωνα Δραγούμη, οι οποίοι θα πρέπει να συνδεθούμε με πίστη, αυτοθυσία και διαίσθηση με τη ζωή του Έθνους, να διακονήσομε την παράδοση μας και να αναπτύξουμε τη συνείδηση μας στον Ελληνικό τρόπο ζωής. 
Να επιδείξουμε εμπράκτως, αγάπη προς το Έθνος και προς κάθε Εθνικό. Να περιφρουρήσουμε αξίες, πολιτισμό, περιβάλλον, γλώσσα και τον γεωγραφικό χώρο που μας απέμεινε και περικλείεται στα γεωγραφικά όρια του Ελλαδικού και Κυπριακού Κράτους. Στη συνέχεια να διεκδικήσουμε αυτό που ανήκει σε μας και στα παιδιά μας. Να λευτερώσουμε τα σκλαβωμένα εδάφη του Ελληνισμού. Και εάν εμείς σταθούμε ανάξιοι να το πετύχουμε, να παραδώσουμε σκυτάλη στις επερχόμενες γενεές.»

Οι προδότες δεν έλειψαν ποτέ και πολλές φορές καθόρισαν την εξέλιξη των γεγονότων, αλλάζοντας ακόμη και το ρου της ιστορίας. Να θυμάστε όμως ότι όσο ζει η μνήμη και η ιστορία αποτυπωμένες, δεν υπάρχουν χαμένες πατρίδες, δεν υπάρχουν χαμένοι πολιτισμοί.
Όσες φορές και αν λαβώθηκε το Έθνος, όσες φορές και αν αλώθηκε, πάντοτε έστεκε αγέρωχο και φωτεινό. Η ψυχή του έμενε αλύτρωτη και δεν χρειαζόταν παρά μια χούφτα Έλληνες να μεταλαμπαδεύσουν αρετές και μνήμες.
Δεν θα πάψει όμως αυτή η χώρα να γεννά από τα σπλάχνα της ήρωες, που δεν θα διστάσουν όποτε η πατρίδα και οι συνθήκες το επιτάσσουν να θυσιαστούν γι΄ αυτήν.
Ο Δημοσθένης Λιακόπουλος έχει αναφέρει στο παρελθόν ότι:
"Η Ελλάς δεν είναι ύλη, ούτε χώρος, δια να την καταλάβουν και να την εξουθενώσουν. Συμβολίζει και είναι το αιώνιον, το αθάνατον, το αδέσμευτον πνεύμα, το οποίον ούτε συλλαμβάνεται, ούτε υποτάσσεται, ούτε αποθνήσκει."

Αρχηγό του έθνους και οδηγό της ζωής μας ας βάλουμε τον Χριστό, ο οποίος με μία χούφτα Έλληνες πατριώτες θα σώσει την πατρίδα μας από τον αφανισμό της.
Έρχεται η ώρα να δώσουμε τη μάχη μας!

Δόξα Σοι ο Θεός η μόνη ελπίς ημών δόξα Σοι!!!

Γιάννης Τσιριγώτης (Δημοσιογράφος-Οικονομολόγος): Αυτό που θέλουν οι πολίτες!!!...

Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ καταθέτει σήμερα την πρόταση για το μέλλον της Ευρωζώνης. Θέλει μία πραγματική οικονομική ένωση, πιο δημοκρατικούς θεσμούς, αλληλεγγύη και αποτελεσματικότητα. Προσδοκά να έχει πολύτιμο αρωγό όχι μόνο τον Γάλλο πρόεδρο, Εμανουέλ Μακρόν, αλλά και τον «Ρονάλντο» των υπουργών Οικονομικών. Ο Πορτογάλος Μάριο Σεντένο, που διαδέχεται τον Γερούν Ντέισελμπλουμ στο τιμόνι του άτυπου μεν, πανίσχυρου δε Eurogroup, θα κληθεί να συντονίσει τις προσπάθειες για βαθύτερη ενοποίηση, να δώσει σάρκα και οστά στο όραμα για ενιαίο προϋπολογισμό, σύσταση υπουργείου Οικονομικών και μετεξέλιξη του ESM σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο.
Με τα βήματα αυτά οι Βρυξέλλες θέλουν να απαντήσουν τόσο στις φωνές λαϊκιστών και ευρωσκεπτικιστών, που βολεύονται στο να χρεώνουν στην Ένωση πάσης φύσεως δεινά, όσο και στην κριτική όσων πραγματικά αγωνιούν για την κοινότητα και ζητούν άμβλυνση των ανισορροπιών και του δημοκρατικού ελλείμματος. Η όλη συζήτηση διεξάγεται με όρους του τι θέλει και δεν θέλει η κυβέρνηση του κάθε κράτους. Τι ζητά το Παρίσι και η Ρώμη; Τι θα δώσει το Βερολίνο; Τι φοβάται η Μπρατισλάβα;
Δεν είναι όμως τόσο οι ηγεσίες που καλούνται να πείσουν οι Βρυξέλλες όσο οι πολίτες. Και αυτοί, είτε ζουν στον «ισχυρό» Βορρά είτε στον «αδύναμο» Νότο, στη θεωρούμενη ως «φιλοευρωπαϊκή» Δύση ή την πιο «ευρωσκεπτικιστική» Ανατολή, αισθάνονται σε μεγάλο βαθμό ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται ερήμην τους.
Οι ψηφιακές τεχνολογίες και πλατφόρμες, οι online διαβουλεύσεις κα τα petition δεν καλύπτουν το κενό. Το Ευρωβαρόμετρο αποκαλύπτει ότι το 52% των Ευρωπαίων πιστεύει πως η φωνή του δεν μετράει, με το ποσοστό να προσεγγίζει το 80% σε χώρες όπως η Ελλάδα.
Και αν μετρούσε, τι θα έλεγε; Ότι η δράση της Ε.Ε. από τη μάχη κατά της τρομοκρατίας έως εκείνη κατά της φοροδιαφυγής και από την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης έως την καταπολέμηση της ανεργίας είναι ανεπαρκής.
Είναι η βαθύτερη ενοποίηση η λύση; Φεντεραλιστές, απογοητευμένοι και μη, λένε ναι. Οι εθνοκεντρικοί την ξορκίζουν ως το απόλυτο κακό. Καμία από τις παραπάνω ομάδες, όμως, δεν είναι πλειοψηφία στην Ένωση. Όπως αποκαλύπτει έρευνα του Chatham House, το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινής γνώμης είναι κάπου στη μέση. Εκείνοι που θέλουν την ενοποίηση, θέλουν μία Ε.Ε. να τους προστατεύει, αλλά όχι περισσότερες εξουσίες στα χέρια μη εκλεγμένων τεχνοκρατών. Φοβούνται όταν οι αποφάσεις λαμβάνονται μακριά τους.
Αυτοί, και όχι ο Γιούνκερ, ο Μακρόν ή η Μέρκελ, θα μας πουν μεσοπρόθεσμα αν η Ευρωζώνη με τον Ρονάλντο μπορεί να «σκοράρει».

Παρανοήσεις και στρεβλώσεις για την «άμεση δημοκρατία»

Οπως είναι γνωστό, η πρόσφατη εξαγγελία του πρωθυπουργού για συνταγματική αναθεώρηση περιλαμβάνει ειδικό κεφάλαιο για την «ενίσχυση των θεσμών άμεσης δημοκρατίας».

Οι συγκεκριμένες προτάσεις έχουν αρκετά θετικά στοιχεία, αλλά η όλη προσέγγιση του θέματος είναι προδήλως προβληματική τόσο ως προς τη χρησιμοποιούμενη ορολογία, η οποία οδηγεί αναπόφευκτα σε παρανοήσεις, όσο και ως προς την ουσία, η οποία αφήνει πολλά περιθώρια για πολιτικές και συνταγματικές στρεβλώσεις. Ειδικότερα:

Α. Η χρήση του όρου «θεσμοί άμεσης δημοκρατίας» είναι στην καλύτερη περίπτωση εσφαλμένη και στη χειρότερη παραπλανητική, όταν κινούμαστε στο πλαίσιο των σύγχρονων δημοκρατικών πολιτευμάτων, δεδομένου ότι αυτά βασίζονται, με ρητές συνταγματικές επιταγές, στο αντιπροσωπευτικό σύστημα (το οποίο μάλιστα, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, συνδέεται άρρηκτα με το κοινοβουλευτικό σύστημα, που απαιτεί εξάρτηση της κυβέρνησης από την εμπιστοσύνη του ή των αντιπροσωπευτικών σωμάτων).

Ως εκ τούτου οι ισχύοντες θεσμοί δεν νοείται να υποκατασταθούν από «θεσμούς άμεσης δημοκρατίας», όχι μόνο γιατί αυτοί παραπέμπουν σε άλλον τύπο πολιτεύματος (σαν αυτόν που ίσχυσε στην αρχαιότητα και εξακολουθεί εν μέρει να ισχύει στην Ελβετία), αλλά και γιατί καλλιεργούν τη λογική της παντοδυναμίας του λαού ερήμην των συνταγματικών δεσμεύσεων των άρθρων 1 και 110 του ελληνικού Συντάγματος, που ορίζουν ως θεμελιώδη και μη αναθεωρήσιμη αρχή του πολιτεύματος την «προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία».

Το ζητούμενο λοιπόν, με βάση τα ανωτέρω, δεν είναι η συνεχής επίκληση της «άμεσης δημοκρατίας» -πολλώ δε μάλλον όταν συνδέεται με την πολλαπλά τραυματική για το Σύνταγμα και τους θεσμούς εμπειρία του τελευταίου δημοψηφίσματος-, αλλά η αντιμετώπιση της υπαρκτής κρίσης πολιτικοποίησης και αντιπροσώπευσης μέσω του λελογισμένου εμπλουτισμού των δημοκρατικών στοιχείων του πολιτεύματός μας με θεσμούς άμεσης λαϊκής συμμετοχής (και όχι «άμεσης δημοκρατίας»).

Ενας τέτοιος εμπλουτισμός, μακριά από λαϊκιστικά στερεότυπα και λογικές αλλοίωσης του πολιτεύματος, αποτελεί την καλύτερη απάντηση στη λογική των «τεχνικών της εξουσίας», που αποστρέφονται, με πρόσχημα τον λαϊκισμό, κάθε ιδέα αναβάθμισης του πολιτικού ρόλου του εκλογικού σώματος.

Β. Οσον αφορά την ουσία των σχετικών προτάσεων του πρωθυπουργού, επισημαίνονται τα εξής:

• α. Οι προτάσεις για λαϊκή πρωτοβουλία ως προς τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος και την ψήφιση νόμου κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση (δεδομένου και του μεγάλου αριθμού υπογραφών που απαιτούνται), αλλά είναι ελλιπείς και μονομερείς, διότι δεν αντιμετωπίζουν αυτούς τους θεσμούς στο πλαίσιο μιας ολοκληρωμένης και πολλαπλά εγγυημένης δημοκρατικής παρέμβασης.
• β. Η πρόταση για «υποχρέωση κύρωσης με δημοψήφισμα οποιασδήποτε συνθήκης μεταβιβάζει κυριαρχικές αρμοδιότητες του Κράτους», όπως διατυπώνεται είναι απόλυτη, υπερβολική και εν τέλει εξαιρετικά προβληματική.
• γ. Σε όλες τις παραπάνω προτάσεις απουσιάζει παντελώς κάθε αναφορά σε συνταγματικές εγγυήσεις που θα διασφαλίζουν τη δημοκρατικότητα και γνησιότητα των προτεινόμενων θεσμών (ώστε να μην είναι δυνατόν να επαναληφθούν θεσμικές αλχημείες σαν αυτές που σφράγισαν τη διεξαγωγή του τελευταίου δημοψηφίσματος).

Η δική μου άποψη, όπως την είχα διατυπώσει ιδίως στη μελέτη μου «Σύνταγμα και Δημοκρατία στην εποχή της παγκοσμιοποίησης» (Αντ. Σάκκουλας, Αθήνα 2000) είναι η ακόλουθη:

Δυνατότητα πρότασης για δημοψήφισμα που αφορά σοβαρό εθνικό θέμα πρέπει να έχουν όλοι οι φορείς του πολιτεύματος και συγκεκριμένα α) ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όπως υπό το Σύνταγμα του 1975, β) η κυβέρνηση, όπως υπό το ισχύον Σύνταγμα του 1975/1986, γ) η Βουλή, με 120 τουλάχιστον μέλη της και δ) οι πολίτες, με συγκεκριμένο αριθμό υπογραφών (όπως στην πρόταση του πρωθυπουργού).

Ωστόσο θα πρέπει να προβλέπεται όχι μόνο χρονικός περιορισμός (ένα κατά τετραετία, για την κάθε πλευρά), αλλά και ρητή εξαίρεση των θεμάτων που άπτονται των ατομικών δικαιωμάτων (τα οποία είναι συστατικά στοιχεία του κράτους δικαίου και δεν νοείται να βρίσκονται ανά πάσα στιγμή υπό τη δαμόκλειο σπάθη μιας συγκυριακής πλειοψηφίας).

Παράλληλα πρέπει να καθιερώνονται σαφείς εγγυήσεις τόσο για τη διατύπωση των ερωτημάτων όσο και για τους όρους διεξαγωγής, με προληπτικό δικαστικό έλεγχο από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο (ή από ένα, καθιερωτέο κατά την άποψή μου, Συνταγματικό Δικαστήριο), έπειτα από σχετικό αίτημα είτε του Προέδρου είτε της κυβέρνησης είτε της Βουλής (τουλάχιστον 120 βουλευτές).

Η δυνατότητα πρότασης για «καταργητικό» δημοψήφισμα από τους πολίτες δεν πρέπει να αφορά μόνο «ψηφισμένο νόμο», όπως στην πρόταση του πρωθυπουργού, αλλά και «ψηφισμένο νομοσχέδιο», όπως ισχύει σήμερα για τη Βουλή (με πρόταση 120 και απόφαση 180 μελών της τουλάχιστον).

Η άμεση λαϊκή συμμετοχή θα μπορούσε να επεκταθεί και στην αναθεωρητική διαδικασία με την καθιέρωση λαϊκής συνταγματικής πρωτοβουλίας ή/και συνταγματικού δημοψηφίσματος, σύμφωνα με όσα υποστήριξα στο προηγούμενο άρθρο μου.

Τέλος, ως προς την παραχώρηση κυριαρχικών αρμοδιοτήτων, θεωρώ ότι η βασική μέριμνα του αναθεωρητικού νομοθέτη πρέπει να είναι η επέκταση της αυξημένης πλειοψηφίας των 3/5 σε όλα τα ζητήματα που ρυθμίζει το άρθρο 28 Σ (παραχώρηση κρατικών αρμοδιοτήτων σε υπερεθνικά όργανα και εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας), με ρητή εξαίρεση ως προς την ενίσχυση των δημοκρατικά εκλεγμένων οργάνων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως το Ευρωκοινοβούλιο (για την οποία θα αρκούν 151).

Παράλληλα όμως θα μπορούσε να προβλεφθεί και ειδικό δημοψήφισμα, αφ’ ενός μεν αν το ζητήσει ο Πρόεδρος ή μεγάλος αριθμός πολιτών (π.χ. 2.000.000) για επικύρωση των σχετικών αποφάσεων της Βουλής, αφ’ ετέρου δε αν το ζητήσει η κυβέρνηση σε περίπτωση απόρριψης σχετικής πρότασής της από τη Βουλή.

Δύο γείτονες, πολλά προβλήματα

Στην πρώτη επίσκεψη Τούρκου προέδρου ύστερα από 65 χρόνια, οι προσδοκίες ίσως είναι υψηλότερες από την τουρκική πλευρά. Και τούτο γιατί αυτή λαμβάνει χώρα σε μία περίοδο κατά την οποία οι σχέσεις της Άγκυρας με το Βερολίνο, το Άμστερνταμ και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι σε βαρομετρικό χαμηλό. 

28 Νοεμβρίου 1952. Ο βασιλιάς Παύλος και η βασίλισσα Φρειδερίκη ποζάρουν χαμογελαστοί στον κήπο των ανακτόρων με τον επίσημο προσκεκλημένο τους. Είναι ο Τούρκος πρόεδρος Τζελάλ Μπαγιάρ, ο οποίος λίγες ώρες νωρίτερα είχε λάβει από τον δήμαρχο Αθηνών, Κωνσταντίνο Νικολόπουλο, το μετάλλιο της πόλης. Παρά το ρευστό πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα και την αμοιβαία καχυποψία, οι προσδοκίες για ελληνοτουρκική προσέγγιση -ιδιαίτερα από ορισμένους στην ελληνική πλευρά- ήταν μάλλον υψηλές. Το 1952 ήταν η χρονιά που Ελλάδα και Τουρκία εντάχθηκαν ταυτόχρονα στο ΝΑΤΟ, στο δεύτερο κύμα διεύρυνσης της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, προέβησαν σε αμοιβαία κατάργηση της θεώρησης των διαβατηρίων, ενώ Έλληνες καλλιτέχνες έκαναν «θραύση» στην Κωνσταντινούπολη. Το Κυπριακό (όπως και άλλα ζητήματα) υπέβοσκαν, αλλά δεν είχαν ακόμη σκιάσει σχέσεις και επισκέψεις.  

7 Δεκεμβρίου 2017. Ο Προκόπης Παυλόπουλος θα υποδεχθεί χαμογελαστός στην Αθήνα τον ομόλογό του Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος θα έχει βεβαίως συνάντηση και με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Στην πρώτη επίσκεψη Τούρκου προέδρου ύστερα από 65 χρόνια, οι προσδοκίες ίσως είναι υψηλότερες από την τουρκική πλευρά. Και τούτο γιατί αυτή λαμβάνει χώρα σε μία περίοδο κατά την οποία οι σχέσεις της Άγκυρας με το Βερολίνο, το Άμστερνταμ και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι σε βαρομετρικό χαμηλό. 

Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι ο «σουλτάνος» Ερντογάν θα διστάσει να πιέσει για την έκδοση των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών ή δεν θα φροντίσει να αξιοποιήσει με κάθε τρόπο το «όπλο» της συμφωνίας για το προσφυγικό - την τήρηση της οποίας η Αθήνα επιθυμεί διακαώς.

Ίσως όμως να θελήσει να ανταποδώσει την «ευγενική χειρονομία», όπως χαρακτηρίστηκε από τον γερμανικό Τύπο η σύλληψη φερόμενων μελών της οργάνωσης DHPK-C. Δεν είναι σαφές τι θα μπορούσε να είναι αυτό που θα προσφέρει η τουρκική πλευρά. Στην ατζέντα, πέραν της συνεργασίας σε θέματα ασφαλείας και αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, βρίσκεται η προοπτική συνεργασίας στον τομέα των μεταφορών. Μένει να φανεί εάν η νέα φάση της προσέγγισης θα αρχίσει από το οικονομικό πεδίο. 

Μην τα παρατάς

Μην τα παρατάς, όποια και αν είναι η κατάσταση που βιώνεις.

Η μάχη είναι δύσκολη και επίπονη. Οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν, ωστόσο μείνε να παλέψεις μέχρι τέλους. Ο τολμών νικά.
Οι δυσκολίες είναι πολλές. Νιώθεις πως δεν υπάρχει ελπίδα. Όλα φαίνονται να έχουν τελειώσει. Το μόνο που περιμένεις είναι να έρθει το τελειωτικό χτύπημα. Οι παλμοί σου ανεβαίνουν γιατί είσαι ήδη καταπονημένος, ψυχικά και σωματικά. Η κατάρρευση σου είναι το επόμενο βήμα και το ξέρεις. Όλα αυτά, όμως, είναι στη φαντασία σου, γιατί το μυαλό παίζει βρώμικο παιχνίδι.

Η λογική που μας διακρίνει από τα ζώα, μας κάνει ψυχρούς στις σκέψεις και τις αποφάσεις μας. Όσο το μυαλό λειτουργεί σε ανθρώπινα επίπεδα, τότε η λογική επικρατεί. Βλέπεις το τέλος να έρχεται και αμέσως κατανοείς, πως όλα έχουν χαθεί. Δεν είναι έτσι. Δεν έχει έρθει ακόμα η τελική σου σκηνή, στο έργο που λέγεται ζωή.
Ξεπέρασε τη ψυχρότητα με την οποία το μυαλό κάνει υπολογισμούς και νιώσε. Νιώσε τον παλμό σου να δονεί σαν καμπάνα όλο σου το σώμα. Νιώσε πως η καρδιά σου σε κρατάει ζωντανό με νύχια και με δόντια, και πως με όλη της τη δύναμη σε θέλει δυνατό. Νιώσε τη παρουσία του Αρχηγού δίπλα σου. Δεν είσαι μόνος. Μπορεί να μην Τον βλέπεις, αλλά ευτυχώς στέκεται δίπλα σου και σε θέλει γενναίο. Σήκωσε την ασπίδα της γενναιότητας, σκούπισε τα μάτια σου από τα δάκρυα της λύπης, κάνε τον σταυρό σου και αγωνίσου. Οι δυσκολίες της ζωής είναι άθλοι και πρέπει να τους ξεπεράσεις.

Είσαι άνθρωπος, έχεις μυαλό. Μην το αφήνεις να σε προσγειώνει με τη λογική του. Η καρδιά είναι που καίει και σου δίνει ελπίδα. Και η ελπίδα δίνεται με την πίστη στον Ουράνιο Λυτρωτή μας. Πάρε το σπαθί της πίστης και γύρνα στην αρένα. Ίσως πέσεις ξανά, ίσως οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείψουν για ακόμα μια φορά. Εσύ, όμως, όσες φορές πέφτεις, άλλες τόσες να Του ζητάς βοήθεια. Δεν χαίρεται που σε βλέπει να πέφτεις. Λυπάται, όμως, που δεν Τον ζητάς. Άπλωσε το χέρι σου και ζήτα Του να σε σηκώσει. Θα το κάνει. Το έχει κάνει και για μένα και για πολλούς άλλους.
Η τελική ευθεία έφθασε. Μπροστά σου απλώνεται ένας δρόμος. Μόνο εσύ θα ξέρεις τι βρίσκεται στο βάθος. Αν έχεις πολεμήσει σωστά, θα βγεις σε ένα ξέφωτο. Αν κάτι πήγε λάθος, σε περιμένει ένα αδιέξοδο. Αυτό να έχεις στο νου σου, ώστε να προσπαθείς να αγωνίζεσαι. Η μάχη είναι δύσκολη. Η έκβαση του αγώνα είναι αβέβαιη. Αξίζει. όμως, η προσπάθεια, για χάρη Του.