GIANNIS TSIRIGOTIS: Δώρο και κατάρα!

O Ουίνστον Τσόρτσιλ είχε κάποτε περιγράψει το πετρέλαιο του Ιράν ως «δώρο από μία νεραϊδοχώρα, που υπερβαίνει κάθε προσδοκία». Πολλοί ζήλεψαν έκτοτε αυτό το δώρο, το οποίο όμως οι νεράιδες έδεσαν με κατάρα. 

Η σύγκρουση της Σαουδικής Αραβίας με το Ιράν έχει τις ρίζες της στο σχίσμα Σουνιτών- Σιιτών. Είναι όμως πάνω από όλα μία σύγκρουση πολιτικής επιρροής και ελέγχου του πετρελαίου - του ορυκτού καυσίμου από το οποίο ο κόσμος παλεύει να απεξαρτηθεί, αλλά δεν φαίνεται προς το παρόν να το πετυχαίνει.

Η Σαουδική Αραβία ήταν και παραμένει ο ισχυρότερος παραγωγός και εξαγωγέας αργού του ΟΠΕΚ. Το Ιράν ήταν -προ διεθνών κυρώσεων του 2012- και φιλοδοξεί να ξαναγίνει από τις αρχές του 2016, όταν ήρθη το εμπάργκο, ο δεύτερος ισχυρότερος. Δεν εκπλήσσει λοιπόν το γεγονός ότι το Ριάντ κρατούσε σκοπίμως τις τιμές σε χαμηλά επίπεδα από τα μέσα του 2014 έως και τα τέλη του περασμένου έτους, αρνούμενο όλο αυτό το διάστημα να παρέμβει στην αγορά. Είχε αποφασίσει να μην επιτρέψει στην Τεχεράνη να υλοποιήσει τις φιλοδοξίες της. Όταν άρχισε η αιμορραγία των πετροδολαρίων να εξασθενεί και το δικό του βασίλειο, άλλαξε στάση. 

Όλα αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά. Αυτό, όμως, που γνωρίζουν λιγότεροι είναι πως μία μεγάλη ποσότητα του πετρελαίου του Αραβικού Κόλπου βρίσκεται σε εδάφη Σιιτών. Ακόμη και στη σουνιτική Σαουδική Αραβία τα σπουδαιότερα κοιτάσματα απαντώνται στην Ανατολική Περιφέρεια, όπου ο πληθυσμός είναι στην πλειονότητά του Σιίτες. Το πιο εφιαλτικό σενάριο για τον πρίγκιπα Σαλμάν, όπως και για τους προκατόχους του, θα ήταν μία εξέγερση της περιοχής εναντίον του. Η εκτέλεση του κληρικού Νιμρ αλ-Νιμρ δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολιών για το πόσο σοβαρή θεωρεί το βασίλειο των Σαούντ την απειλή αυτή. 

Και μέσα σε όλα αυτά τα περίπλοκα -και άκρως επικίνδυνα- γεωπολιτικά παιχνίδια, έρχονται να βρουν την άκρη οι αγορές. Η σύγχυση εμφανής. Την ώρα που ορισμένοι αναλυτές προειδοποιούν για νέα κατάρρευση των τιμών του πετρελαίου εξαιτίας των αντιπαραθέσεων στην οικογένεια του ΟΠΕΚ και της αδυναμίας για κοινή γραμμή, άλλοι φοβούνται εκτίναξή του στα 100 δολάρια, εξαιτίας ακριβώς των αντιπαραθέσεων, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ανάφλεξη. Προς το παρόν διαψεύδονται όλοι. Οι αντίρροπες δυνάμεις λειτουργούν σταθεροποιητικά, κλειδώνοντας την τιμή κοντά στα 60 δολάρια.  Τουλάχιστον έως ότου οι δυνάμεις της περιοχής αποφασίσουν εάν θα εστιάσουν στο δώρο ή θα αναβιώσουν την κατάρα. 

Λόγος αισιοδοξίας

Από το 2010 το κατά κεφαλήν εισόδημα στη Γερμανία αυξήθηκε κατά 3.000 ευρώ τον χρόνο. Στην Ιταλία αντιθέτως μειώθηκε κατά 3.000 ευρώ. Στη Γαλλία παρέμεινε σταθερό.

Στη Γερμανία έχει το δικό του σπίτι το 25% του πληθυσμού. Στην Ισπανία το 45% και στην Ιταλία το 55%. Στην Ολλανδία το ποσοστό εκτοξεύεται στο 91%.

Στην Αυστρία το ποσοστό του πληθυσμού που γεννήθηκε σε άλλη χώρα ανέρχεται στο 18%, περίπου όσο στην Ιρλανδία. Στη Γερμανία αντιστοιχεί στο 13%, όπως και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Στη Βουλγαρία δεν ξεπερνά το 1,9%.

Το 56% των Ιταλών και το 60% των Γάλλων επιθυμεί κοινή ευρωπαϊκή άμυνα. Το αντίστοιχο ποσοστό στη Γερμανία δεν ξεπερνά το 41% και στη Δανία αγγίζει μόλις το 25%.

Η Γερμανία, η Ολλανδία, η Δανία και η Σουηδία παρουσιάζουν ιδιαίτερα υψηλά πλεονάσματα στο ισοζύγιο πληρωμών. Σε αντίθεση με την πλειονότητα της Ευρωζώνης, η οποία εμφανίζει ελλείμματα.

Ο Εμανουέλ Μακρόν και ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ πιέζουν με όχημα μια παρόμοια ατζέντα εμβάθυνσης στην Ε.Ε. Είναι ίσως οι μόνοι και άρα μόνοι τους.

Οι Φιλελεύθεροι της Γερμανίας αντιτίθενται στην πολιτική και οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης και οι Βαυαροί ανησυχούν για τις μεταναστευτικές εισροές στη χώρα τους.

Ο Γάλλος πρόεδρος είναι ένας οραματιστής πολιτικός και η Γερμανίδα καγκελάριος σκληρή διαπραγματεύτρια.

Επί ώρες θα μπορούσε να γράφει κανείς για την απόσταση που χωρίζει τις ευρωπαϊκές χώρες μεταξύ τους και την πολυπλοκότητα στους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς της γηραιάς ηπείρου.

Θα έκτιζε έτσι με χαρακτηριστική ευκολία πάνω στην απαισιοδοξία που καλλιεργούν οι κατά τόπους ευρωσκεπτικιστές διαφόρων ιδεολογικών αποχρώσεων.

Όμως, παρ’ όλες αυτές τις αποκλίσεις στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρ’ όλα τα εμπόδια και τα απανωτά χτυπήματα, τόσες χώρες, με τόσο διαφορετικές νοοτροπίες και κουλτούρες, επιμένουν στην προσπάθεια της συμπόρευσης.

Αν αυτός από μόνος του δεν είναι λόγος αισιοδοξίας, για το μέλλον και την προοπτική της Ευρώπης, τότε ποιος είναι;

Ακόμη ένας· που απαντά με απλά μαθηματικά στην ωμή πραγματικότητα.

Το 1947 οι Ευρωπαίοι αποτελούσαν το 25% του παγκόσμιου πληθυσμού. Σήμερα, αποτελούν μόλις το 7,5%.

Στον κόσμο της Κίνας και της Ινδίας, του Τραμπ και του Πούτιν, του Ιράν και του Ερντογάν, η ευρωπαϊκή συσπείρωση είναι μονόδρομος.

Πιστεύει κανείς ότι υπάρχει άλλος δρόμος; Πρώτος τον λίθον βαλέτω, κατά της ευρωπαϊκής προοπτικής.

Γιάννης Τσιριγώτης: Γιατί Ο Πούτιν “Νίκησε” Στο Συριακό Πόλεμο;;;;.....

Γιατί ο Πούτιν “νίκησε” στο Συριακό πόλεμο και σταμάτησε την κυριαρχία των Αμερικανών στην Μέση Ανατολή -Τι σημαίνει η συνάντηση με τον Άσαντ-Ο διπλωματικός εμφύλιος στις ΗΠΑ (ΒΙΝΤΕΟ)

Του Δημοσιογράφου Οικονομολόγου Γιάννη Τσιριγώτη



Όποιος νικάει προς στιγμήν, πάντα φαίνεται ανίκητος, έλεγε ο Βρετανός συγγραφέας Τζωρτζ Όργουελ.

Στον αιματηρό και τραγικό Συριακό εμφύλιο πέραν της μάχης των εγχώριων παικτών υπήρξε και αυτή των “αλληλέγγυων συμμάχων”....

Από τις απαρχές της σύγκρουσης μέχρι την προχθεσινή συνάντηση μεταξύ του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και του Συριου Προέδρου Μπασάρ αλ-Ασαντ, πολύ νερό και πολύ αίμα κύλησε στο αυλάκι.

Ο Συριακός «εμφύλιος πόλεμος» προοριζόταν να είναι το κορυφαίο επίτευγμα της πολιτικής της συμαχίας Η.Π.Α. / Ισραήλ / Σάουντι στη Μέση Ανατολή, και συνάμα η αποθέωση του νεοσυντηρητισμού.
Αν το σχέδιο στεφόταν από επιτυχία σύμφωνα με αναλυτές θα είχε μεταμορφώσει τον κόσμο σε μια κόλαση που θα την κυβερνούσε η Χίλαρι Κλίντον, ο Τζοτρζ Σόρος, η Άνγκελα Μέρκελ και οι Η.Π.Α..

Η Συρία έπρεπε να είναι η σφήνα στη Μέση Ανατολή αλλά και στην Κεντρική Ασία που θα σταματήσει την αναζωπύρωση της Ρωσίας ως παγκόσμια δύναμη, θα υποτάξει την Ευρώπη σε έναν ατελείωτο εφιάλτη αναγκαστικής πολιτιστικής αφομοίωσης και θα ολοκληρώσει την πτώχευση των Ηνωμένων Πολιτειών, ώστε να ευθυγραμμιστεί με το αδύναμο σχέδιο ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.


Λογάριαζαν χωρίς τον Πούτιν

Το μήνυμα του Ρώσου προέδρου είχε σταλεί στην κεντρική ομιλία του Βλαντιμίρ Πούτιν στα Ηνωμένα Έθνη στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.

“Πιστεύουμε ότι οι τυχόν προσπάθειες παιχνιδιού με τρομοκράτες, πόσο μάλλον για να τους οπλίσουν, δεν είναι απλώς κοντόφθαλμες, αλλά επικίνδυνες . Αυτό μπορεί να οδηγήσει την παγκόσμια τρομοκρατική απειλή να αυξάνεται δραματικά και να κατακλύζει νέες περιοχές, ειδικά δεδομένου ότι τα ισλαμικά στρατόπεδα βρίσκονται μαχητές από πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ευρωπαϊκών χωρών” είχε αναφέρει μεταξύ άλλων.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Πούτιν, συνήθως πολύ επιφυλακτικός με τα λόγια του, σε εκείνη την ομιλία έριξε όλα τα χαρτιά του στο τραπέζι και απ 'ευθείας κατηγόρησε τις Ηνωμένες Πολιτείες ότι κήρυξαν πόλεμο στον κόσμο.

Και μέσα σε 48 ώρες ρωσικά σουχόι πετούσαν πάνω από τη Συρία, βομβάρδιζαν στόχους των ανταρτών, ενώ λίγο αργότερα, σχηματίστηκε συνασπισμός γύρω από την κυβέρνηση του Assad, συμπεριλαμβανομένης της Ρεπουμπλικανικής Φρουράς του Ιράν, της στρατιωτικής πτέρυγας της Χεζμπολάχ και της σιωπηρής οικονομικής και ηθικής υποστήριξης της Κίνας.

Ο Πούτιν είπε σε όλους “αρκετά” μιλώντας στα Ηνωμένη Έθνη. Στη συνέχεια υποστήριξε τα λόγια του με πράξεις ενάντια ουσιαστικά στις νεοσυντηρητικές δυνάμεις που οδηγούν τις αποφάσεις πολιτικής κατά του Assad.

Το τέλος του 'Assad Must Go'

Προχθες ο Πούτιν παρουσίασε τον Άσαντ στους στρατιωτικούς διοικητές οι οποίοι είναι περισσότερο υπεύθυνοι για τη σταθεροποίηση της χώρας του.

Η Συρία ως πολιτική μονάδα έχει επιζήσει.....

Η παλιά φρουρά της Σαουδικής Αραβίας είναι φυλακισμένη, εξαθλιώνεται και χάνει την επιρροή της σε όλο τον κόσμο. Η νεοσυντηρητική κυβέρνηση του Ισραήλ, με επικεφαλής τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου, φωλιάζει ανυπόστατα μετά την στροφή σε μια σειρά γεγονότων και, φυσικά, ο ISIS έχει εξαφανιστεί και στη Συρία και στο Ιράκ.

Οι ΗΠΑ εξακολουθούν να εμφανίζουν διγλωσσία επιτρέποντας σε ορισμένα μέλη του ISIS να ξεφύγουν για να ξαναχρησιμοποιηθούν μια άλλη φορά, ενδεχομένως εναντίον του Ιράν και / ή του Λιβάνου.

Αυτό αντικατοπτρίζει τα βαθιά ζητήματα μέσα στις τεράστιες κοινότητες των διπλωματικών, στρατιωτικών και μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο Πρόεδρος Τραμπ.

Προς επίρρωσιν αυτού αξίζει να σημειωθεί το περίεργο γεγονός του Σαββατοκύριακου με την συνεχή άφιξη στρατιωτικών ελικοπτέρων στην έδρα της CIA στο Langley ως ελάχιστο δείγμα πως βρίσκεται σε εξέλιξη ένας εσωτερικός πόλεμος στην κυβέρνηση των ΗΠΑ.


Πούτιν-Τραμπ

Το μεγάλο ερώτημα είναι, εντούτοις, ποια θα είναι η μελλοντική στάση των Η.Π.Α. Ο Πούτιν δεν θα στριμώξει τον Τραμπ λένε οι αναλυτές. Αντιθέτως θα προσφέρει στον Τράμπ έναν τρόπο να σώσει το κύρος των ΗΠΑ, μεταθέτοντας την ευθύνη στους Obama, Clinton, McCain και τους υπόλοιπους.

Σε όλο αυτό πολύ σημαντική είναι η υπόθεση του Roy Moore κατά του οποίου βρίσκεται σε εξέλιξη μια μιντιακή κυρίως εκστρατεία με κατηγορίες για σεξουαλική παρενόχληση ανηλίκων κοριτσιών..

Μόλις ο δικαστής Roy Moore εισέλθει στη Γερουσία (οι πιθανότητες να μην συμβεί αυτό είναι ελάχιστες), ο Τράμπ έχει την πλειοψηφία στο Σώμα και τη Γερουσία.

Πούτιν και Τραμπ τηλεφωνήθηκαν και μίλησαν αρκετή ώρα νωρίτερα αυτήν την εβδομάδα. Είναι προφανές ότι οι δυο έρχονται σε επαφή για το πώς προχωρούν τα πράγματα στη Συρία.

Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν πως ο Πούτιν “νίκησε” στο Συριακό εμφύλιο, αλλά βέβαια όπως έλεγε και ο Τσώρτσιλ “η νίκη δεν είναι ποτέ οριστική”....

JOHN RIGOTI: ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΘΕΝΟΣ (ΒΡΑΒΕΙΑ ΡΟΤΣΙΛΝΤ ΣΕ ΤΣΙΠΡΑ)

Όσα χρήματα από φόρους του Ελληνικού Λαού έστειλε ή θα στείλει ο ΤΣΙΠΡΑΣ στους δανειστές του ΡΟΤΣΙΛΝΤ, τόσα βραβεία θα πάρει.
Θέλει πράγματι πολύ μεγάλο ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΘΕΝΟΣ, να υπογράψεις Δάνεια, Μνημόνια, 
Αξιολογήσεις, Λιτότητα, Μειώσεις μισθών & συντάξεων, Μακροπρόθεσμα, Μεταρρυθμίσεις, Υποχωρήσεις, Προαπαιτούμενα, Κόφτη, Εφαρμοστικούς Νόμους, Διάσωση Τραπεζών, Διάσωση ασφαλιστικών ταμείων από τα διεθνή αρπακτικά που τα έκλεψαν, Ανακεφαλαιοποίηση Τραπεζών, Υπερ-Ταμείο δημόσιας περιουσίας, κ.λ.π. που ζητούν οι Σιωνιστές δανειστές του ΡΟΤΣΙΛΝΤ, εις βάρος του Ελληνικού Λαού.
Ο Ελληνικός Λαός διερωτάται, ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΘΕΝΟΣ  ή ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΘΡΑΣΟΣ και ΠΡΟΔΟΣΙΑ;;;;;;;;;
Όλα αυτά τα υπογράφει η Κυβέρνηση ΤΣΙΠΡΑ, και ο φουκαράς Ελληνικός Λαός πληρώνει, γιαυτό είναι τα δύο αυτά βραβεία.
Λοιπόν πως να μην του δώσει βραβεία ο ΡΟΤΣΙΛΝΤ, αφού κάνει ότι του λέει;;;
Γιατί δεν τα κάνουν αυτά εις τον ΕΡΝΤΟΓΑΝ;;;;;;;;;;;;
Ο Πολύχρονος γραικυλισμός δεν εξαλείφεται εύκολα.
Ο ιδιοκτήτης του περιοδικού Politique Internationale που έδωσε το βραβείο ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΘΕΝΟΥΣ στον ΤΣΙΠΡΑ, είναι Γαλλο-Εβραίος, όνομα Βάσμαν, υπό τας διαταγάς των Κοσμοκρατόρων ΡΟΤΣΙΛΝΤ.
Τον ΤΣΙΠΡΑ τον βράβευσε και ο Γαλλικός Δικηγορικός Σύλλογος των Παρισίων, «για την προσήλωσή του στο Ευρωπαϊκό ιδεώδες», που επιδεικνύει ο ΤΣΙΠΡΑΣ πλήρη υποταγή στο Σιωνιστικό καθεστώς της Ε.Ε.
Η Παγκόσμια Σιωνιστική Δικτατορία της ΕΛΙΤ των Σιωνιστών Κοσμοκρατόρων σε πλήρη άνθηση.
Η Σιωνιστική Νέα Τάξη Πραγμάτων σε πλήρη εξέλιξη.
Η Σιωνιστική Παγκοσμιοποίηση σε πλήρη δράση.
Τα δύο αυτά βραβεία που έλαβε ο Έλληνας «Αριστερός» Πρωθυπουργός υπηρέτης των Σιωνιστών Κοσμοκρατόρων, αντιπροσωπεύουν τη ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ των Ελλήνων προς όφελος του Κοσμοκράτορα ΡΟΤΣΙΛΝΤ,  την περίθαλψη των Ισλαμιστών λαθρομεταναστών, και την Ελληνοποίηση αυτών, προς όφελος των Βόρειων Ευρωπαίων.
Γίναμε εμείς αποθήκη Μουσουλμάνων λαθρομεταναστών για να σωθεί η Βόρειος Ευρώπη, για να πάρει βραβεία ο Τσίπρας.
Τα δύο αυτά βραβεία είναι για το διαμελισμό της Ελλάδος, (σχεδιαζόμενο υπό των Κοσμοκρατόρων του ΡΟΤΣΙΛΝΤ),  και για τη θυσία των νησιών του Αιγαίου, που κατελήφθησαν από τους Μουσουλμάνους λαθρομετανάστες.
Τα δύο αυτά βραβεία είναι για τους Αναρχικούς, Αντιεξουσιαστές, Κουκουλοφόρους, Μπαχαλάκηδες, Ρουβίκωνες, Ξένους Πράκτορες της Ν.Τ.Π. , και τις ΜΚΟ του ΣΟΡΟΣ, οι οποίοι έκαναν τα Εξάρχεια Μπάχαλο, και κατέλαβαν το κέντρο των Αθηνών, το κέντρο του Ελληνισμού.
Τα βραβεία αυτά στον Πρωθυπουργό αντιπροσωπεύουν την κλεπτοκρατία των πολιτικών εις βάρος του Ελληνικού Λαού, και την κλεπτοκρατία της ΕΛΙΤ των Σιωνιστών δανειστών.
418 εκατομμύρια Ευρώ είναι το χρέος των πολιτικών κομμάτων, που πήραν από τις τράπεζες, και καλείται ο Ελληνικός Λαός να τα πληρώσει.
Τα δύο αυτά βραβεία δίδονται στον ΤΣΙΠΡΑ για την υποτέλεια στους «Θεσμούς» των δανειστών, το ΔΝΤ & ΕΚΤ.
Τα δύο αυτά βραβεία στον ΤΣΙΠΡΑ, είναι για τη σκλαβιά της Ελλάδος στη Σιωνιστική Δύση, και στο εχθρικό ΝΑΤΟ.
Τελικά τα δύο αυτά βραβεία δίδονται από τον ΡΟΤΣΙΛΝΤ στους κατοίκους της Μάνδρας, αντί αποζημειώσεως, και αντί έργων στην πόλι τους.

ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

«Το βύθισμα εντός του αιωνίου είναι το τέλος της φιλοσοφίας, όπως ακριβώς το τέλος της θρησκείας είναι το βύθισμα εντός των μυστηρίων».Πλούταρχος

Ο Μυστικισμός ως φαινόμενο συναντάται σε όλη σχεδόν την θρησκευτική σκέψη, από την αρχαιότητα έως και σήμερα, συνδεόμενος άμεσα με την θρησκεία, η οποία αποτελεί μία φυσική ανάγκη του ανθρώπου να ανακαλύψει τα ιερά μυστήρια της ύπαρξης.
Αυτό που διαφοροποιεί την θρησκεία από τον μυστικισμό είναι πως η «μυστική εμπειρία» , αφορά την προσωπική βιωματική αξιοποίηση του περιεχομένου της κοινής πίστης, ενώ η θρησκεία είναι μία έκφραση προς ωφέλεια όλων. Ο μυστικισμός αφορά μία οδό «θεογνωσίας», την ένωση ανθρώπου και θείου, είτε μέσω της«έκστασης» είτε μέσω της «ενόρασης». Η λέξη Μυστήριο παράγεται από το ρήμα «Μυείν» , που σημαίνει κλείνω, υποδεικνύοντας το απόρρητο, τα μυστικά, δρώμενα και τελετουργικά, που λάμβαναν χώρα σε κλειστό κύκλο ανθρώπων.
Η «μυστική» αυτή εμπειρία στην αρχαιότητα επιτυγχανόταν δια μέσου της«μύησης» στα αρχαία μυστήρια. Σε αυτές τις τελετές αρχικά οι νέοι της φυλής διδάσκονταν τα ήθη και τα έθιμα της φυλής, περνώντας κάποιες δοκιμασίες για να ενταχθούν ως ενήλικα πλέον μέλη στην φυλή. Κατά την διάρκεια των μυητικών ιεροτελεστιών, το νεαρό μέλος της φυλής εκπαιδευόταν μέσω συμβολικών και τελετουργικών πράξεων, και στο τέλος«πέθαινε» για να«ξαναγεννηθεί» , αποβάλλοντας την παιδική του άγνοια.
Σταδιακά και με την εξέλιξη των κοινωνιών η μύηση πήρε θρησκευτικό χαρακτήρα, αποτελώντας τιμητικό και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα ολιγομελών ομάδων, στα μέλη των οποίων δεν επιτρεπόταν η κοινοποίηση των μυστικών τελετουργιών και δρωμένων στις οποίες συμμετείχαν. Στην αρχαία Ελλάδα το θείο γινόταν αντιληπτό με τρεις τρόπους.
Ο πρώτος αφορούσε την λαϊκή θρησκευτική παράδοση, που περιλάμβανε την λατρεία βλαστικών και θεοποιημένων δυνάμεων της φύσεως, αλλά και των τοπικών ηρώων.
Ο δεύτερος αφορούσε την αναζήτηση δια μέσου της φιλοσοφικής σκέψης, της Ουσίας του Σύμπαντος, της πρώτης Αρχής, του «αεί Όντος», του άρρητου«Αγαθού».
Ο τρίτος αφορούσε τις μυστηριακές τελετές στα Ιερά Μυστήρια, κατά την διάρκεια των οποίων, οι αυστηρά επιλεγμένοι και μετά από δοκιμασίες συμμετέχοντες, βίωναν μία υπερβατική εμπειρία, κορύφωμα της οποίας αποτελούσε η στιγμή της «Εποπτείας» , κατά την οποία αποκαλύπτονταν στους μυημένους το «Θείο». Οι μύστες πίστευαν πως όχι μόνον η Θεότητα ήταν παρούσα, αλλά και ότι μετείχαν κατά κάποιο τρόπο στην Θεότητα. Όπως χαρακτηριστικά λεει ο Αριστοτέλης «η ψυχή του ανθρώπου περισσότερο πάθαινε παρά μάθαινε στα μυστήρια»,συνεπώς λάμβανε χώρα μια βιωματική κατάσταση.


Είσοδος στον Ναό των μυστηρίων

Δύο είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις μυστηριακές τελετές στον Ελλαδικό χώρο, όπως θα εξετάσουμε αναλυτικότερα στην συνέχεια. Το πρώτο αφορά μυστηριακές τελετές σε ένα πρώιμο στάδιο, που έχουν να κάνουν με μαγικές τελετουργικές πρακτικές που αφορούσαν την βλάστηση, και τον κύκλο ζωής της φύσης, και το δεύτερο που αφορά το Ορφικό και Διονυσιακό στοιχείο, το οποίο εισάγει στην ελληνική θρησκεία ένα πάντρεμα του οργιαστικού και εκστατικού στοιχείου, με την μετά θάνατον ζωή και την επαναγέννηση, τόσο του πάσχοντα Θεού όσο και του «μύστη».
Η δομή των μυστηρίων βασιζόταν σε τρία στοιχεία σύμφωνα με τον Πρόκλο. Tον μύθο, την τελετή, και την μύηση, ενώ επτά ήταν κυρίως τα στάδια ή οι βαθμίδες που οδηγούσαν στην ολοκλήρωση της μύησης στα μυητικά συστήματα. Καθαρμός, Χρίσμα, Περιβολή, Ιερός λόγος, Ενθρονισμός, Ιερογαμία, Εποπτεία. Σύμφωνα με τον Ιάμβλιχο (Περί μυστηρίων) τα μυστήρια, είχαν ως σκοπό να ελευθερώσουν τους μύστες από τα ασελγή πάθη. Έδιναν τροφή στην όραση, ενώ ταυτόχρονα εξουδετέρωναν κάθε βλαβερή και κακή σκέψη, μέσω της τρομερής ιερότητας που συνόδευε αυτές τις τελετές. Ο Ηλιόδωρος (Αιθιοπικά 9,9 , ) αναφέρει πως αυτοί που έφτασαν στις υψηλότερες βαθμίδες των μυστηρίων μυούνται στην καθαρή γνώση, στην απομόνωση του ιερού βωμού, υπό το φως που ρίχνει η φλόγα του πυρσού της αλήθειας, ενώ σύμφωνα με τον Σαλλούστιο, κάθε μύηση έχει ως σκοπό να μας ενώσει τον άνθρωπο με τον κόσμο και την θεότητα.
Τα πρώτα στοιχεία μυστηριακών τελετών στον Ελλαδικό χώρο τα συναντούμε στην Μινωική Κρήτη, όπου λάμβαναν χώρα τελετές, οι οποίες εξυμνούσαν την μητέρα φύση σε ιερά σπήλαια, υπό τον ήχο τυμπάνων και εκστασιακών χορών. Στις τελετές αυτές η φύση είχε λάβει την μορφή της μεγάλης Θεάς, και η βλάστηση την μορφή του βρέφους. Οι Μινωίτες μύστες εκστασιαζόμενοι, έβλεπαν την Θεά να κατεβαίνει από τους Ουρανούς και να κάθεται στον βωμό της, βιώνοντας την Θεότητα σαν κάτι μυστηριακό, φευγαλέο και άπιαστο, που μόνο στιγμιαία παρουσιαζόταν με ανθρώπινη μορφή ή με διάφορες μορφές ιερών ζώων.


Η Μινωική θεά των όφεων

Και ο χαρακτήρας των Καβειρίων μυστηρίων συνδέονται αρχικά με την λατρεία της μεγάλης Μητέρας Φύσης που ονομαζόταν Αξίερος (αργότερα ταυτίστηκε με την Δήμητρα) και την γονιμότητα της γης. Μαζί με την Μεγάλη Μητέρα λατρεύονταν και ο σύζυγός της, με το όνομα Καδμίλος ( που αργότερα ταυτίστηκε με τον Ερμή ).
Οι τελετές είχαν ως επίκεντρο την Λήμνο και την Σαμοθράκη, και είχαν ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα που τα διαφοροποιούσε από τα υπόλοιπα Ελληνικά μυστήρια, καθώς είχαν δικαίωμα συμμετοχής σε αυτά άνθρωποι δίχως διάκριση φυλής, κοινωνικής τάξης και φύλου.
Στην συνέχεια οι Θεότητες των μυστηρίων που μετείχαν στο θείο δράμα διάφεραν από τόπο σε τόπο, φαίνεται όμως πως στις περισσότερες των περιπτώσεων, τα τέσσερα παιδιά του Ήφαιστου, ήταν αυτά που μετείχαν στο θείο δράμα: ο Καδμίλος, η Αξίερη, ο Αξιόκερσο και η Αξιόκερσα. Γενικά όμως αποφεύγονταν η χρήση των ονομάτων των Καβείρων, ονομαζόμενοι απλά ως Μεγάλους Θεούς ή Άνακτες.
Οι μυητικές τελετές στα Καβείρια μυστήρια διαρκούσαν 9 ημέρες, και περιλάμβαναν εκτός από τους προκαταρκτικούς καθαρμούς και την εξομολόγηση, την τελετή της παραδόσεως, όπου πραγματοποιούνταν η διδασκαλία και ερμηνεία του τελετουργικού και συμβολικού τμήματος των μυστηρίων.
Λέγεται πως το θείο δράμα περιλάμβανε τον μύθο του φόνου του Καδμίλου από τα αδέρφια του, και την τελική ανάσταση του με την βοήθεια των αδελφών του και πάλι. Ο ιερέας μετά τους εξαγνισμούς οδηγούσε τον μύστη στο άβατο του Ιερού, όπου παρακολούθησε το θείο δράμα, για να γίνει ο ίδιος ο μυούμενος συμβολικά ο Καδμίλος, ο οποίος φονεύεται από τα αδέλφια του και μεταφέρεται στον Κάτω Κόσμο. Όταν αναγεννάτε ο αναγεννημένος Καδμίλος, ο Μύστης είναι ένας νέος πνευματικός άνθρωπος , ο οποίος έχει γνωρίσει τα μυστικά της ζωής και του θανάτου. Οδηγείται τότε να καθίσει στον ιερό θρόνο, μπροστά από τον οποίο έκαιγε το ιερό πυρ, στεφανωμένος με ένα κλαδί ελιάς και μία πορφυρή ζώνη. Γύρω του οι ιερείς έψελναν Ιερούς ύμνους, υπό τους ήχους μουσικής και μυστηριακών τραγουδιών.
Στα ελευσίνια μυστήρια τα οποία σύμφωνα με το «Πάριο Χρονικό»καθιερώθηκαν γύρω στο 1350 π. Χ. από τον Εύμολπο, διαδραματίζονταν οι σημαντικότερες και διασημότερες μυστηριακές τελετές της αρχαίας Ελλάδας, έως το έτος 395 μ. Χ.
Ο μύθος των Ελευσινίων μυστηρίων, διαδραματιζόταν γύρω από τον γνωστό μύθο της αρπαγής της κόρης της Δήμητρας Περσεφόνης, από τον Θεό του κάτω κόσμου Πλούτωνα.




Η αρπαγή της Περσεφόνης


Σε ένα πρώτο επίπεδο συμβολισμού δια μέσου των τελετών οι μυσταγωγοί ήθελαν εξευμενίσουν τις θεές της βλάστησης για να μην διακοπεί το θαύμα της ζωής, που αναζωογονούσε την φύση και εξασφάλιζε την σοδειά. Η Δήμητρα η μητέρα Γη κατ΄ αυτόν τον τρόπο συμβόλιζε την μήτρα που συντηρεί τους καρπούς της ζωής, ενώ η κόρη την ζωοποιό δύναμη, που αντιστοιχεί στην βλάστηση.
Όπως και στα προηγούμενα μυστήρια προηγούνταν καθαρμοί, ενώ η μυητική διαδικασία περιλάμβανε τα «Δρώμενα», τις τελετές δηλαδή που λάμβαναν χώρα στο άβατο, τα«Δεικνυόμενα», που ήταν τα ιερά σύμβολα που επιδεικνύονταν με ιερότερο όλων το ιερό στάχυ, και τα «Λεγόμενα», που αφορούσαν ότι λεγόταν προφορικά κατά την διάρκεια της μύσης.
Για να προσεγγίσουμε τα Ελευσίνια μυστήρια σε ένα βαθύτερο επίπεδο, θα πρέπει σε αυτό το σημείο να γίνει αναφορά σε ένα κομβικό σημείο που έλαβε χώρα στον Ελληνικό χώρο, και επηρέασε καταλυτικά τόσο την θρησκευτική σκέψη του Έλληνα, όσο και τα δρώμενα κατά την διάρκεια των μυστηριακών τελετών. Όπως αναφέραμε παραπάνω τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις μυστηριακές τελετές στον Ελλαδικό χώρο, είναι δύο.
Το πρώτο αφορά μυστηριακές τελετές σε ένα πρώιμο στάδιο, έχουν να κάνουν με μαγικές τελετουργικές πρακτικές που αφορούν την βλάστηση και τον κύκλο ζωής της φύσης, στο οποίο περιλαμβάνονται επίσης το Ομηρικό και Ησιόδειο μυθολογικό Θεολογικό πλαίσιο.
Ο Παυσανίας (Κορινθ.34, 2-3) για παράδειγμα, περιγράφει μία τέτοια μαγική τελετή παύσης των ανέμων, που επιτυγχάνεται με την τελετουργική σφαγή ενός λευκού κόκορα, και τον σχηματισμό ενός κύκλου στο έδαφος με το αίμα του.
Σε ένα τέτοιο θεολογικό και θρησκευτικό πλαίσιο για τον Έλληνα αυτής της εποχής, ο θάνατος δεν έπαίζε κανέναν ρόλο στην πραγματοποίηση του ανθρώπινου προορισμού, καθώς ο νεκρός αποτελούσε απλώς μία ημι-ύπαρξη, μια σκιά. Πίστευε πως οι θεοί είναι αθάνατοι, και πως αυτός ως θνητός εκπλήρωνε τον σκοπό της ζωής του σε αυτόν τον κόσμο, και όχι πέρα από αυτόν. Έναν επίγειο κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι συνυπάρχουν με τους Θεούς, οι οποίοι έχουν ανθρώπινες αδυναμίες, δημιουργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο μία οικειότητα με αυτούς. (1)



Διονυσιακή πομπή

Το δεύτερο στοιχείο που χαρακτηρίζει τις μυστηριακές τελετές είναι η εισαγωγή του Διονυσιακού και Ορφικού στοιχείου, που εισάγει στην ελληνική θρησκεία ένα πάντρεμα του εκστατικού στοιχείου, με την μετά θάνατον ζωή και την επαναγέννηση. Τα νέα στοιχεία που εισήγαγε το Διονυσιακό και Ορφικό στοιχείο, δεν αφορούν όπως θα διαπιστώσουμε στην συνέχεια της μελέτης μας, μόνο την διάδοσης της οργιαστικής μέθης και της έκστασης, αλλά και την τάση προς«μυστικιστικά τελετουργικά», που εμπεριείχαν την πίστη σε μια μεταθανάτια ανώτερη ύπαρξη. Τα τελετουργικά αυτά προετοίμαζαν και προπαρασκεύαζαν τον μύστη για την αθανασία. Το φαινόμενο της «θέωσης», υπό αυτό το πρίσμα, έλαβε όχι μόνο την μορφή διαφόρων παραψυχολογικών και μεταφυσικών φαινομένων, όπως η καταληψία, η έκταση, η ύπνωση, οι εξωσωματικές εμπειρίες κ.λ.π, αλλά και της επιβεβαίωσης στην αθανασία της ψυχής και της ζωής μετά θάνατον.
Ο Διόνυσος ήταν ο νεώτερος θεός που εντάχθηκε στο Ελληνικό πάνθεο και ο μοναδικός που γεννήθηκε πέθανε και αναγεννήθηκε. Οι ιερές τελετές του Διονύσου γιορτάζονται κάθε δυο χρόνια στις αρχές του Δεκέμβρη στον Παρνασσό, και σε αυτά έπαιρναν μέρος μόνο οι γυναίκες Μαινάδες ή Βάκχες ή Θυϊάδες, οργανωμένες σε θιάσους. Οι Μαινάδες αποτελούσαν τις ιέρειες του Διονύσου, οι οποίες ήταν αφιερωμένες στο Θεό Διόνυσο, και αποτελούσαν το ιερατείο της διονυσιακής λατρείας. Οι Βάκχες πριν την τέλεση των διονυσιακών τελετουργιών υποβάλλονταν σε διάφορα τελετουργικά καθαρσης, που περιελάμβαναν νηστεία, και σεξουαλική αποχή. Κατά την διάρκεια των τελετουργιών οι Βάκχες «βάκχευαν», έπεφταν δηλ σε «θρησκευτική μανία»,δια μέσου των τελετουργικών χορών, τραγουδιών, και κραυγών υπό των ήχο κυμβάλων. Τότε οι Βάκχες δρούσαν αλλόφρονες σε κατάσταση καταληψίας υπό την επήρεια του πνεύματος που τις είχε καταλάβει. Εδώ ανιχνεύεται και ο Διονυσιακός μυστικισμός, σύμφωνα με τον οποίο ο Διόνυσος ενωνόταν με τις ψυχές των μυημένων μέσω της τελετουργικής «έκστασης».




Βάκχη




Οι οπαδοί του Ορφέα επηρέασαν και τροποποίησαν εν μέρη τις Διονυσιακές τελετές, κατά την διάρκειά των οποίων υπό το φως του ιερού πυρ, έψαλαν ύμνους, και πραγματοποιούσαν αναπαραστάσεις των παθών του Διονύσου. Οι μυστηριακές τελετές του Ορφισμού διακρίνονταν σε δύο επίπεδα, στον εξαγνισμό και στην μύηση. Δια μέσου της μύησης στα Ορφικά Μυστήρια αποκαλύπτονταν στον άνθρωπο οι αρχετυπικές αλήθειες, έχοντας ως αρωγό τον Θεό Διόνυσο, πού ήταν ο λυτρωτής της ανθρώπινης ψυχής. Στην Ορφική εκδοχή του μύθου του Διονύσου, ο Διόνυσος Ζαγρέας γιος του Δία και της Περσεφόνης, ως βρέφος κατασπαράσσεται από τους Τιτάνες μετά από προτροπή της Ήρας. Η Αθηνά σώνει την καρδία του Διόνυσου την οποία παρέδωσε στον Δία, ο οποίος στην συνέχεια γεννά επίσης για δεύτερη φορά τον Διόνυσο. Ο Δίας εξοργισμένος από την πράξη των Τιτάνων τους κατακεραυνώνει, και από τη στάχτη τους, προσθέτοντας λίγο νερό, έφτιαξε την ανθρώπινη φυλή. Επειδή όμως οι Τιτάνες είχαν κατασπαράξει τον Διόνυσο πέρασε μέσα τους το Θεϊκό στοιχείο, και από αυτούς σε εμάς.
Συνεπώς σε επίπεδο συμβολισμού, στις μυστηριακές τελετές, ο άνθρωπος οφείλει να νικήσει το «τιτανικό» στοιχείο, και να ενωθεί με το Θεό-Διόνυσο, ενισχύοντας το ενυπάρχουν σε αυτόν Θεϊκό στοιχείο του Διόνυσου Ζαγρέα.
Το μεγάλο βήμα του Ορφισμού ήταν ότι αφενός διατήρησε την βακχική πίστη πως άνθρωπος μπορεί να φτάσει «μέθεξη» στην«θέωση», και αφετέρου εισήγαγε στον Ελληνικό κόσμο το στοιχείο του δυϊσμού ψυχής-σώματος, του πνεύματος και της ύλης.
Για τον Ορφισμό ο Θεός κατοικούσε στα βάθη του ανθρώπινου«είναι»κρυμμένος στην ύλη, και καθήκον του Ορφικού μυστικιστή ήταν να τον απελευθερώσει από τα δεσμά των Τιτάνων. Η «θέωση» που αναζητούσαν οι μύστες στο εξής, δεν ήταν σωματική έκσταση αλλά πνευματική, και τα μέσα που υιοθέτησαν δεν ήταν η οινοποσία, αλλά αποχή και τελετές καθαρμού. Οι Ορφικοί πίστευαν ότι η ψυχή ενσαρκώνεται και φυλακίζετε στο σώμα λόγω του προγενέστερου αμαρτήματος της, και ότι επαναγεννάτε. Η εισαγωγή δια μέσω του Διονύσου και του Ορφέα της πίστης στην ανθρώπινη αθανασία, και του δυϊσμού σώματος και ψυχής, επηρέασε καταλυτικά τόσο την Φιλοσοφική σκέψη με αποκορύφωμα τον Πλάτωνα, αλλά και τα μυστηριακά δρώμενα στα Ελευσίνια μυστήρια.






Η Δολοφονία του Ορφέα



Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, η εισαγωγή του Διόνυσου Ιάκχου στα Ελευσίνια μυστήρια, σήμανε την απαρχή δρωμένων που δεν είχαν να κάνουν μόνο με τον κύκλο των εποχών του έτους, της γένεση και τη φθοράς φύσης, αλλά πρόσφεραν στον άνθρωπο την πεποίθηση, πως η ζωή του ανθρώπου ως τμήμα ομοούσιο της φύσης και του αθάνατου ιερού Θείου στοιχείου κομμάτι της οποίας αποτελούσε, μπορούσε να υπερβεί την σωματική φθορά δια μέσω της ανθρώπινης ψυχής. Έτσι, μέσα από τα Ελευσίνια παρουσιάζεται η πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης.
Η θέληση της ψυχής να γνωρίσει, είναι που την οδηγεί στον Άδη. Οι ιεροφάντες δίνουν πλέον συμβουλές για την κάθοδο στον Άδη, μαθαίνοντας στους μύστες να απαγγέλλουν ύμνους που θα τους προφύλασσαν από τους κινδύνους, με τελικό προορισμό τα Ηλύσια πεδία . Ο θάνατος πλέον δεν αποτελούσε το οριστικό τέλος της ζωής, αλλά τον αποχωρισμό της ψυχής από το σώμα. Η Περσεφόνη συμβόλιζε την Θεια ψυχή που θυσιάστηκε με κάθοδο στην ύλη, όπως συμβολίζει και ο μύθος με την αρπαγή της από τον χθόνιο Πλούτωνα, ενώ η Δήμητρα είναι ο παροχός της ζωής.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο επιδιώκεται δια μέσου των μυστηρίων η ανάβαση από τον κατώτερο, ζωώδη άνθρωπο σε ένα ανώτερο επίπεδο ύπαρξης, όπου ο μύστης μπορεί να υπερβεί τις φυσικές του δυνατότητες, κατακτώντας ίσως την αθανασία, μετέχων στο θείο, «θεούμενος». Αυτή η στιγμή αποτελούσε την πεμπτουσία όλων των αρχαίων μυστηρίων, την εποπτεία.
Η στιγμή δηλαδή κατά την οποία οι μυούμενοι βίωναν άμεσα την ύψιστη υπερβατική αλήθεια την ένωση με το Θείο, την ένατη ημέρα μετά από οχτώ ημέρες νηστείας και καθαρμών, την θεαματική «επιφάνεια» της Θεάς Περσεφόνης ψυχής που ανερχόταν από τον Άδη, στα Ελευσίνια μυστήρια. Ήταν η στιγμή που ο μύστης πλέον αντίκριζε μέσα από το σκότος τον Ήλιο του μεσονυκτίου. Σύμφωνα με τον Πρόκλο (Θεολογία Πλάτωνος), σε όλα τα μυστήρια οι θεοί παρουσιάζονταν με πολλές μορφές και με πολλά σχήματα. Μερικές φορές προβάλλουν ένα άμορφο φως το οποίο άλλοτε σχηματίζει ανθρώπινη μορφή και άλλοτε παίρνει ένα διαφορετικό σχήμα. Το τι ακριβώς βέβαια συνέβαινε στην κορύφωση των μυστηριακών τελετουργιών και με ποιόν τρόπο είναι άγνωστο, αν και έχουν προταθεί διάφορες εκδοχές. Οι ελάχιστες πληροφορίες που δίνονται από αρχαίες πηγές, οδηγούν τον γράφοντα στο συμπέρασμα, πως μετά από ημέρες νηστείας, ειδικών τελετουργιών, επίπονων ψυχολογικών νοητικών δοκιμασιών και στοχασμού πάνω στα σύμβολα και στα αρχέτυπα που επιδρούσαν στον μύστη, ίσως και υπό θεουργικών ή υπνωτικών μεθόδων εκ μέρους των ιεροτελεστών, να οδηγούσαν τον υποψήφιο μύστη να έχει αυτό που ονομάζουμε«εξωσωματικές εμπειρίες», και που αποτελούσε χαρακτηριστικό γνώρισμα των θεουργικών πρακτικών των νεοπλατωνιστών από τον Ιάμβλιχο και μετά. Ο Αριστείδης μας περιγράφει τι ένοιωθε υποψήφιος κατά την διάρκεια της μύησης:

«Νόμισα ότι ήρθα σε επαφή με τον Θεό, και τον ένοιωσα να πλησιάζει εγγύτερα, και ήμουν τότε ανάμεσα σε εγρήγορση και ύπνο. Το πνεύμα μου ήταν ανάλαφρο, ώστε κανείς που δεν έχει μυηθεί δεν μπορεί να μιλήσει για αυτό ή να το κατανοήσει».

Ο Πλάτωνας περιγράφει ως έξεις στον Φαίδρο ( 250c ) το στάδιο της«εποπτείας»:

«Αλλά αυτοί που έλαβαν μέρος σε εκείνη από τις τελετουργίες που είναι νόμιμο να την ονομάζουμε μακαριότατη, βλέπουν την λαμπρή ωραιότητα και τη μακάρια όψη και την πραγματική θέασή τους, καθώς εν χορό με τους άλλους πανευτυχείς μύστες γίνονται ακόλουθοι του Δία ή κάποιου άλλου πάτρωνα θεού. Και τότε πανηγυρίζουμε ευδαιμονικά, καθώς βιώνουμε μία ολοκλήρωση μέσα μας, και αισθανόμαστε ότι είμαστε πια απρόσβλητοι από οποιαδήποτε κακό, και βλέπουμε παντού τέλειες και καθαρές και βέβαιες εικόνες καθώς αναγορευτήκαμε πια μυημένοι και επόπτες μυστηρίων, λουσμένη σε ένα λαμπρό φως και νοιώθουμε ότι είμαστε εξαγνισμένοι και απαλλαγμένοι από τα δεσμά του σώματος, από αυτό δηλαδή το μνήμα που το περιφέρουμε κολλημένο επάνω μας σαν όστρακο ….(..) …. Βλέπαμε θεία οράματα και μυηθήκαμε στα ευλογημένα μυστήρια, τα οποία τα τελούσαμε με απόλυτη αθωότητα. Βλέπαμε γαλήνια, ευτυχισμένα, απλά οράματα να ακτινοβολούν μέσα σε καθαρό φως».

Ενώ ο Πλούταρχος αναφέρει στα Ηθικά:

«Τη στιγμή του θανάτου η ψυχή δοκιμάζει μία εμπειρία παρόμοια με εκείνη που δοκιμάζουν αυτοί που έχουν υποβληθεί σε μεγάλες μυήσεις… Αρχικά υπόκειται κανείς σε απροσδιόριστες περιπλανήσεις και σε επίπονες περιφορές, περνάει μέσα από τρομακτικά και σκοτεινά μονοπάτια που δεν έχουν διέξοδο. Αλλά ξαφνικά προς το τέλος, όλα αυτά τα τρομερά πράγματα, ο πανικός και το ρίγος και ο ιδρώτας και η έκπληξη εξαφανίζονται και ένα θαυμάσιο φως έρχεται να σε προϋπαντήσει. Εμφανίζονται καθαροί πια τόποι και ευχάριστοι λειμώνες, με μουσική και χορούς και τελετουργίες, με θείους λόγους και ιερά οράματα. Εκεί λοιπόν ο μυημένος, τέλειος πια, απαλλαγμένος και απελευθερωμένος από όλα τα δεσμά περιφέρεται στεφανωμένος και πανηγυρίζει με τους άλλους ιερούς και αγνούς μυσταγωγούς».

Μία άλλη σημαντική πληροφορία που μας δίνεται σε σχέση με τις μυστικιστικές εμπειρίες στην αρχαία Ελλάδα μας δίνεται από τον Παυσανία και τον Πλούταρχο (Περί Σωκράτους Δαιμονίου59 b-c) που αναφέρονται στο μαντείο του Τροφώνιου Άνδρου. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας παρέχονται, στο Τροφώνιο Άνδρο ο ενδιαφερόμενος κατέβαινε σε μία τρύπα , όπου έπρεπε ξαπλώσει ανάσκελα στο έδαφος κρατώντας γλυκά ζυμωμένα με μέλι (μελόπιτες), βάζοντας βάζει πρώτα μέσα στην τρύπα τα πόδια του για να μπει μετά και ο ίδιος. Ο Τίμαρχος ένας Αθηναίος που επισκέφτηκε το Τροφώνιο Άνδρο, περιέγραψε τα όσα του συνέβησαν εκεί. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο ο Τίμαρχος κατήλθε στην κρύπτη του Τροφώνιου, αφού πρώτα τέλεσε όλες τις τελετουργίες που συνήθιζαν στο μαντείο, μένοντας κάτω από το έδαφος για δύο νύχτες και μία μέρα.
Ο Τίμαρχος είπε ότι στην κάθοδο του στη μαντική κρύπτη, η πρώτη του εμπειρία ήταν αυτή της πτήσης σε απόλυτο σκοτάδι, και έπειτα από προσευχή, έμεινε να κείτεται για πολύ ώρα χωρίς να έχει συνείδηση για το αν ήταν ξύπνιος ή αν ονειρευόταν. Παρ’ όλα αυτά, την ίδια ώρα τού φάνηκε ότι άκουσε έναν κρότο και ότι χτύπησε στο κεφάλι, και ότι οι ραφές του κρανίου του χωρίστηκαν και απελευθέρωσαν την ψυχή του.
Καθώς απομακρυνόταν η ψυχή του προς τα επάνω αναμειγνυόταν με αέρα διαυγή και καθαρό και ένοιωθε χαρά …Και του φάνηκε πως άκουσε αμυδρό σφύριγμα να γυρίζει πάνω από το κεφάλι του και ο ήχος που άφηνε ήταν ευχάριστος…. Ο Τίμαρχος αναφέρει πως βγήκε η ψυχή του από το σώμα του, και ανεβαίνοντας πάνω από την γη είδε τους πλανήτες.
Κοιτάζοντας προς τα επάνω δεν είδε πουθενά την γη, αλλά νησιά, (οι πλανήτες) που έλαμπαν με λάμψη απαλή, αλλάζοντας μεταξύ τους και με την σειρά του το καθένα χρώματα. Τα νησιά αυτά φαίνονταν αναρίθμητα στο πλήθος και υπερφυσικά στο μέγεθος, όχι ίσα όλα, αλλά όλα σφαιρικά. Του φάνηκε επίσης πως κινούνταν κυκλικά στον αιθέρα και σιγο σφύριζαν μελωδικά (οι μουσική των σφαιρών – πλανητών που δημιουργείται κατά την περιφορά τους, και που έχει και επιστημονικά πλέον επιβεβαιωθεί) .
Ο Τίμαρχος κατά την διάρκεια του «εξωσωματικού ταξιδιού του», άκουσε επίσης μία φωνή που τον ρώτησε αν θέλει να μάθει κάτι. Αυτός απάντησε τα πάντα. Η φωνή του είπε πως μπορεί να ρωτήσει για το πεδίο της Περσεφόνης, που είναι μια από τις τέσσερις χώρες, και σημαδεύεται από την πορεία της Στυγός. Ο Τίμαρχος ρώτησε τι είναι η Στύγα, και η φωνή του εξήγησε πως είναι το μονοπάτι που οδηγεί στον Κάτω Κόσμο, στον Άδη, και πως περνά από δίπλα του και εκτείνεται προς τα πάνω, ερχόμενη από τον Άδη από κάτω του. Όπως του εξήγησε η φωνή καθώς η Στύγα πλησιάζει, οι ψυχές φωνάζουν από τρόμο, γιατί πολλοί είναι εκείνοι που γλιστρούν και μεταφέρονται μακριά από τον Άδη . Τίμαρχος εξήγησε πως δεν έβλέπε τίποτα, εκτός από πολλά άστρα να τρεμοφέγγουν πάνω από την Άβυσσο, και άλλα που βυθίζονταν μέσα σ’ αυτήν, Η φωνή που άκουγε του εξήγησε πως απλώς έβλεπε τους «δαίμονες…»Είναι σίγουρο λοιπόν πως οι μύστες βίωναν μία μοναδική εμπειρία, η οποία σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες αποτελούσε κομβικό σημείο στην ζωή τους, για αυτό τον λόγο και η γνωστοποίηση του περιεχόμενου της ήταν απαγορευμένη στους αμύητους.
Με την εμφάνιση του Χριστιανισμού στους αιώνες που ακολούθησαν, έλαβε χώρα ένας θεολογικός συγκρητισμός και ταυτόχρονα υπήρχε εξαθλίωση των κοινωνικών μαζών. Ήταν η εποχή που η ελληνική σκέψη και θρησκευτικότητα μπολιάστηκε με πολλά ξένα στοιχεία. Σε ένα τέτοιο περιβάλλων η λαϊκή μαγεία, αποτελούσε εκ των πραγμάτων το καταφύγιο όσων οι ελπίδες είχαν διαψευσθεί τόσο από τους ανθρώπους όσο και τους θεούς..Αυτή την περίοδο κάνει την εμφάνιση της μία μεγαλειώδης μορφή στην Φιλοσοφία αλλά και μυσταγωγία, ο Πλωτίνος (205-270 μ.Χ.). Ο Πλωτίνος τόσο με την θεολογική και φιλοσοφική του σκέψη, όσο και με τις μυστικιστικές του εμπειρίες, είχε τεράστια επίδραση στον μετέπειτα χριστιανικό μυστικισμό, κυρίως δια μέσου του Διονυσίου του Αρεοπαγίτη.



Παρότι και ο Πλωτίνος δεν επιθυμεί να αποκαλύψει τίποτα για τα δρώμενα των μυστηρίων, δια μέσω της φιλοσοφικής του σκέψης μας αποκαλύπτει πολλά. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στις Εννεάδες, (VI.9, 11.5-15):

«Αυτό είναι το νόημα εκείνης της επιταγής των μυστηρίων. Τίποτα να μην αποκαλύπτεται στους αμύητους. Tο υπέρτατο δεν είναι για να κοινολογείται, τα άγια πράγματα απαγορεύεται να αποκαλυφθούν στον ξένο, σε όποιον δεν έχει καταφέρει ο ίδιος να δει. Δεν υπήρχαν δύο, (κατά την στιγμή της ένωσης με το θείο) ο ορών ήταν ένα με το ορώμενο, δεν ήταν όραμα αλλά ένωση. Ο άνθρωπος που διαμορφώνεται απ’ αυτή την ανάμειξη με το υπέρτατο πρέπει –εάν και μόνο θυμηθεί- να φέρει το είδωλο του αποτυπωμένο επάνω του. Έχει γίνει η ενότητα, τίποτα δεν υπάρχει μέσα του ή έξω του που να προκαλεί ποικιλία, τώρα καμιά κίνηση, κανένα πάθος, καμιά επιθυμία που να στρέφεται προς τα έξω, από τη στιγμή που επιτυγχάνεται αυτή η άνοδος. Αδρανεί η λογική και κάθε νόηση, ακόμα και για να τολμήσουμε την λέξη, ο ίδιος ο εαυτός: κρατημένος μακριά πλήρης θεού, έχει επιτύχει στην τέλεια ακινησία την απομόνωση. Με ήρεμο όλο του το είναι, δεν στρέφεται ούτε προς αυτή την πλευρά ούτε προς εκείνη, ούτε καν προς τα μέσα προς τον ίδιο του τον εαυτό. Εντελώς ήρεμος, σε στάση, έχει γίνει η ίδια η στάση».


Στον Πλωτίνο, οι μυστικιστικές καταστάσεις αποτελούν την κορύφωση, ενός φιλοσοφικού στοχασμού. Απαραίτητη προϋπόθεση των εκστατικών καταστάσεων αποτελεί η ηθική τελείωση, η σταδιακή αποξένωση του ανθρώπου από κάθε υλική ατέλεια, δηλαδή η τελείωση που αποκτάται μέσω της ασκητικής ζωής. Για τον Πλωτίνο η ένωση του ανθρώπου με τον Θεό μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την βαθμιαία άνοδο του ανθρώπου από τον υλικό κόσμο σε εκείνον των Ιδεών και από εκεί στην ύπαρξη του Εν, το οποίο βρίσκεται πάνω από κάθε ιδιότητα και κατηγορία. Από αυτό το Εν ως θεϊκή αρχή και υπέρ ύπαρξη, προέρχεται το πάν μέσω απορροιών , ο Νους και η ύλη ως Φύση.
Ο Πλωτίνος περιγράφει το αίσθημα της «μυστικιστικής ένωσης» (το οποίο κατόρθωσε μόνο τέσσερις φορές στην ζωή του σύμφωνα με τον μαθητή του Πορφύριο) με το Θείο, το Εν (Εννεάδες IV .8.1.1-11):

«Πολλάκις αφυπνισθείς από την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν μέσα στο σώμα μου και εισελθών στον ίδιο τον εαυτό μου, αποξενώνομαι από κάθε τι άλλο. Μέσα στο εσώτερο είναι μου βλέπω μία θαυμάσια ομορφιά, που με πείθει για την υπέροχη μοίρα που με αναμένει. Η δραστηριότητα του πνεύματος μου βρίσκεται στο ύψιστο σημείο. Είναι ένα με τον Θεό, εδράζομαι σε αυτόν ευρισκόμενος υπεράνω κάθε νοητού. Έπειτα όμως, από την ανάπαυση μου σε αυτόν, αφού κατεβώ στον χώρο του λογισμού και η ψυχή μου επανεισέλθει στο σώμα, απορώ πως «πότε και νύν» ήταν δυνατόν να κατέλθω, και πως η ψυχή μπορούσε να εισέλθει στο σώμα, αφού είναι αυτή που μου αποκαλύφθηκε (κατά την έκσταση μου)»

Στην κατάσταση της έκστασης ο Πλωτίνος αναφέρει πως πλημμύριζε από ένα μεταφυσικό φως, όπως λεει: «Δεν είναι γνωστό από πού ήρθε το φως, από έξω ή από μέσα», και όταν έπαυσε να βλέπει το φως εξηγεί:

«Ήταν λοιπόν μέσα και ωστόσο όχι μέσα. Δεν πρέπει να ερωτηθεί από πού ήρθε: δεν υπάρχει ένα «από πού», επειδή ούτε ήρθε ούτε έφυγε, αλλά εμφανίστηκε και εξαφανίστηκε. Για αυτό δεν είναι ανάγκη να το εξαναγκάσει, αλλά πρέπει να περιμένει σιωπηλός έως ότου εμφανιστεί και να προετοιμαστεί για να το δει, όπως το βλέμμα περιμένει την ανατολή του ήλιου».

To ταξίδι της ανθρώπινης ψυχής κατά τον Πλωτίνο, είναι ένα «εις εαυτόν» εσωτερικό ταξίδι, καθώς η ψυχή «ήξει ουκ εις άλλα, αλλά εις εαυτόν». «Πάντα είσω», τα πάντα είναι μέσα μας, αναφέρει χαρακτηριστικά ο Πλωτίνος. Για να επιτευχθεί αυτό πρέπει να απομακρυνθούμε από όλα τα εξωτερικά, στραμμένοι ολοκληρωτικά προς τα μέσα.
Καμία κλίση προς τα έξω, το σύνολο των πραγμάτων πρέπει να αγνοηθεί. Η ψυχή τότε δεν θα δει τον θεό να εμφανίζεται ξαφνικά μέσα της, διότι δεν υπάρχει τίποτα πια που να τους χωρίζει, καθώς τότε δεν υπάρχουν δύο.
Ο ορών είναι ένα με το ορώμενο, δεν είναι όραμα αλλά ένωση. Και τότε η ψυχή δεν έχει πια συνείδηση πως βρίσκεται μέσα σε ένα σώμα, ούτε πως ο εαυτός της έχει κάποια ταυτότητα. ( Πλωτ. Εννεάδ. VI 9.10.20, vi, ix, 11,38 & vi 7,34,12, VI 9.11.5)
Σύμφωνα με τον Πορφύριο ( Βίος Πλωτ. 23,7) η μυστικιστική προσέγγιση του Θείου από τον Πλωτίνο, επιτεύχθηκε μέσω του διαλογισμού και των μεθόδων που υποδεικνύει ο Πλάτωνας στο Συμπόσιο. Η μέθοδος ανάβασης προς το θείο συνεπώς αφορά μία νοητική και όχι σωματική προσπάθεια, δίχως ειδικές τελετουργίες και επαναλήψεις ιερών ονομάτων. Στις επιστολές ο Πλάτωνας (Ζ Επιστ. 341 c-d ) αποκαλύπτει πως :

«Η γνώση της ουσίας του όντος έρχεται σαν αποτέλεσμα του συνεχούς στοχασμού – διαλογισμού σχετικά με το θέμα και της επικοινωνίας με αυτό, ώσπου ξαφνικά, ξεπηδά όπως η φωτιά που ανάβει από τον σπινθήρα. Έτσι γεννιέται στην ψυχή και τρέφει ή ίδιο τον εαυτό της..»

Για τον Πλωτίνο αυτή η εμπειρία είναι φυσικό γεγονός και όχι υπερφυσική χάρη, όπως συμβαίνει στον χριστιανισμό. Και αυτό διότι για τον Πλωτίνο ο άνθρωπος δεν αποτελεί μία τυχαία υπόσταση της απορροής ακτινοβολίας του Εν, αλλά ένα πλάσμα με ελεύθερη βούληση, ικανό να επιστρέψει στην πηγή του και πηγή των πάντων το ΕΝ. Ο προορισμός του ανθρώπου είναι αναζητήσει το Θείο, και να γίνει όσον το δυνατόν όμοιος με το Εν, με τον Θεό. Μια τέτοια ομοίωση ή ακόμα μια ένωση με τον Θεό δεν είναι μια απλή θεωρητική βούληση, καθώς όλοι έχουμε μέσα μας κάτι που μοιάζει με το Έν, συνεπώς μπορούμε να το συλλάβουμε με αιφνίδια ενόραση καθώς όπως αναφέρει(Εννεάδες ΙΙΙ, 8, 9).



«Διότι κάτι από αυτό (το Έν) υπάρχει μέσα μας. Και μάλιστα δεν υπάρχει τόπος όπου αυτό να μην υπάρχει, σε όσα μπορούν να συμμετέχουν τούτου. Διότι οπουδήποτε κι αν θέσεις αυτό που είναι ικανό να το συλλάβει μπορείς εκεί να συλλάβεις το πανταχού παρόν. Είναι σαν μία φωνή που γεμίζει έναν κενό χώρο. Κάθε άνθρωπος που θα στήσει αυτί σε ένα οποιοδήποτε σημείο αυτού του χώρου, θα συλλάβει την φωνή ολόκληρη, κι όμως όχι ολόκληρη.»


Για τον Πλωτίνο ο άνθρωπος οφείλει να δώσει την μάχη στον παρόντα χρόνο, όχι μόνο μετά θάνατον αλλά και στην ζωή αυτή μέσω της λεγομένης καταστάσεως της εκστάσεως. Μετά τον Πλωτίνο οι νεοπλατωνικοί στράφηκαν σε θεουργικές πρακτικές επηρεασμένες από την Αιγυπτο – Βαβυλωνιακή μυστηριακή μαγική παράδοση, για την επίτευξη της ένωσης με το Θείο, αν και γνωρίζουμε πως ακόμη και ο Πλωτίνος είχε υπόψη του, τις θεουργικές πρακτικές αν και ήταν αντίθετος με αυτές.
Ο Πορφύριος μάλιστα αναφέρει πως οι θεουργικές τελετές μπορούν να καθαρίσουν την πνευματική ψυχή, και να την κάνουν κατάλληλη να δέχεται πνεύματα και τους αγγέλους, αλλά ταυτόχρονα επισημαίνει επηρεασμένος σαφώς από τον δάσκαλο του Πλωτίνο, πως η τεχνική αυτή είναι επικίνδυνη, και μπορεί να προκαλέσει καλό ή κακό.
Αμφιβάλει μάλιστα ο Πορφύριος ότι μπορεί πράγματι να επιτύχει κάποιος την επιστροφή της ψυχής στο θεό, ή ότι αποτελεί έναν απαραίτητο παράγοντα για αυτό. Παρόλα αυτά ο Πορφύριος έγραψε ένα υπόμνημα πάνω στα «Χαλδαϊκά λόγια», τα οποία αποτελούν έργο κατά πάσα πιθανότητα του Ιουλιανού του θεουργού, θαυματοποιού του 2ου αι. μ.Χ. Ο Ιουλιανός (όχι ο αυτοκράτορας γνωστός ως παραβάτης) έζησε την εποχή του Μ. Αυρήλιου, και ήταν γιος«Χαλδαίου φιλοσόφου» . Οι χρησμοί αυτοί εκτός των άλλων, περιλαμβάνουν συνταγές μαγείας, αλλά και τελετουργικές οδηγίες για την επίκληση των Θεών. Σύμφωνα με τον Ιουλιανό, οι οδηγίες αυτές του παραδόθηκαν από τους Θεούς. Μετά τον Πορφύριο οι Νεοπλατωνιστές με κύριο εκπρόσωπο τον Ιάμβλιχο, εγκατέλειψαν την νοητική μεθοδολογία προσέγγισης του Θείου όπως αυτή εφαρμόστηκε από τον Πλωτίνο, και στράφηκαν στην «θεουργία, και στην«μαγική τελετουργία», καθώς σύμφωνα με τον Ιάμβλιχο (Περί μυστηρίων ΙΙ, 1,11,96,13 Partney):

«Δεν είναι η νόηση που ενώνει με τον Θεό, γιατί τότε τι θα εμπόδιζε τους θεωρητικούς φιλοσόφους να πετύχουν την θεουργική ένωση μαζί του; Αυτό όμως δε έγινε ποτέ. Η ένωση με τον θεό επιτυγχάνεται μόνο με την θεουργία . Η θεουργία επιτυγχάνεται με την ενέργεια των άρρητων έργων, τελούμενων με τον αρμόδιο τρόπο, έργων που είναι πέρα από κάθε νόηση, και με την δύναμη των άφθεκτων συμβόλων που μόνο οι θεοί τα εννοούν… Ακόμη και δίχως εμείς να τα εννοούμε τα συνθήματα αυτά εκτελούν από μόνα τους το δικό τους έργο».

Ο Ιάμβλιχος εδώ έρχεται σε σαφή αντίθεση με τον ιδρυτή του νεοπλατωνισμού Πλωτίνο, και μάλιστα στο συγκεκριμένο απόσπασμα αμφισβητεί εμμέσως πλην σαφώς, την επίτευξη της«μυστικιστικής ένωσης» που σύμφωνα με τον Πορφύριο ο Πλωτίνος κατόρθωσε τέσσερις φορές στην ζωή του.
Η θεουργία του Ιαμβλίχου φαίνεται πως στηρίζεται στις Αιγυπτιακές και Βαβυλωνιακές μαγικές και θεουργικές πρακτικές, αλλά και στην θεωρία της «συμπαθείας», που ανέπτυξε κυρίως ο στωικός φιλόσοφος Ποσειδωνίος (135 – 50 π.χ), σύμφωνα με την οποία κάθε ουράνιο Ον, έχει το αντίστοιχο του στην γη, ο μακρόκοσμος επηρεάζει τον μακρόκοσμο και το αντίστροφο. (Ο Ποσειδώνος θεμελίωσε την θεωρία του αυτή, γνωρίζοντας την επίδραση της σελήνης στον έμμηνο κύκλο της γυναίκας , και παρατηρώντας ταυτόχρονα την επίδραση της σελήνης και στην παλίρροια και την άμπωτη).
Για τους στωικούς και τους Νεοπλατωνικούς το σύμπαν ήταν ένα κλειστό σύστημα, όπου τίποτε δεν είναι αυτόνομο, αλλά όλα συνδυάζονται μεταξύ τους κατά τέτοιο τρόπο, ώστε τα πάντα να αποτελούν μία αδιάσπαστη ιεραρχημένη αλυσίδα, από τον Θεό, έως την ύλη. Η ενότητα που υπάρχει στο σύμπαν εξασφαλίζεται με την παρεμβολή ενδιάμεσων οντοτήτων των «δαιμόνων», (2)του Πλάτωνα, αλλά του Νου και της ψυχής. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο μεταξύ του Νού και της ύλης παρεμβάλλεται η ψυχή, η οποία εμποτίζει την ύλη δίνοντας στα αισθητά ζωή και σχήμα, δίνοντας υπόσταση ουσιαστικά στον αισθητό κόσμο. Ο αισθητός κόσμος αποτελεί συνεπώς έναν έμψυχο οργανισμό με πνευματικές δυνάμεις, των οποίων δεν έχει συνείδηση. Με βάση την παραπάνω θεώρηση, τελετουργικές πράξεις στην Γη επηρεάζουν τον αθέατο επουράνιο Θείο κόσμο.
Σύμφωνα με τις μαγικές και θεουργικές πρακτικές, που αναφέρονται σε μαγικούς παπύρους, όχι μόνο η ένωση ανθρώπου και Θείου μπορούσε πλέον να επιτευχθεί δια μέσω αυτών των μυστικών θεουργικών τελετών, αλλά και θείες οντότητες μπορούσαν να υλοποιηθούν και να εμψυχώσουν ανθρώπινα δημιουργήματα (αγάλματα και φυλαχτά)«τελεστική». Σκοπός της «τελεστικής» ήταν η«στοιχείωσης», η εγκατάσταση δηλ. ενός δαίμονα μέσα σε αγάλματα ή φυλαχτά μέσω μυστικών επικλήσεων και τελετών.
Οι σφραγίδες και οι ειδικές μαγικές λέξεις που βρίσκονταν σφραγισμένα μέσα στα αγάλματα περιελάμβαναν στοιχεία όπως τα επτά φωνήεντα, που αντιστοιχούσαν στους επτά πλανήτες. Ο σωστός τρόπος εκφώνησης των μαγικών λέξεων αποτελούσε επτασφράγιστο μυστικό που παραδίδονταν μόνο προφορικά. Μόλις αυτό επιτυγχανόταν, τότε το αντικείμενο αυτό αποκτούσε μία μαγική δύναμη προστασίας.
Ο Ζώσιμος για παράδειγμα αναφέρει πως θεουργός Νεστόριος έσωσε την Αθήνα από τον σεισμό το 375 μ.χ κατασκευάζοντας με αυτή την τεχνική ένα «τέλεσμα» και αφιερώνοντας το στον Παρθενώνα, σύμφωνα με οδηγίες που έλαβε στον ύπνο του. Ένας από τους πιο διάσημους (κυρίως λόγω της σύγκρισης του με τον Ιησού Χριστού) θεουργούς, ήταν ο Απολλώνιος ο Τυαννέας, ο οποίος εγκατέστησε στην Αντιόχεια ένα «τέλεσμα»- ομοίωμα χάλκινου σκορπιού κατά των σκορπιών, που το έθαψε κάτω από έναν κίονα, και που είχε ως αποτέλεσμα να εξαφανιστούν οι σκορπιοί από την Αντιόχεια.
Ο φιλόσοφος και μάγος της αναγέννησης Marcilio Ficino, εξηγεί τον λόγο κατασκευής των «τελεσμάτων»:

«Επειδή οι πρόγονοι μας δεν μπορούσαν να κατασκευάσουν ψυχές, καλούσαν τις ψυχές των δαιμόνων ή των αγγέλων και επιτελώντας ιερές και θειες τελετές, τις τοποθετούσαν μέσα σε εικόνες έτσι ώστε μέσω των ειδώλων αυτών οι ψυχές εκείνες να αποκτήσουν την δύναμη να πράττουν το καλό και το κακό. ..Τα συστατικά των γήινων αυτών θεών αποτελούνταν… από βότανα , πέτρες και αρώματα που κλείνουν μέσα τους μία φυσική θεία δύναμη. Ο λόγος δε για τον οποίο οι άνθρωποι τους ευχαριστούσαν με συχνές θυσίες, με ύμνους και προσευχές και με γλυκείς ήχους που αναπαριστούσαν την αρμονία των ουρανών ήταν ο έξεις: Για να μπορούν τα ουράνια εκείνα όντα, που είχαν ελκυστεί μέσα στα είδωλα μέσω των επαναλαμβανόμενων τελετών, να φέρουν χαρά στους ανθρώπους που θα παραμείνει σε αυτούς για μακρύ διάστημα. (3)

Απώτερος όμως σκοπός των θεουργικών τελετών ήταν η«πνευματική θεουργία»,δια μέσου της εξόδου της Ψυχής από το σώμα, ή άνοδος της στον «εμπύριον τόπον» , και ή «θέαση»των φωτεινών θεϊκών όντων. Ο πλέον πνευματικός τρόπος αυτής της θεουργικής πρακτικής, επιτυγχανόταν δια μέσου των κατάλληλων αναπνευστικών ασκήσεων και του διαλογισμού, ο αποχωρισμός της Ψυχής από την ύλη, και «η πρός το νοητόν πύρ άνοδος», όπως έλεγε ο Ιάμβλιχος. Ο Ιάμβλιχος αναφέρει πως κατά τις μαγικές τελετουργίες το καλούμενο πνεύμα εμφανιζόταν ως μία φλεγόμενη ή φωτεινή μορφή. (4)
Στους μαγικούς πάπυρους περιγράφεται ο τρόπος με τον οποίο μπορεί κάποιος ανυψωθεί τελετουργικά για να επικοινωνήσει με θεία όντα, με αναφορές σε μυστικές φράσεις που πρέπει ο θεουργός να απαγγείλει για να προστατευτεί από τις κακόβουλες θεϊκές ή αγγελικές δυνάμεις. Παραθέτουμε ένα μικρό σχετικό απόσπασμα:

«Έλξε από τις ηλιακές ακτίνες αέρα, απορροφώντας τον όσο μπορείς και θα δεις τον εαυτό σου να ανυψώνεται σε μεγάλο ύψος, ώστε να νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο μέσον του αέρα. Και δεν θα ακούς κανένα ούτε άνθρωπο ούτε ζώο, αλλά ούτε θα βλέπεις τίποτα από τα θνητά εκείνη την ώρα ενώ θα βλέπεις τα αθάνατα. Θα δεις τότε να σε κοιτάζουν οι Θεοί και να ορμούν κατά πάνω σου. Εσύ τότε θέσε αμέσως το δεξί δάκτυλο σου στο στόμα και πες: Σιγή , σιγή, σιγή, σύμβολο θεού ζώντος άφθάρτου φύλαξε με σιγή ΝΕΧΘΕΙΡ ΘΑΝΜΕΛΟΥ. Έπειτα σφύριξε με μακρύ σφύριγμα και κατόπιν σφύριξε με κλειστά χείλη λέγοντας…..»

Κατά τη διάρκεια της εκστατικής κατάστασης των θεουργών πολλοί από αυτούς αιωρούντο στον αέρα, κάτι που αποτελούσε μία συχνή πρακτική του Ιαμβλίχου, καθώς σύμφωνα με τους μαθητές του, όταν ο Ιάμβλιχος διαλογιζόταν το σώμα του ανυψωνόταν από την γη, ενώ τα ρούχα του έλαμπαν σαν τον χρυσό. (5)
Αλλά και στα Ερμητικά κείμενα (Λόγος ΙΑ’20), δίνονται οδηγίες για την ανάβαση στις θείες σφαίρες.

«Αύξησε τον εαυτό σου σε αμέτρητο μέγεθος, ξεπερνώντας κάθε σώμα και χρόνο. Φαντάσου πως είσαι παντού στην γη, στην θάλασσα, στον Ουρανό, χωρίς να γεννηθείς ώστε να βρίσκεσαι στην μητρική κοιλιά. Φαντάσου πως είσαι νέος, γέρος και πεθαμένος και πέρα από τον θάνατο. Και όλα αυτά νόησε τα μαζί: τους χρόνους, τους τόπους τα πράγματα, τις ποιότητες και τις ποσότητες και τότε μπορείς να εννοήσεις και τον θεό».

Για τον Πρόκλο5ο αιώνα μ.χ η θεουργία είναι μία δύναμη υψηλότερη από κάθε ανθρώπινη σοφία, που περιέχει όλα τα αγαθά της μαντικής, τις καθαρτικές δυνάμεις της μύησης, και με μία λέξη τις λειτουργίες της θείας κατοχής. (θεολ. Πλατ. σ 63), και μάλιστα ισχυριζόταν πως είχε προσωπικά οράματα φωτεινών φαντασμάτων της Εκάτης. (6)
Στους Χαλδαϊκούς Χρησμούς ( Kroll 57, fr. 146) περιγράφονται χαρακτηριστικά τα θεουργικών οραμάτων που βίωναν οι θεουργοί:



»Θα δεις πυρ όμοιο με παιδί το όποιο θα σκιρτάει στον αέρα ή και πυρ χωρίς μορφή, απ’ οπού θ’ ακούσεις φωνή προτρέχουσα, ή (θα δεις) φως άφθονο, που να περιστρέφεται σφυρίζοντας ορμητικά γύρω από τη γη, ή (μπορεί) να δεις ίππον (=σύμβολο της Εκάτης) που αστραφτερό κι από το φως με ένα πύρινο παιδί πάνω στη γρήγορη ράχη του ίππου».


Με την οριστική επικράτηση του Χριστιανισμού και το κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών, η μόνη ατραπός θεογνωσίας πλέον επιτυγχανόταν δια μέσω του Ιησού Χριστού, παρόλα αυτά η νεοπλατωνική θεολογική σκέψη επηρέασε τα μέγιστα όπως σε προηγούμενη μελέτη μας έχουμε αναφέρει (7), την πρώιμη Χριστιανική σκέψη κυρίως δια μέσω του Διονύσιου του Αρεοπαγίτη.
Με την αναγέννηση και την εκ νέου γνωριμία του δυτικού κόσμου δια μέσω του Πλήθωνα του Γεμιστού(8), μετά από οκτώ ολόκληρους αιώνες με την αρχαιοελληνική σκέψη και τον Νεοπλατωνισμό, ξανάρχονται εκ νέου στο προσκήνιο του ενδιαφέροντος, οι «αρχαίες» πλέον παγανιστικές αιρετικές φιλοσοφικές και μυσταγωγικές πρακτικές.
Παρότι λοιπόν έχουμε συνηθίσει να αναφερόμαστε στην αρχαία Ελλάδα ως την μητέρα του ορθολογισμού και των επιστημών, είναι εμφανές πως το παράλογο και το μεταφυσικό, ενυπήρχε σε όλο το διάστημα του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού., καθώς ο μυστικισμός συν πορευόταν με το λαϊκό θρησκευτικό συναίσθημα, εφόσον η ένωση του ανθρώπου με ότι αυτός θεωρεί Θείο, αποτέλεσε και αποτελεί πάντα έναν ενδέμηχο πόθο της ανθρώπινης ψυχής.

Παραπομπές.


(1) . Ο μυστικισμός στις θρησκείες του κόσμου, Τσοπάνης Κωνσταντίνος, εκδόσεις Ιάμβλιχος
(2) . Το κρισιμότερο θεολογικό πρόβλημα που κλήθηκε να λύσει η αρχαιοελληνική φιλοσοφική σκέψη, ήταν το πρόβλημα της θεοδικίας, το πως είναι δηλαδή δυνατόν, ενώ ο θεός είναι το υπέρτατο Αγαθό, και πανταχού παρόν, η αγαθή ουσία του να μένει έξω από αυτό, εφόσον στον δημιουργημένο κόσμο ενυπάρχει το κακό και ο θάνατος. Ο Πλάτωνας για να δώσει απάντηση στο κρίσιμο αυτό θεολογικό ερώτημα, στο έργο του «συμπόσιο», έκανε λόγο για τους «δαίμονες» ως τους μεσάζοντες μεταξύ αιώνιου θεού και αγέννητων όντων, θεών και ανθρώπων. Στον Τίμαιο (47b) ο Πλάτωνας διαχωρίζει τον Δημιουργό Θεό από τους γεννημένους θεούς αστέρες, οι οποίοι είναι ατελείς διότι γεννήθηκαν μέσα στον χρόνο. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει: «Επειδή έχετε δημιουργηθεί κάποτε, γι αυτό δεν είστε αθάνατοι, ωστόσο δεν θα έχετε την μοίρα του θανάτου, χάρη στην δική μου βούληση»
Κατ’ αυτό τον τρόπο ο Πλάτωνας συνειδητά ή ασυνείδητα υπονόμευσε το θεολογικό υπόβαθρο του Ελληνικού δωδεκαθέου. Συν το χρόνο βέβαια και πέρα από τις φιλοσοφικές αντιλήψεις του Πλάτωνα, οι Ολύμπιοι θεοί που παλαιότερα αντιπροσώπευαν φυσικές δυνάμεις, είχαν τώρα εξαδινικευτεί σε Θεούς με ανθρώπινα πάθη , από τους οποίους οι πιστοί ζητούσαν βοήθεια την οποία πολλές φορές αποτύγχαναν να εκπληρώσουν..
(3) «Αρχαίοι Έλληνες μύστες», Διαμαντής Κούτουλας, εκδόσεις Εσοπτρον.
(4) «Μάγοι της φιλοσοφίας», Θεοδ. Πελεγρίνης, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα
(5, 6) «Αρχαίοι Έλληνες μύστες», Διαμαντής Κούτουλας, εκδόσεις Εσοπτρον.
(7) βλέπε «Μυστικισμός και Θείο στην Ελλάδα και στον αρχαίο Κόσμο», Χλέτσος Βασίλης, εκδόσεις Γεωργιάδης
(8) Ο Πλήθων ήταν μέλος της ελληνικής (βυζαντινής) αντιπροσωπείας στην σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας για την ένωση των δύο εκκλησιών. Ένα ταξίδι το οποίο αποτέλεσε τον σημαντικότερο ίσως σταθμό για την αναγέννηση, καθώς στην Ιταλία είχε την ευκαιρία να συναντηθεί με επιφανείς Ιταλούς λογίους, και να γίνει ο εισηγητής του πλατωνισμού στην Ιταλία της αναγέννησης και ο εμπνευστής της ίδρυσης της Πλατωνικής Ακαδημίας της Φλωρεντίας.

Σχηματισμό κυβέρνησης το ταχύτερο επιδιώκει η Μέρκελ

Τις επόμενές του κινήσεις για την άρση του πολιτικού αδιεξόδου στη Γερμανία αναμένεται να εξετάσει σήμερα το προεδρείο του CDU, την ώρα που η Γερμανίδα καγκελάριος, Άγκελα Μέρκελ, φαίνεται πως επιθυμεί το συντομότερο τον σχηματισμό κυβέρνησης και απορρίπτει το ενδεχόμενο νέων εκλογών.

Μια εβδομάδα μετά το ναυάγιο των διερευνητικών συνομιλιών για τον σχηματισμό κυβέρνησης στη Γερμανία, το προεδρείο των Χριστιανοδημοκρατών της Άγκελα Μέρκελ συνεδριάζει αργότερα σήμερα στα κεντρικά του κόμματος στο Βερολίνο για την αποτίμηση της κατάστασης.

Στο επίκεντρο των συνομιλιών, υπό την προεδρία της καγκελαρίου, θα βρεθεί η κοινή συνάντηση των πολιτικών αρχηγών Χριστιανοδημοκρατών, Χριστιανοκοινωνιστών και Σοσιαλδημοκρατών την ερχόμενη Πέμπτη μετά από πρόκληση του ομοσπονδιακού προέδρου Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάιερ. Στόχος της πρωτοβουλίας του Γερμανού προέδρου η λύση του αδιεξόδου και ο σχηματισμός σταθερής κυβέρνησης.

Τόσο ο πρόεδρος Σταϊνμάιερ, όσο και η καγκελάριος Μέρκελ απορρίπτουν νέες εκλογές και προκρίνουν, όπως όλα δείχνουν, είτε τη συνέχιση του λεγόμενου μεγάλου συνασπισμού ή ακόμα και μια κυβέρνηση μειοψηφίας. Από την πλευρά της η ηγεσία των Σοσιαλδημοκρατών, μετά το αρχικό κατηγορηματικό «όχι» στον μεγάλο συνασπισμό, προτίθεται, τουλάχιστον, να συμμετάσχει στον διάλογο.

Μονόδρομος ο μεγάλος συνασπισμός;

Κατά την εκτίμηση του προέδρου των Βαυαρών Χριστιανοκοινωνιστών Χορστ Ζέεχοφερ «η ιδανική επιλογή θα ήταν μια νέα συγκυβέρνηση Συντηρητικών και Σοσιαλδημοκρατών». Σε συνέντευξή του στην κυριακάτικη Bild ο πρόεδρος των Χριστιανοκοινωνιστών προέτρεψε τους Σοσιαλδημοκράτες να μην θέσουν υπερβολικούς όρους για μια συμμετοχή τους στην κυβέρνηση, ενώ ταυτόχρονα τάχθηκε κατά ενός μεγάλου συνασπισμού με οποιοδήποτε τίμημα.

Από την πλευρά του ο Χριστιανοδημοκράτης τοπικός πρωθυπουργός της Έσσης Φόλκερ Μπουφιέ δήλωσε στην κυριακάτική Frankfurter Allgemeine Zeitung ότι δεν είναι επιθυμητή μια κυβέρνηση μειοψηφίας Συντηρητικών και Πρασίνων με τη στήριξη των Σοσιαλδημοκρατών. Όπως εκτίμησε, μια τέτοια κυβέρνηση δεν θα έχει αντοχή στο χρόνο, ενώ παράλληλα καθιστά τη Γερμανία απρόβλεπτη για τους Ευρωπαίους εταίρους.

H αξία μιας καλής συμφωνίας με τη Ρωσία!

Τα μηνύματα που στέλνει ο Πούτιν δεν είναι μέχρι στιγμής ξεκάθαρα, επειδή δεν θέλει να δυσαρεστήσει τους βαρόνους πετρελαίου της Ρωσίας, τους επικεφαλής της Rosneft και της Lukoil, που δεν επιθυμούν μείωση της παραγωγής τους με την τιμή brent στα 63 δολάρια το βαρέλι.

Το μυστικό της διεθνούς πολιτικής είναι να κλείσεις μια καλή συμφωνία με τη Ρωσία», είχε πει ο Γερμανός καγκελάριος Ότο Φον Μπίσμαρκ. Αυτό καλείται να κάνει τώρα η Σαουδική Αραβία. Παρότι οι συναντήσεις των υπουργών Πετρελαίου του ΟΠΕΚ εξακολουθούν να επηρεάζουν τις τιμές πετρελαίου, τον πρώτο λόγο δεν τον έχει πλέον η Σαουδική Αραβία, όπως είχε συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά μία χώρα εκτός του καρτέλ, η Ρωσία, και δη ο πρόεδρός της Βλαντιμίρ Πούτιν.

Εδώ και έναν χρόνο, από τότε που η Ρωσία έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στην υπογραφή της συμφωνίας με τον ΟΠΕΚ για μείωση της παραγωγής, η ολοένα και πιο δυνατή φωνή του Κρεμλίνου αντανακλά μία εξωτερική πολιτική που στόχο έχει να αντισταθμίσει την αμερικανική επιρροή στην αγορά πετρελαίου μέσω μίας σειράς οικονομικών και διπλωματικών μέτρων. Και η στρατηγική αυτή, που ευνοείται από τις τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ρωσίας, φαίνεται να αποδίδει.

Αναλυτές χαρακτηρίζουν τώρα τον Πούτιν κορυφαίο «τσάρο της ενέργειας» και αυτό αναμένεται να φανεί στη συνάντηση της 30ής Νοεμβρίου, όταν τα μέλη του ΟΠΕΚ μαζί με Ρωσία και Μεξικό θα αποφασίσουν στη Βιέννη εάν θα παρατείνουν εκ νέου την υφιστάμενη συμφωνία μείωσης της παραγωγής και με ποιους όρους. Τα μηνύματα που στέλνει ο Πούτιν δεν είναι μέχρι στιγμής ξεκάθαρα, επειδή δεν θέλει να δυσαρεστήσει τους βαρόνους πετρελαίου της Ρωσίας, τους επικεφαλής της Rosneft και της Lukoil, που δεν επιθυμούν μείωση της παραγωγής τους με την τιμή brent στα 63 δολάρια το βαρέλι. Άλλωστε, το εξασθενημένο ρούβλι ευνοεί τις εξαγωγές της και συνεπώς η χώρα είναι σήμερα λιγότερο εξαρτημένη από τα πετρελαϊκά έσοδα.

Απώτερος στόχος της Ρωσίας είναι να ελέγξει την πορεία των τιμών, έτσι ώστε να ανακόψει την ακριβή εξόρυξη πετρελαίου των ΗΠΑ από σχιστολιθικά κοιτάσματα, που χρειάζονται για τον λόγο αυτό τις υψηλές τιμές. Για τη Σαουδική Αραβία, όμως, το να μοιραστεί τις αποφάσεις για το πετρέλαιο με τη Ρωσία, σύμμαχο του άσπονδου εχθρού της Ιράν, είναι ένα «πικρό χάπι που θα πρέπει να καταπιεί».

MR. JOHN RIGOTI IS HERE FOR THE NEW NEWS: ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ ΠΟΥΤΙΝ ΣΕ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ, «ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ» ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ!

ΣΤΗΝΕΤΑΙ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΝΗΣΙ ΜΕ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ!

Οι γεωπολιτικές και πολιτικές εξελίξεις τρέχουν με ραγδαίους ρυθμούς. Η Ελληνική κυβέρνηση Με άστοχους χειρισμούς, βιαστικές κινήσεις στην σκακιέρα της παγκόσμιας διακυβέρνησης, κάνει λαθεμένες, εγκληματικές πολιτικές κινήσεις. Έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και αδυνατεί να δει ακόμα και το συμφέρον της. Ποιοι παράγοντες τελικά σκοτίζουν, μωραίνουν το νου του Αλέξη Τσίπρα και ακυρώνουν την αίσθηση της πραγματικότητας; Πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεται ο Έλληνας Πρωθυπουργός, ότι η συμμαχία με την Ρωσία είναι ευλογία, αναγκαία συνθήκη; Ότι μια έντιμη σχέση, συνεργασία με τον Β. ΠΟΥΤΙΝ αποτελεί παράγοντα πολιτικής, γεωπολιτικής σταθερότητας; Ότι ο παντοδύναμος και άριστος τακτικιστής Ρώσος Πρόεδρος μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά σε πολλούς τομείς, χωρίς να διαταραχθεί η συμμαχία μας, με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ; Δυστυχώς, ειδικά τους τελευταίους μήνες, έκπληκτοι οι Έλληνες παρατηρούμε τον Αλέξη Τσίπρα να γυρίζει επιδεικτικά την πλάτη στον Ρώσο Πρόεδρο και στην ομόθρησκη και ομόδοξη Ρωσία. Αυξάνεται ο αριθμός των πολιτών που συνειδητοποιούν ότι ο Πρωθυπουργός, με την ανοχή και άλλων κυβερνητικών στελεχών, μας οδηγεί σε εθνική ήττα και στην εξωτερική πολιτική.
Ονόματα που προκαλούν θυμηδία ή οίκτο χειρίζονται κρίσιμα εθνικά ζητήματα. Ένα τραγελαφικό συνονθύλευμα υστερόβουλων σπιθαμιαίων στελεχών που αγνοούν και τα στοιχειώδη, βρίσκονται δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα και τον συμβουλεύουν!!! Ο Β. Πούτιν αγαπάει την Ελλάδα και τους Έλληνες. Επιθυμεί να έχει μαζί μας σχέσεις φιλίας, εμπιστοσύνης. Δεν αρκείται στις εντυπώσεις, στο κυνήγι δηλαδή των εντυπώσεων, του εντυπωσιασμού. Επενδύει στην Ορθοδοξία, στον Πολιτισμό, έλκεται από την κοινή ιστορία των δυο λαών.

Τους τελευταίους μήνες ο Ρώσος Πρόεδρος νοιώθει ότι εμπαίζεται από το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Άνθρωπος «κλειδί» που γνωρίζει άριστα τι συμβαίνει στην ρωσική πολιτική ηγεσία, μας αποκάλυψε ότι στην Ρωσία σήμερα θεωρούν τον Τσίπρα αποτυχημένο, αυτοκαταστροφικό, άθεο, μηδενιστή, αναξιόπιστο συνομιλητή!!! Έχουν οι Ρώσοι μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον Πρόεδρο της Τουρκίας Τ. Ερντογάν, παρά στον Αλέξη Τσίπρα!!! Ο άνθρωπος «κλειδί» μας αποκάλυψε, ότι πριν λίγες ημέρες υπήρξε τηλεφωνική επαφή, με πρωτοβουλία του Ρώσου Προέδρου, μεταξύ του Β. Πούτιν και του π. πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή που παρέμεινε μέχρι και σήμερα μυστική!!! Ο Ρώσος Πρόεδρος, είπε στον π. πρωθυπουργό, με τον οποίο διατηρεί σχέσεις φιλίας και εμπιστοσύνης, ότι ο Τσίπρας είναι για τους Ρώσους κερδοσκόπος, που ενώ «κορόϊδευε» την ρωσική ηγεσία, ότι επιθυμεί τις άριστες σχέσεις για το κοινό καλό, τους «πούλησε» στην πορεία.
Με παιδαριώδη τεχνάσματα, με ιδιοτέλεια και φτηνιάρικες δικαιολογίες, «άδειασε» την ρωσική ηγεσία και επένδυσε την πολιτική του επιβίωση στον Τραμπ… και κυρίως στην καγκελάριο Α. Μέρκελ. Η ελληνική κυβέρνηση θεωρείται ότι είναι για τους Ρώσους εξόφθαλμης συμπαιγνίας, δηλαδή αναξιόπιστη να χειριστεί τα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα που ανακύπτουν μεταξύ Ελλάδος και Ρωσίας. Θεωρεί ο Β. Πούτιν, το τόνισε στον Καραμανλή, ότι τα εξαγορασμένα από τα ελληνικά κόμματα εξουσίας ΜΜΕ αποκρύπτουν την αλήθεια. Ότι οι σχέσεις των δυο χωρών βρίσκονται, αν όχι στο σημείο μηδέν, ασφαλώς σε κρίσιμο σημείο. Ο Ρώσος Πρόεδρος παρακάλεσε τον Έλληνα π. πρωθυπουργό να «ρίξει το πολιτικό του βάρος», ώστε, τουλάχιστον, η Νέα Δημοκρατία, να έχει μια πιο θετική στάση, απέναντι στο καθεστώς Πούτιν και στην ρωσική ηγεσία. Ότι «Συμμαχία» με το ΝΑΤΟ δεν σημαίνει «πατρωνία», ότι η στάση της Δύσης, αλλά και της ελληνικής κυβέρνησης στα γεγονότα του Κιέβου και της Κριμαίας ήταν και είναι ανεξήγητη.

Ο Καραμανλής, είπε στον Πούτιν, ότι δεν χρειάζεται να είναι κανείς «Kissinger» για να αντιληφθεί ότι θα ήταν ανόητο να ελπίζει η Δύση πως η Μόσχα δεν θα αντιδρούσε, με όσα μέσα διαθέτει, στον εναγκαλισμό της Ουκρανίας από το ΝΑΤΟ. Του τόνισε, ότι πιστεύει βαθιά στις γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή μας και επιθυμεί να έχει η Ελλάδα στενές σχέσεις, σε όλα τα επίπεδα, με την Ρωσία, για το καλό και των δυο χωρών. Φίλες και φίλοι αναγνώστες, η Ρωσία παραμένει δυστυχώς για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, ο μεγάλος κίνδυνος, ο μεγάλος αντίπαλος. Ίσως η ερμηνεία της διαπίστωσης να είναι αρμοδιότητα ψυχολόγων και όχι εμπείρων της διεθνούς στρατηγικής. Γιατί η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να μετάσχει στα σκληρά μέτρα οικονομικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας, που αποφάσισε ο Ομπάμα και το «διευθυντήριο» της ΕΕ; Η μετοχή σε ένα εταιρισμό κρατών ή σε ένα αμυντικό συνασπισμό κρατών (ΝΑΤΟ), συνεπάγεται ολοκληρωτική παραίτηση μετέχουσας χώρας από την άσκηση δικής της εξωτερικής πολιτικής;
Είναι «ανεξάρτητη» μια τέτοια χώρα; Οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες (FSB) έχουν βάσιμες πληροφορίες, ότι ετοιμάζεται, μέσα στους επόμενους μήνες προβοκάτσια τούρκων πρακτόρων, σε ελληνικό νησί, με συμμετοχή φανατικών τζιχαντιστών, κάποιοι από τους οποίους βρίσκονται ήδη στην Ελλάδα. Δεν αποκλείεται η προβοκάτσια αυτή να είναι τόσο ισχυρή που θα προκαλέσει αρχικά θερμό επεισόδιο και μετά ελληνοτουρκική σύγκρουση. Κατά ασφαλείς πληροφορίες, τα πιο πάνω, τα γνωρίζουν στην ΕΥΠ κα υπάρχει κινητοποίηση. Ελέγχονται μεθοδικά όλοι οι λαθρομετανάστες που κινούνται «περίεργα» στα ελληνικά νησιά, που βρίσκονται κοντά στα παράλια της Τουρκίας. Όμως η αποτροπή ενός τέτοιου χτυπήματος είναι δύσκολη υπόθεση και απαιτεί άριστη οργάνωση, τεχνογνωσία, συνεργασία στενή και με άλλες μυστικές υπηρεσίες ξένων κρατών. Στέλνουν οι Δυτικοί την Τουρκία στην αγκαλιά του Β. Πούτιν και του Ιράν. Τουρκία και Ρωσία όμως είναι δύο κόσμοι ασύμβατοι, ασύμπτωτοι, ασυμβίβαστοι.
Δεν είναι πια απίθανο, δεν είναι νομοτέλεια αλλά σοβαρό ενδεχόμενο, το Αιγαίο πέλαγος να καταστεί «πεδίο» συγκρούσεων και μαχών μεταξύ Ελλήνων, Τούρκων, Νατοϊκών και Ρωσικών δυνάμεων!!! Δυστυχώς, φίλες και φίλοι, μας περικύκλωσαν από παντού δαίμονες και εχθροί. Έτσι η καθημερινότητά μας έγινε μόνο καημός, μόνο πίκρα και αγανάκτηση, μόνο οργή. Η ελπίδα υπάρχει και είναι στα χέρια του Θεού, που μπορεί να αναστήσει την πεθαμένη κοινωνία μας και να μας οδηγήσει στο καινούργιο.