xronia polla

χρονια πολλα αγαπημένη μου ελλάδα!

Καλή Χρονιά από μενα τον Γιαννη Κύριε Πρόεδρε Πούτιν! Η νίκη τον Μάρτιο εείναι βεβαιη!

Αγαπώ την Ρωσία!

Οι Βρυξέλλες και ο λύκος

Το Κόμμα της Ελευθερίας ιδρύθηκε τη δεκαετία του ,50 από έναν πρώην στρατηγό των SS. Ο υποψήφιός του για την προεδρία στην Αυστρία έφτασε όσο κανένας άλλος ομοϊδεάτης του τόσο κοντά στην εξουσία.

Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Στις αρχές του 2000 έγινε η πρώτη απενοχοποίηση των ακροδεξιών, με συμμαχία σε κυβερνητικό επίπεδο. Υπό το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα.

Remaining Time-0:00

Fullscreen

Unmute

Δεν πέρασαν ούτε είκοσι χρόνια και επέστρεψαν με τους ίδιους εταίρους στα βιεννέζικα σαλόνια. Προσεχώς και στα ευρωπαϊκά, αφού η Ε.Ε. δεν δείχνει να καρδιοχτυπά.

Εξάντλησε τις ανησυχίες της στις προεδρικές κάλπες στην Αυστρία, «που αποσόβησαν τον κίνδυνο να αναδειχτεί πρώτος ακροδεξιός επικεφαλής ευρωπαϊκού κράτους μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο», στον συναγερμό για την Ολλανδία, τη Γαλλία, αλλά και τη Γερμανία και πλέον συμβιβάζεται με την ανάβαση του γκρίζου. Όσο δεν αμφισβητεί την ευρωπαϊκή πορεία, οι νεοναζιστικές ρίζες δεν έχουν σημασία.

«Πρόκειται για μια κυβέρνηση που έχει ξεκάθαρη φιλοευρωπαϊκή στάση κι αυτό είναι που έχει αξία για μένα» δήλωσε για την κυβέρνηση Κουρτς -στην οποία η άκρα δεξιά κατέχει χαρτοφυλάκια-κλειδιά- ο επικεφαλής της Κομισιόν, που τάχθηκε «εναντίον κάθε προκατάληψης». «Γιατί μεγαλοποιείτε το θέμα της Αυστρίας και εθελοτυφλείτε όταν πρόκειται για άλλες περιπτώσεις;»

Δεν ξέρω ποιος εθελοτυφλεί, αλλά μην παριστάνουμε ότι δεν έχει συμβεί τίποτα και πως άλλο ένα καπρίτσιο των εκλογέων είναι που θα ξεχαστεί. Στη Σλοβακία το Εθνικό Κόμμα, που αυτοχαρακτηρίζεται εθνικοσοσιαλιστικό, στη Λετονία οι εθνικιστές της Εθνικής Συμμαχίας, στη Λιθουανία το κόμμα Τάξη και Δικαιοσύνη, στην Πολωνία και την Ουγγαρία ένα είδος ανελεύθερης δημοκρατίας. Μακριά η λίστα της ριζοσπαστικής δεξιάς στην εξουσία.

Ας το θυμούνται κάθε φορά που θα συνιστούν ψυχραιμία, θα ανέχονται τον καιροσκοπισμό, όταν δεν τον εξωραΐζουν, ή θα αναλαμβάνουν δράση με διαφορά φάσης.

Ας το θυμούνται στις Βρυξέλλες την επόμενη φορά που θα φωνάξουν «λύκος, λύκος». Τοίχος.

Ένα διαδικτυακό ψυχογράφημα

Οι αναζητήσεις στην πιο δημοφιλή διαδικτυακή μηχανή είναι κατά κάποιον τρόπο ένα είδος ψυχογραφήματος. Συλλογικού.

Τι ψάξαμε το 2017; Σύμφωνα με την Google, η πεντάδα των ταχύτερα αυξανόμενων αναζητήσεων στην Ελλάδα για το 2017 είναι: Survivor, κοινωνικό μέρισμα, Eurovision 2017, Nomads και Ζωή Λάσκαρη.

Remaining Time-0:00

Fullscreen

Mute

Δύο τηλεπαιχνίδια επιβίωσης, δύο νότες, ο θάνατος του crazy girl, από τα ελάχιστα κορίτσια για τα οποία οι Φώτηδες θα «έκοβαν μουστάκι» και το μέρισμα. Έχουν εγκριθεί 1.222.657 αιτήσεις, σε σύνολο 2.970.889 και την Παρασκευή το αναλογούν ποσό στους τραπεζικούς λογαριασμούς θα πιστωθεί.

Παρά τις αντιρρήσεις ότι η «διανομή του στην πλάτη της ιδιωτικής οικονομίας και χωρίς πρόβλεψη για κάποια φορολογική ελάφρυνση της μισθωτής εργασίας ή των επιχειρήσεων τείνει να αντιστρατεύεται την επιδιωκόμενη και αναγκαία δυναμική ανάπτυξη» ή τις τοποθετήσεις ότι «η αναδιανομή προς τους ασθενέστερους έχει νόημα όταν παράγεται νέος πλούτος και όχι μέσω της υπερφορολόγησης» ή της περικοπής κοινωνικών δαπανών, και χωρίς φυσικά να δικαιολογούνται οι χαρές και τα πανηγύρια που τόσοι συμπολίτες μας βρίσκονται σ’ αυτήν την κατάσταση.Χωρίς να υπολογίζονται άλλοι τόσοι που γλιστρούν «προς τα κάτω», δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν έκτακτα έξοδα, να κάνουν μία εβδομάδα διακοπές, να έχουν ένα γεύμα με κρέας, κοτόπουλο, ψάρι ή λαχανικά κάθε δεύτερη μέρα, καθώς και να έχουν θέρμανση στο σπίτι.

Είναι εργαζόμενοι, αλλά η εργασία δεν απαλύνει τον φόβο της φτώχειας, το «φαινόμενο του ανελκυστήρα» για το ισόγειο. Κι αυτό προκαλεί μεγαλύτερη αβεβαιότητα και από το επίπεδο της φτώχειας. Γι’ αυτό και επτά στους δέκα δεν θεωρούν ότι θα υπάρξει βελτίωση και ανακούφιση προσωπικά και για την οικογένειά τους.

Τούτη η βαρυθυμιά αποτυπώνεται και στις διαδικτυακές αναζητήσεις, παρά τις φαινομενικά ανέμελες εισχωρήσεις. Δι’ ευχών των αγίων αντοχών μπροστά στο επείγον παρόν. Επιβίωσης στο αναμορφωτήριο της προσγείωσης.

Μυστική Συμφωνία

Κατά τη δική μου προσωπική γνώμη,νομίζω ότι έγινε η πιο κάτω
μυστική συμφωνία με ανταλλάγματα ανάμεσα στις ΕΠΑ και τις

αντεπαναστατικές δυνάμεις στην ΕΣΣΔ,με επικεφαλής τον Μιχαήλ
Γκορμπατσόφ.Η μία πλευρά,οι ΕΠΑ,έκαναν έναν σχεδόν πλήρη
πυρηνικό αφοπλισμό της ενιαίας  Γερμανίας και η άλλη πλευρά,οι
αντεπαναστατικές δυνάμεις στην ΕΣΣΔ με επικεφαλής τον Μιχαήλ
Γκορμπατσόφ,αποδέχτηκαν την επανένωση της Γερμανίας.

Ο Άσσος Σκακιστής Πούτιν Πήγαινε Στο Κάιρο Ενώ Ο Τραμπ Δενότανε Με Κόμπους

Το αυτό-γκολ των ΗΠΑ με την Ιερουσαλήμ ανοίγει ένα παράθυρο ευκαιρίας στη Ρωσία για να ενισχύσει το κύρος της ως του ποιο θετικού και δημιουργικού παίκτη στην πολιτική της Μέσης Ανατολής. Μέσα σε τέσσερεις μέρες μετά την ανακοίνωση Τραμπ για την Ιερουσαλήμ, ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν πραγματοποίησε απρογραμμάτιστες «επισκέψεις εργασίας» στην Αίγυπτο και στην Τουρκία.

Την περασμένη Πέμπτη το ρωσικό υπουργείο των Εξωτερικών εξέδωσε μια μακροσκελή ανακοίνωση επικρίνοντας την αμερικανική απόφαση για την Ιερουσαλήμ και τονίζοντας:

«Πιστεύουμε ότι μια δίκαιη και ανθεκτική λύση της χρονίζουσας ισραελο-παλαιστινιακής διαμάχης θα πρέπει να βασίζεται στο διεθνές δίκαιο, περιλαμβανομένων των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών που προβλέπουν τη διευθέτηση όλων των πλευρών του τελικού καθεστώτος των Παλαιστινιακών εδαφών, περιλαμβανομένου του ιδιαιτέρως λεπτού ζητήματος της Ιερουσαλήμ, μέσω απευθείας ισραελο-παλαιστινιακών συνομιλιών. Η νέα θέση των Ηνωμένων Πολιτειών για την Ιερουσαλήμ μπορεί να περιπλέξει περαιτέρω τις ισραελο-παλαιστινιακές σχέσεις και την κατάσταση στην περιοχή. Η Ρωσία βλέπει την Ανατολική Ιερουσαλήμ ως την πρωτεύουσα του μελλοντικού Παλαιστινιακού κράτους και την Δυτική Ιερουσαλήμ ως την πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ.

Η Ρωσία υιοθέτησε την σωστή θέση απέναντι στην αραβική κοινή γνώμη. Αλλά δεν είναι το θέμα της Ιερουσαλήμ που έφερε τον Πούτιν στο Κάιρο. Η ανάγνωση του Κρεμλίνου προβάλλει την ανάγκη «εξασφάλισης σταθερότητας και ασφάλειας στη Μέση Ανατολή και στην Βόρειο Αφρική». Που σημαίνει Λιβύη, Σινά και Συρία και σ’ ένα βαθμό Υεμένη –σ’ αυτή τη σειρά πιθανώς.

Η ουσία είναι πως ο «Λιβυκός Φάκελος» ξανάνοιξε. Το «Ισλαμικό Κράτος» μετακομίζει στη Λιβύη, μετά την συντριπτική ήττα του στο Ιράκ και στη Συρία. Η Ρωσία και η Αίγυπτος αισθάνονται την επιτακτική ανάγκη να κινητοποιηθούν τάχιστα για ν’ αντιμετωπίσουν τις εξτρεμιστικές ομάδες στη Λιβύη. Και οι δύο κυβερνήσεις υποστηρίζουν τον διοικητή του Λιβυκού Εθνικού Στρατού, Χαλίφα Χαφτάρ, που είναι εγκατεστημένος στην Βεγγάζη και τον οποίο θεωρούν (σωστά) ως το οχυρό εναντίον του βίαιου εξτρεμισμού στη Λιβύη.

Το κενό ισχύος στη Λιβύη και η αυξανόμενη ανασφάλεια στην δυτική Αίγυπτο απειλούν την σταθερότητα της Αιγύπτου και το γόητρο του προέδρου Σίσι. Από την άλλη πλευρά η παρέμβαση της Αιγύπτου στη Λιβύη επηρεάζει την ισορροπία δυνάμεων στη Μέση Ανατολή. Είναι ενδιαφέρον ότι και οι μοναρχίες του Περσικού Κόλπου εμπλέκονται επίσης στη Λιβυκή κρίση.

Είσοδος Τραμπ. Ο Λίβυος πρωθυπουργός Φαγιέζ αλ-Σαράτζ επισκέφτηκε τον Λευκό Οίκο την 1η Δεκεμβρίου και ο Τραμπ συζήτησε μαζί του « ευκαιρίες για μελλοντικούς συνεταιρισμούς», παράλληλα τονίζοντας «την συνεχιζόμενη αμερικανική δέσμευση για την κατανίκηση του «Ισλαμικού Κράτους» και άλλων Τζιχαντιστών τρομοκρατών στην Λιβύη» και για «την κοινή συνεργασία στην προαγωγή της λιβυκής σταθερότητας και ενότητας».

Σε μια παράλληλη κατεύθυνση, ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν υποδέχτηκε επίσης τον Σαράτζ στο Παρίσι (Ο Σαράτζ έχει τη φήμη του «Ασράφ Γκανί» της Βόρειας Αφρικής, δηλαδή πολιτικού εγκαθέτου των Δυτικών Δυνάμεων). Η διατήρηση της Ρωσίας σε απόσταση από τη Λιβύη είναι κυρίαρχος στόχος της Δυτικής στρατηγικής (το ίδιο όπως στο Αφγανιστάν).

Αλλά η Ρωσία και η Αίγυπτος έχουν ειδικά συμφέροντα επίσης. Η Λιβύη ήταν σύμμαχος της Σοβιετικής Ρωσίας και κατέχει στρατηγική θέση στη Μεσόγειο, απέναντι στη νότια πτέρυγα του ΝΑΤΟ. ΄Οσο για την Αίγυπτο, η αστάθεια στην Λιβύη εκχύνεται στην Χερσόνησο του Σινά, όπως βλέπουμε ήδη. Η φιλοδοξία του Σίσι πρέπει να αποβλέπει στη δημιουργία ενός είδους αιγυπτιακού προτεκτοράτου στην Κυρηναϊκή, εναντίον των εξτρεμιστικών ομάδων. Με σύνορα 1200 χιλιομέτρων με την Λιβύη, οι ανησυχίες για την ασφάλεια της Αιγύπτου είναι αναμφίβολα δικαιολογημένες.

Η Αίγυπτος έχει επίσης ανάγκη εισαγωγών ενέργειας. Ο Χαφτάρ ελέγχει την λεγόμενη πετρελαϊκή ημισέληνο της Λιβύης και ο ρωσικός πετρελαϊκός γίγαντας Ροσνέφτ έχει επιστρέψει εκεί. Σαφώς και η βάση της ενέργειας προσφέρει μια δυνητικά πλουτοφόρα προοπτική τριμερούς συνεργασίας Ρωσίας, Χαφτάρ και Αιγύπτου – αν και δευτερεύουσας σημασίας σε σχέση με την στρατιωτική και ασφάλειας.

Η Μόσχα στα βασικά θέματα κατ’ αρχήν αναφέρεται στα Ηνωμένα ΄Εθνη και συζητεί με την κυβέρνηση Φάρατζ στην Τρίπολη. Που υποδεικνύει ότι η Μόσχα μπορεί να υπεισέρχεται σε θέση μεσολαβητού μεταξύ των εταίρων/ανταγωνιστών στη Λιβύη –κυρίως των Χαφτάρ και Φάρατζ- και μελλοντικά μπορεί να ελιχθεί σε θέση να ανακτήσει τις οικονομικές απώλειες που υπέστη το 2011, μετά την αλλαγή του καθεστώτος, οι οποίες υπολογίζονται σε άνω των 10 δις δολαρίων σε συμβόλαια για σιδηροδρόμους, προγράμματα έργων υποδομής, ενεργειακές συμφωνίες και πωλήσεις όπλων.

Αλλά η Δύση θα ανησυχεί μήπως ο Πούτιν τους τουμπάρει πάλι όπως στη Συρία και τους κάνει ματ στην Λιβύη επίσης. Η κατάσταση στη Λιβύη έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, αλλά ο ανταγωνισμός των δυνάμεων επιταχύνεται. Η Ουάσιγκτον μπορεί να φαίνεται σε καλύτερη θέση στη Λιβύη, δοθέντος ότι ΗΠΑ και ΝΑΤΟ είναι ήδη μέτοχοι. Αλλά τα στοιχήματα σταματούν όταν ο Πούτιν εμφανίζεται στο κέντρο της σκηνής.

Για έναν αποτελεσματικό ρωσικό ρόλο στη στρατιωτική σφαίρα και στο πεδίο ασφάλειας για την σταθεροποίηση της Λιβύης η Μόσχα χρειάζεται ένα περιφερειακό εταίρο. Ο Πούτιν έχει μια εξαιρετική σχέση με τον Σίσι. Η Ουάσιγκτον θα παρακολουθούσε άγρυπνα τις συνομιλίες τους στο Κάιρο.

JOHN RIGOTI: Βυθισμένοι Στην Απάθεια Και Την Πολιτική «Παράλυση»

Τι θα γινόταν σε άλλες εποχές, αν υπήρχε η υπόνοια ότι κάποιος έμπορος όπλων χρησιμοποιήθηκε ως μεσάζοντας σε μια συμφωνία για πώληση οπλισμού μεταξύ δύο χωρών; Δεν μιλώ καν για 
αποδείξεις, σε πρώτη φάση, αλλά για υπόνοια. Τι θα γινόταν, επίσης, αν αποδεικνυόταν πως, ενώ είναι παράνομο να είναι μεσάζοντας, ο άνθρωπος αυτός ήταν, καθώς δεν είχε νόμιμη εξουσιοδότηση. Πάλι για ενδείξεις μιλάμε, όχι για αποδείξεις. Και, τέλος, τι θα γινόταν, αν φαινόταν πως ο άνθρωπος με τον οποίο είχε συναλλαγές με το ΥΠΕΘΑ, έχει κατασκευάσει οπλισμό που εντοπίζεται στο οπλοστάσιο του ISIS; Τα γνωστά, ενδείξεις και όχι αποδείξεις.

Η απάντηση είναι μια: θα είχε γίνει πάταγος. Οι εφημερίδες θα έγραφαν, οι τηλεοράσεις θα έκαναν αλλεπάλληλα ρεπορτάζ και το πολιτικό σκηνικό θα κλυδωνιζόταν έντονα. Ίσως να προκαλούνταν και πολιτικές εξελίξεις. Να, για παράδειγμα το Βατοπαίδι αποτέλεσε ουσιαστικά τη θρυαλλίδα της πτώσης της κυβέρνησης Καραμανλή, χωρίς ποτέ να αποδειχθεί πολιτικός δόλος για τα επίμαχα ζητήματα της υπόθεσης. Σήμερα, όμως, δεν συμβαίνει τίποτε. Ούτε εντυπωσιακό μιντιακό μπαράζ, ούτε πολύ περισσότερο κάποιος ουσιαστικός κλυδωνισμός.

Το σημείωμα δεν έχει να κάνει αυστηρά με την υπόθεση Παπαδόπουλου. Η ΝΔ, φυσικά, και συντηρεί την υπόθεση στην επικαιρότητα, γιατί εκτιμά πως η ταύτιση του πρωθυπουργού με μια σκανδαλώδη υπόθεση του προκαλεί κλιμακούμενη πολιτική φθορά. Εδώ δεν θα βγάλουμε την ετυμηγορία, αλλά είναι εντυπωσιακό ότι ο κόσμος μπορεί να αισθάνεται πως κάτι έχει πάει λάθος σε αυτή την υπόθεση, αλλά γενικά είναι…αλλού. Μετά από τη μνημονιακή οχταετία, η πολιτική κόπωση των πολιτών είναι αξιοπρόσεκτη. Καμία αντίδραση, καμία διαφωνία. Ο καθένας προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες στη ζωή του, να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται και να βγάλει τον μήνα. Λίγοι και σαφώς προσδιορισμένοι παραμένουν ενταγμένοι με σαφήνεια και προσπαθούν να κινητοποιήσουν τους υπόλοιπους.

Ο κόσμος, όμως, εν πολλοίς δεν ακούει. Αυτή η απάθεια που απλώνεται όλο και ευρύτερα, είναι πολύ πιθανό να έχει αντίκτυπο στην ήδη μειωμένη πολιτική συμμετοχή. Ο κόσμος αισθάνεται αποξενωμένος από την πολιτική συζήτηση. Σαν αυτό που λέγεται να μην τον αφορά. Επομένως, αφού δεν τον αφορά, δεν πρόκειται και να ασχοληθεί, ανεξάρτητα από το πολιτικό μήνυμα που εκπέμπει ο καθένας. Και κάπως έτσι καταλήγουμε να μην ανοίγει ρουθούνι και να περνούν με χαρακτηριστική ευκολία πράγματα που σε άλλες περιπτώσεις και περιόδους θα προκαλούσαν εμφύλιο πόλεμο. Φυσικά, για την εκάστοτε πολιτική εξουσία, η γνώση ότι οι πολιτικές αποφάσεις θα έχουν περιορισμένο αντίκτυπο μπορεί να λειτουργεί και λυτρωτικά.

Στο τέλος, όμως, αυτό που θα μείνει θα είναι η χαμηλή συμμετοχή και άρα ο χαμηλός βαθμός της ανάγκης λογοδοσίας των εκπροσώπων που εκλέγουμε. Χρειάζεται επειγόντως, μιας και βαδίζουμε προς την τυπική ολοκλήρωση του τρίτου προγράμματος, να βρεθεί κάποιος που θα εκπέμψει ένα πολιτικό μήνυμα, το οποίο θα είναι τόσο πειστικό, ώστε να δημιουργήσει και πάλι κινητικότητα μέσα στην κοινωνία υπέρ του. Με άλλα λόγια, πρέπει να βρεθεί κάποιος να προβάλλει ένα πρόγραμμα, το οποίο θα ψηφιστεί, επειδή οι πολίτες θεωρούν ότι μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα και όχι απλώς να καταψηφίσουν κάτι που δοκιμάστηκε και απέτυχε.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΡΙΓΩΤΗΣ: Μηνύματα από μια επίσκεψη...

Η επίσκεψη του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Ελλάδα, η πρώτη προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας μετά από 65 χρόνια, λίγο έλειψε να δικαιώσει τον χαρακτηρισμό της ως «ιστορικής», αλλά για εντελώς λάθος λόγους. Είναι νωρίς για ασφαλή συμπεράσματα και εκτιμήσεις, άλλωστε όσα ανακοινώθηκαν ως συμφωνία των δύο πλευρών, μετά τις πολύωρες συνομιλίες στο Μαξίμου, επαναλαμβάνουν γνωστές από το παρελθόν διαδικασίες. Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης είχαν συμφωνηθεί, και μάλιστα με δεσμευτικό χαρακτήρα και εδραία στήριξη στους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και της Χάρτας του ΟΗΕ, με το Πρακτικό Παπούλια-Γιλμάζ, τον Μάιο του 1988, ενώ οι διερευνητικές συνομιλίες για την υφαλοκρηπίδα έχουν δεκαετίες διαλόγου πίσω τους και θα ήταν ασφαλώς πρόοδος εάν στο ζήτημα αυτό μπορούσαν να επανέλθουν οι προβλέψεις του Ελσίνκι του 1999. Δεν είναι κακό να ασχολούνται διπλωμάτες και στρατιωτικοί με αυτά τα ζητήματα, αν πρόκειται να μειωθεί η ένταση κι έκταση της τουρκικής παραβατικότητας στο Αιγαίο κι αλλού. Η επίσκεψη Ερντογάν προσφέρεται πάντως, για ορισμένες επισημάνσεις:

* Η σκληρή προετοιμασία είναι προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ προκειμένου να αποβεί μια επίσκεψη στο ανώτατο επίπεδο επωφελής.

* Επαφές υψηλού επιπέδου, όταν δεν είναι απλώς εθιμοτυπικού χαρακτήρα, καλόν είναι να προστατεύονται από ένα πέπλο διπλωματικής διακριτικότητας και να μη διεξάγονται υπό το φως των τηλεοπτικών προβολέων.

* Ό,τι ικανοποιεί το θυμικό δεν είναι απαραίτητα και μακροπρόθεσμα επωφελές. Ιδιαίτερα στις διεθνείς σχέσεις. Το παράδειγμα της παρατεταμένης εκκρεμότητας με την πΓΔΜ προσφέρεται για φρονηματισμό.

* Το υπόδειγμα των γαλλο-γερμανικών σχέσεων δεν έχει γενική εφαρμογή σε όλες τις περιπτώσεις. Και, πάντως, έχει περιορισμένες δυνατότητες επανάληψής του, όταν η απέναντι πλευρά στο τραπέζι έχει ξεκάθαρη αναθεωρητική ατζέντα στην οποία και επιμένει.

* Το ενδιαφέρον Ερντογάν για τη μουσουλμανική μειονότητα, με την επίκληση και της Συνθήκης της Λωζάννης, υπακούει σε έναν σχεδιασμό μακράς πνοής για τη Θράκη, στον οποίο, όχι κατά ανεξήγητο τρόπο, συμπίπτουν οι κεμαλικές με τις νεο-οθωμανικές επιδιώξεις.

* Η επιμονή Ερντογάν να ομιλεί περί «αρχιμουφτή» επαναφέρει στον 21ο αιώνα έναν θεσμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! Ο τελευταίος Σεϊχουλισλάμης Μουσταφά Σαμπρί εκδιώχθηκε από την Ελλάδα κατ’ απαίτηση του Κεμάλ το 1930 και στο Ελληνο-Τουρκικό Σύμφωνο Φιλίας, της ίδιας χρονιάς, η Άγκυρα αδιαφόρησε πλήρως και δεν έθεσε καν θέμα μουφτή.

* Διαφαίνεται η πρόθεση Ερντογάν να εμφανιστεί ως ο πατέρας-ηγέτης των μουσουλμάνων σε όλο τον περίγυρο της Τουρκίας.

Τέλος, η επιμονή Ερντογάν στη Θράκη ενισχύει τις εκτιμήσεις ότι η Τουρκία επιδιώκει σε πρώτη φάση επέκταση επιρροής και σε δεύτερη, αν οι συνθήκες το επιτρέψουν, επέκταση κυριαρχίας. 

Ο Ελληνικός Κινηματογράφος του......Διαβόλου....

Οι περισσότεροι, ανεξάρτητα από την ηλικία μας, έχουμε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας για τον παλαιό καλό ελληνικό κινηματογράφο.

Πώς να ξεχάσουμε τις άφθονες στιγμές γέλιου, συγκίνησης και αγωνίας που μας χάρισαν τόσες και τόσες ταινίες, πραγματικά διαμάντια, που ακόμα και στις μέρες μας τις παρακολουθούμε καθημερινά, από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες. 

Το άρθρο αυτό, όμως, όπως θα καταλάβατε και από τον τίτλο, δεν έχει σκοπό να εκθειάσει τον ελληνικό κινηματογράφο. Δεν σας κρύβω πως σε σχέση με άλλους σινεφίλ, δεν έχω δει πολλές ταινίες των χρυσών δεκατιών '50 & '60. Ωστόσο ο αριθμός όσων έχω παρακολουθήσει είναι αρκετός για να εξάγω με ασφάλεια το συμπέρασμά μου. Αυτό το συμπέρασμα είναι που αμαύρωσε ως ένα βαθμό την θετική εικόνα που είχα για το ελληνικό σινεμά και δεν είναι άλλο από την μαζική χρήση στους διαλόγους των ταινιών της υβριστικής φράσης "Άει στο διάβολο". Δεν ξέρω πόσοι είχατε παρατηρήσει τη συνεχή επανάληψη αυτής της βρισιάς στις στιχομυθίες, αλλά άπαξ και το συνειδητοποιούσε κάποιος, ξαφνικά την άκουγε διαρκώς σχεδόν σε κάθε ταινία.

Ας δούμε κάποια αποσπάσματα...

Η Χαρτοπαίχτρα - στο διάολο

Γκιωνάκης Σταυρίδης Βρέ άει στο διάολο...

 
Δεσποινίς Διευθυντής - 1964 Η πρώτη μέρα επιστροφής του στο γραφείο έπειτα από απουσία στη βόρεια Ελλάδα για δουλειές, εξελίσσεται για έναν φιλόδοξο αλλά και...

Ε άει στο διάολο πρωί πρωί - Τζένη Καρέζη

Ο Ζήκος .... Ο Κώστας Χατζηχρήστος δημιουργεί έναν μοναδικό τύπο και

αυτοσχεδιάζει σε όλη την ταινία, στην οποία μιλάει ακατάπαυστα. 
Στα ... Διάλα

 

   Πιστέψτε με, μπορούσα να συνεχίσω και τα βίντεο δεν θα τελείωναν. Μόνο συμπτωματική δεν χαρακτηρίζω την προφορά της ύβρεως αυτής στις ταινίες, αφού οι σεναριογράφοι φρόντιζαν ώστε οι ηθοποιοί να "την έχουν ψωμοτύρι". Το περίεργο όμως της υπόθεσης και πραγματικά αξιοσημείωτο, είναι πως σε όλες αυτές τις ταινίες δεν ακούγονται άλλες βρισιές ή χυδαίες εκφράσεις. Δικαιολογημένο θα πει κάποιος εξαιτίας της τότε συντηρητικής κοινωνίας, που κρατούσε τους τύπους και τις βασικές αρχές ήθους. Δημιουργείται λοιπόν το εξής ερώτημα: Γιατί στο σενάριο εμφανίζεται μόνο η συγκεκριμένη βρισιά;

Η απάντηση είναι απλή. Διότι δεν την θεωρούσαν βρισιά! Και αυτό κατ' επέκτασιν δείχνει την πεποίθηση τους, πως ο Σατανάς είναι ένα φαντασικό ον, όπως φανταστικό είναι, γι' αυτούς, και το βασίλειο του, στο οποίο σε στέλνουν. Το τι πιστεύουν όμως, απέχει πολύ από την πραγματικότητα, γιατί εμείς ξέρουμε πως ο Σαμαέλ-Σατανάς και υπαρκτός είναι και κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου είναι. Εδώ είναι και το λυπηρό και τραγικό του όλου θέματος.

Δεν πρόκειται για μια απλή, αθώα και άνευ σημασίας έκφραση, αλλά για τη χείριστη όλων των ύβρεων. Δεν υπάρχει χειρότερη κατάρα να ρίξει κάποιος, από την απεχθή αυτή φράση που δεν θέλω καν να γράφω. Σκεφτείτε το λίγο: ο Χριστός ήρθε και μας έδειξε τον δρόμο για να κερδίσουμε την Βασιλεία των Ουρανών και με την ύβρη αυτή στέλνεις τον άλλο στον Σαμαέλ που υπηρετεί τον άρχοντα του Βασιλείου των Σκιών. 

   Διαβάζουμε στο MATRIX DOMINION 4 του Δ. Λιακόπουλου (σελ.127): "Την εξουσία (δαιμονισμού) τη δίνει ο ίδιος ο άνθρωπος με τη θέληση του, εφόσον όπως είπαμε κάνει το κάλεσμα, ή την παίρνουν οι δαίμονες από την άδικη συμπεριφορά του απέναντι σε τρίτους, ανάλογα με το τι εξουσίες θα έχουν εκείνοι που αδικήθηκαν και το κατά πόσο και πως τον καταράστηκαν όντες αδικημένοι". Αν λοιπόν κάποιος σε αδικήσει και τον στείλεις στο διάβολο, τότε δίνεις εξουσίες στους δαίμονες για την κατάληψή του. Στις ταινίες μπορεί μεν να μην την λένε με φθόνο και κακία, αλλά υποκριτικά, στα πλαίσια του ρόλου, είναι δε εξίσου επιζήμια για τους αφελείς θεατές που την υιοθετούν και μετέπειτα την ξεστομίζουν "ελαφρά τη καρδία" με δυσάρεστες συνέπειες γι' αυτούς και πιθανόν και τους γύρω τους. 

   Τέλος, όπως προαναφέραμε, η προφορά της διαβολικής αυτής φράσης είναι ομολογία της άγνοιας σχετικά με την ύπαρξη των δαιμόνων και των παγίδων που στήνουν εναντίον των ανθρώπων. Η άγνοια αυτή είναι από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Σαμαέλ, που θέλει να λειτουργεί αφανής από το παρασκήνιο.

Διαβάζουμε χαρακτηριστικά στο MATRIX DOMINION 3 (σελ. 339) στην τελευταία παράγραφο των πρωτοκόλλων:  25.8 "Μέχρι τότε, μία είναι η κύρια παρότρυνση μου. Θα ενεργείτε σαν να μην υπάρχουμε. Κάθε ένας που θα αναφέρεται σε εμάς θα τον ονομάζουμε γραφικό και τρελό. Μόνο στις μυστικές μας τελετές των υψηλόβαθμων στελεχών μας θα αναφέρεστε στο όνομα μου. (Σημείωση: γι' αυτό το λόγο πολλές σατανιστικές οργανώσεις λένε, ότι ο Σατανάς στον οποίο πιστεύουν, είναι κάτι φανταστικό και μη υπαρκτό, μια ιδέα. Απαγορεύει λοιπόν τη διάδοση του ονόματος του και της παρουσίας του στις μάζες των ανθρώπων). Έτσι, για να δείτε πόσο απλός, καλός και ταπεινός είμαι. Μακάρι το σκότος της αλήθειας να επικρατήσει παντού. Αμήν".

Ακούστε και τον πατέρα Σάββα Αχιλλέως να κηρύττει περί της υπάρξεως του Διαβόλου.

KNOW YOUR ENEMY. ΜΑΘΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΣΟΥ, ΤΙΣ ΜΕΘΟΔΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΧΝΑΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΟΥ. +++ IC XC NIKA +++

Οι φυλές της Ευρώπης και η Ελλάδα!

Η έρευνα εντόπισε την ύπαρξη 6 πολιτικών «φυλών» στην Ευρώπη, δηλαδή ομάδων που ξεπερνούν τα σύνορα των εθνών-κρατών αλλά παρουσιάζουν ξεχωριστές θέσεις σχετικά με το μέλλον της Ε.Ε. Αυτές προϊδεάζουν για τις πολιτικές που οι ευρωπαϊκές ελίτ, υπό το βάρος λαϊκών αντιδράσεων, θα αποφασίσουν να ακολουθήσουν στο εγγύς μέλλον.

Τι θέλουν οι Ευρωπαίοι πολίτες από την Ε.Ε. και τις ελίτ τους; Μετά το κύμα νικών ή αύξησης της δύναμης λαϊκιστικών κομμάτων στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες το 2015 και το 2016, πολιτικοί και αναλυτές αφιέρωσαν χρόνο και φαιά ουσία το 2017 για να κατανοήσουν γιατί επιτέλους ένα τόσο μεγάλο μέρος των κοινωνιών στην Ευρώπη είναι τόσο δυσαρεστημένο. Μέχρι στιγμής δεν έχει δοθεί κοινά αποδεκτή απάντηση.

Από τη μια είναι εκείνοι που βλέπουν ως ρίζα του κακού την καχεκτική ανάπτυξη, τη διεύρυνση των ανισοτήτων και τη λιτότητα. Από την άλλη είναι εκείνοι που δίνουν έμφαση σε ζητήματα εθνικής ταυτότητας, κυριαρχίας και αντιδράσεων απέναντι στην πολυπολιτισμικότητα. Οι δυο απόψεις έχουν θεμελιώδεις διαφορές στις παραδοχές τους. Η μια θεωρεί ότι οι πολίτες αντιδρούν συνήθως σε υλικές-οικονομικές παραμέτρους, η άλλη ότι εκφράζονται κυρίως με ταυτοτικούς όρους.  Επιπλέον, για κάποιους ο δημόσιος διάλογος στην Ευρώπη λαμβάνει χώρα μεταξύ εθνικών κρατών και των συμφερόντων των λαών τους. Για άλλους η Ευρώπη διαπερνάται από ιδεολογικές τομές, με την πιο προφανή μεταξύ «αριστεράς» και «δεξιάς». Οι πρόσφατες κρίσεις έδειξαν ότι οι δυο οπτικές είναι συμπληρωματικές. Στο ζήτημα της κρίσης χρέους η συζήτηση έλαβε χώρα τόσο με ιδεολογικούς όρους (η «δεξιά» υπέρ της λιτότητας, η «αριστερά» κατά) όσο και με εθνικού συμφέροντος (οι «χώρες του Νότου» εναντίον της «τρόικας»).

Μια νέα έρευνα από τη δεξαμενή σκέψης Chatham House του Λονδίνου έρχεται να φωτίσει ορισμένα σημεία. Οι ερευνητές διεξήγαγαν μια ευρεία δημοσκόπηση σε αντιπροσωπευτικό μέρος των κρατών-μελών της Ε.Ε. Συμμετείχαν πολίτες από 5 μεγάλα κράτη-μέλη (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία,Βρετανία) και 5 επιπλέον χώρες δυτικής (Βέλγιο, Αυστρία), ανατολικής (Πολωνία, Ουγγαρία) και νότιας Ε.Ε. (Ελλάδα).  Η έρευνα εντόπισε την ύπαρξη 6 πολιτικών «φυλών» στην Ευρώπη, δηλ. ομάδων που ξεπερνούν τα σύνορα των εθνών-κρατών αλλά παρουσιάζουν ξεχωριστές θέσεις σχετικά με το μέλλον της Ε.Ε. Αυτές προϊδεάζουν για τις πολιτικές που οι ευρωπαϊκές ελίτ, υπό το βάρος λαϊκών αντιδράσεων, θα αποφασίσουν να ακολουθήσουν στο εγγύς μέλλον.  Η κάθε φυλή εκφράζει διαφορετικούς συνδυασμούς προτιμήσεων στα θέματα της οικονομίας, της μετανάστευσης και της λειτουργίας της Ε.Ε. Το εύρος των απόψεων φαίνεται από την πόλωση μεταξύ των λεγόμενων «Φεντεραλιστών» και των λεγόμενων «Ευρω-απορριπτικών». Οι Φεντεραλιστές (8% του συνόλου των Ευρωπαίων) είναι η πιο εύπορη ομάδα, έχουν μεγάλα δίκτυα κοινωνικών επαφών και μιλούν πολλές γλώσσες. Σε σχέση με άλλους υποστηρίζουν περισσότερο την οικονομική και μεταναστευτική αλληλεγγύη μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών και θέλουν μια πιο ισχυρή Ε.Ε. Οι Ευρω-απορριπτικοί (14% του συνόλου) αντίθετα θεωρούν την Ε.Ε. έναν μη-δημοκρατικό οργανισμό, είναι φανατικά εναντίον της μετανάστευσης και οι κοινωνικές τους σχέσεις σπάνια εκτείνονται πέραν της χώρας από την οποία κατάγονται.

Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι ενώ αυτές οι ομάδες (τα άκρα της πάσης θυσίας «περισσότερης Ευρώπης και του φανατικού εθνοκεντρισμού») εκφράζουν συνολικά λιγότερο από το ένα τέταρτο της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, ορίζουν συνήθως τη δημόσια συζήτηση. Η έρευνα μας λέει όμως ότι πρέπει να δοθεί περισσότερη προσοχή στις ενδιάμεσες φυλές, των οποίων οι ανησυχίες και ανάγκες θα καθορίσουν το μέλλον: τους «Επαναστάτες εναντίον της λιτότητας» (9%), που εστιάζουν την κριτική στις οικονομικές πολιτικές της Ε.Ε., τους «Απογοητευμένους Φιλοευρωπαίους» (9%), που θα ήθελαν μια πιο αλληλέγγυα Ε.Ε., τους «Ικανοποιημένους Ευρωπαίους» (23%), που θέλουν την ευρωπαϊκή ενοποίηση αλλά όχι απαραίτητα περισσότερες εξουσίες στα χέρια της Ε.Ε., και τους «Επιφυλακτικούς», που με 36% είναι μακράν η μεγαλύτερη φυλή.

Τo κλειδί για το μέλλον στους επιφυλακτικούς

Με βάση την έρευνα του Chatham House, οι Επιφυλακτικοί Ευρωπαίοι θα είναι το καθοριστικό κομμάτι της κοινής γνώμης που θα πρέπει να προσελκύσουν οι ελίτ. Αυτή η ομάδα είναι γενικά πολιτικά απαθής ή επαμφοτερίζουσα, αν και τείνει σε κάποιες χώρες προς τα δεξιά, έχει μεσαίο εισόδημα, έχει κεντρώες-μετριοπαθείς στάσεις στα περισσότερα κοινωνικά ζητήματα και μεγάλη ηλικιακή διασπορά. Είναι επιφυλακτική προς τις ελίτ, φοβάται τις συνέπειες της μετανάστευσης και διστάζει μπροστά στην προοπτική μιας πιο ομοσπονδιακής Ε.Ε. και ολοκληρωμένης Ευρωζώνης.

Πρόκειται για τον περιώνυμο «μεσαίο χώρο» που καθορίζει εκλογικά αποτελέσματα σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες: οι ψηφοφόροι που αναζητούν ασφάλεια, φοβούνται το άνοιγμα στον έξω κόσμο, δεν εμπιστεύονται τις ελίτ, αλλά παρουσιάζουν και μικρά ποσοστά κινητοποίησης. Θα ήθελαν η Ε.Ε. να λειτουργεί καλύτερα, αλλά δεν θέλουν οι αποφάσεις να λαμβάνονται πολύ μακριά από αυτούς.

Οι ευρωπαϊκές ελίτ έχουν έναν δύσκολο δρόμο μπροστά τους. Να αντιμετωπίσουν φλέγοντα ζητήματα, πείθοντας τους πολίτες ότι οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται ερήμην τους. Ένας πραγματικός «τετραγωνισμός του κύκλου» για τις ευρωπαϊκές ελίτ, οι οποίες έχουν μάθει να αναζητούν στην «περισσότερη Ευρώπη» τις λύσεις για τις διάφορες προκλήσεις.

Οι Φυλές και η Ελλάδα: Πώς μας βλέπουν οι άλλοι και τι θέλουμε εμείς

Για την Ελλάδα η έρευνα του Chatham House περιλαμβάνει καλά και κακά νέα. Το σημαντικότερο ίσως καλό νέο είναι ότι η προοπτική μεγαλύτερης οικονομικής βοήθειας από τα πλούσια προς τα φτωχά κράτη χαίρει σχετικής υποστήριξης σε φυλές που καλύπτουν συνολικά το 49% του δείγματος, ενώ τέτοια στηρίζουν ακόμα και μέλη της μεγαλύτερης φυλής των Επιφυλακτικών Ευρωπαίων. Ευτυχώς για εμάς, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι που αναζητούν προστασία της εθνικής ανεξαρτησίας και εχθρεύονται συγκέντρωση εξουσιών στα χέρια της Ε.Ε. κινητοποιούνται συνήθως από ταυτοτικά-αξιακά ζητήματα (μετανάστευση), παρά από οικονομικά. Το παιχνίδι λοιπόν δεν έχει χαθεί ακόμα για τη μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης, αν και προφανώς το αν θα φτάσει σε σημείο που να μας ωφελήσει πρακτικά θα εξαρτηθεί από το συνολικό πολιτικό κλίμα στην Ε.Ε.

Αντίθετα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα στο μεταναστευτικό, όπου Ιταλία και Ελλάδα βρίσκονται σχεδόν μόνες τους απέναντι σε μια ευρωπαϊκή κοινή γνώμη με ελάχιστη προθυμία να βοηθήσει σε αυτό το ζήτημα. Πέραν της απορριπτικής ακροδεξιάς, μεγάλα κομμάτια της κοινής γνώμης στη Δυτική και Ανατολική Ευρώπη είναι επιφυλακτικά προς τη μετανάστευση, τόσο για λόγους εθνικής ομοιογένειας όσο και για λόγους ασφάλειας. Εδώ η μοίρα της Ελλάδας είναι συνδεδεμένη με αυτήν της Γερμανίας, της μοναδικής βορειοευρωπαϊκής χώρας όπου οι πολίτες (για δικούς τους λόγους προφανώς) στηρίζουν την αναλογική κατανομή προσφύγων σε όλη την Ε.Ε., όπως κάνουν και οι Έλληνες και οι Ιταλοί. Το πρόβλημα είναι ότι ο ελληνογερμανικός μεταναστευτικός «διάδρομος» περιβάλλεται εκατέρωθεν από χώρες (Γαλλία, Βέλγιο, Πολωνία, Ουγγαρία) που θέλουν να τον κρατήσουν ερμητικά κλειστό.  Ως συνολική πολιτική παρατήρηση μπορούμε να πούμε ότι με βάση αυτήν την έρευνα το προφίλ των Ελλήνων συμπίπτει σε μεγάλο ποσοστό με αυτό της φυλής των Επαναστατών κατά της Λιτότητας. Στηρίζουμε την οικονομική αλληλεγγύη, αλλά θέλουμε να επιστραφούν εξουσίες στα κράτη-μέλη, δεν θεωρούμε την Ε.Ε. δημοκρατική, θεωρούμε ότι η μετανάστευση δεν μας ωφέλησε, αλλά θέλουμε τη βοήθεια των άλλων Ευρωπαίων στο μεταναστευτικό. Και αυτή η έρευνα επιβεβαιώνει αυτό που σειρά δημοσκοπήσεων μετά το 2010 έχει δείξει: ότι από τον πιο φιλοευρωπαϊκό, φεντεραλιστικό ευρωπαϊκό λαό, έχουμε μετατραπεί σε έναν από τους πιο απογοητευμένους και ευρωσκεπτικιστικούς.

Δείχνει όμως και τη σχετική μας απομόνωση μέσα στην ευρωπαϊκή συζήτηση. Οι Επαναστάτες κατά της λιτότητας είναι μόλις το 9% των Ευρωπαίων. Ως χώρα νιώθουμε πια απέχθεια για την Ε.Ε., αλλά ζητάμε πράγματα που απαιτούν βαθύτερη ενοποίηση - τόσο στην οικονομία όσο και στο μεταναστευτικό. Οι ευρωπαϊκές ελίτ όμως βρίσκονται αντιμέτωπες με μια κοινή γνώμη που γενικά αντιτίθεται σε ένα μεγάλο άλμα ολοκλήρωσης. Και όσο η Ε.Ε. θα προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ αντιτιθέμενων απόψεων, τόσο θα καθυστερεί την εφαρμογή λύσεων που η ελληνική γνώμη χρειάζεται για να μεταβληθεί η αντίληψή της για την Ευρώπη. Η ελληνική καχεξία μέσα στο «αναγκαίο κακό» της Ε.Ε. δύσκολα θα αλλάξει στο εγγύς μέλλον.  

Για την «επίσκεψη Erdogan» στην Ελλάδα…

Πολλά και διάφορα τα «γιατί» αλλά και τα απρόσμενα «μπράβο» και κάποιες «μομφές» που όπως και εσείς έτσι και εγώ άκουσα από στόματα που ανήκουν σε «γνωστά» και αμέτρητα άγνωστα πρόσωπα σε ραδιοτηλεοπτικά παράθυρα και μπαλκόνια, το διάβασα σε σύντομα καυστικά ή επαινετικά και σε πιο εκτεταμένα άρθρα με «γνωστές» και πολλές άγνωστες υπογραφές σε εφημερίδες και σε blogs και μαζί αμέτρητα «ανώνυμα» σχόλια:

«Γιατί προσεκλήθη να επισκεφθεί την Αθήνα και την Θράκη ο Τούρκος Πρόεδρος αυτή την εποχή; Υπήρχαν κάποιοι «άγνωστοι» λόγοι που είχαν υπαγορευθεί από «παρασκηνιακούς» παράγοντες και σκοπιμότητες με αφετηρίες ίσως και εκτός Ελλάδος; Η επίσκεψη, σε τελική εκτίμηση, ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΕ και πώς την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και την Ελλάδα, ή ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΕ τον κ Ερντογάν και την Τουρκία;»

Πολλά και καθόλου ευνοϊκά για την Ελληνική Διπλωματία σχόλια Διεθνών ΜΜΕ:

https://www.ft.com/content/c348340c-dc43-11e7-a039-c64b1c09b482

https://www.theguardian.com/world/2017/dec/07/turkish-president-erdogan-to-make-landmark-visit-to-greece

https://www.reuters.com/article/us-greece-turkey-erdogan/greece-and-turkey-trade-barbs-as-erdogan-visits-athens-idUSKBN1E10S9

https://www.dailysabah.com/diplomacy/2017/12/07/lausanne-treaty-needs-to-be-revised-for-turks-in-greece-erdogan-says-on-athens-visit

Έχουν περάσει 65 χρόνια από τότε που Τούρκος Πρόεδρος επισκέφθηκε την Πατρίδα μας αλλά η επίσκεψη του κ Erdogan που τελειώνει σήμερα άφησε πολλά ερωτηματικά. 

Στο «γιατί» έγινε η πρόσκληση θα ήμουν ΑΝΟΗΤΟΣ εάν απαντούσα καθώς ΔΕΝ διαθέτω στοιχεία και σχετική γνώση των διαδικασιών που οδήγησαν στην πρόσκληση…

Στο εάν υπήρξαν εξωγενείς παράγοντες που «υπαγόρευσαν» τη λήψη της απόφασης δεν τολμώ να απαντήσω για τους ίδιους λόγους…

Στο ΠΟΙΟΝ ωφέλησε, όμως, η επίσκεψη του κ Erdogan στην Πατρίδα μας θα απαντήσω με το γνωστό, καλοπροαίρετο αλλά «πιπεράτο» χιούμορ μου…

Διαβάστε λίγο κάποια στοιχεία από την Ελληνική ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ για να θυμηθείτε «ποιος είναι ο Τούρκος Πρόεδρος κ Erdogan» και πώς έχει λειτουργήσει εντός και εκτός Τουρκίας από το 1994 που εκλέχτηκε Δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης μέχρι σήμερα…  

https://en.wikipedia.org/wiki/Recep_Tayyip_Erdo%C4%9Fan

Δεν πρόκειται να αξιολογήσω τη στάση του κ Παυλόπουλου και τα όσα είπε, ούτε τη στάση του κ Τσίπρα και τα όσα είπε αλλά ΟΥΤΕ και τις δημόσιες θέσεις και τα όσα είπαν οι  Αρχηγοί και άλλα στελέχη της μείζονος και ελάσσονος Κοινοβουλευτικής Αντιπολίτευσης…

Θα το κάνω, όμως, το «πιπεράτο» σχόλιό μου γιατί αλλιώς θα…σκάσω!..

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ έδωσε το ΒΗΜΑ στον Τούρκο Πρόεδρο να ΑΝΟΙΞΕΙ σε δημόσια θέα και μάλιστα ΕΝΤΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ το θέμα «αναθεώρησης» της Συνθήκης της Λοζάνης και σε δημόσια θέα να σηκώσει 4 δάχτυλα, συμβολικά υποθέτω, για τους 4 Μουσουλμάνους Βουλευτές στην Ελληνική Βουλή.

«Γιατί» ξεχνάμε εμείς οι Έλληνες ότι η Τουρκία ήταν κάποτε η παντοδύναμη Οθωμανική Αυτοκρατορία και οι διπλωματικές της υπηρεσίες συνεχίζουν να ανήκουν στην Διεθνή «αφρόκρεμα» και όταν «ανοίγουν» ένα θέμα ξέρουν να το εξελίσσουν με συστηματική μεθοδικότητα στον χρόνο…

Δεν θα σας κουράσω περισσότερο αλλά θέλω να γνωστοποιήσω σε όσους δεν το γνωρίζουν ήδη και να το υπενθυμίσω σε όσους ήδη το γνωρίζουν:

Πριν την είσοδό του στην Πολιτική σκηνή ως Δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης το 1994 ο Τούρκος Πρόεδρος κ Erdogan ήταν ποδοσφαιριστής στην τοπική ομάδα της γενέτειράς του το Στάδιο της οποίας έχει το όνομά του:

“TAYYIP ERDOGAN Stadium” της ΚΑΣΙΜΠΑΣΑ ΣΠΟΡ ΚΟΥΛΟΥΜΠΟΥ!..

https://en.wikipedia.org/wiki/Recep_Tayyip_Erdo%C4%9Fan_Stadium

Δεν απάντησα στο «γιατί» της επίσκεψης, και ειλικρινά εύχομαι να είμαι λάθος: 

Μήπως επιτρέψαμε στον Τούρκο Πρόεδρο και παλιό ποδοσφαιριστή να μας παίξει «εντός»  και να… ΣΚΟΡΑΡΕΙ;

Μύθοι και αυταπάτες

Ακόμη ένας μύθος καταρρίφθηκε. «Οι εξελίξεις έδειξαν ότι η ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ δεν ήταν τελικά προϋπόθεση για την επιστροφή στις αγορές». Σαν να μην τρέχει τίποτα, ο πρωθυπουργός επιβεβαίωσε ακόμη έναν λαθεμένο υπολογισμό της κυβέρνησης.

Λίγες μέρες πριν, ο υπουργός Οικονομικών αναγνώρισε ξαφνικά ότι οι πλειστηριασμοί είναι χρήσιμοι, «όχι μόνο για να έχουμε καλές τράπεζες, αλλά και για αναπτυξιακούς και κοινωνικούς λόγους». Κι ας βρέθηκε στη θέση αυτή με το σύνθημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη».

Τον προηγούμενο μήνα το υπουργείο Οικονομικών εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία αποκαθιστούσε την αλήθεια για το δημόσιο χρέος, καθώς μετά την εφαρμογή των μέτρων που έχει ήδη αποφασίσει το Eurogroup «οι τόκοι για την περίοδο 2021-2026 θα είναι μειωμένοι από 24% έως και 36% σε σχέση με τα όσα αναφέρονται στην έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους» και έτσι «είναι επομένως άστοχο να προβαίνει κανείς σήμερα σε προβλέψεις για την περίοδο 2023-2026 με βάση στοιχεία που ίσχυαν πριν από τέσσερα χρόνια». Άρα, δεν είναι και τόσο επιτακτική μια νέα ελάφρυνση του χρέους.

Όμως εδώ και καιρό όλα έχουν μπει στη θέση τους. Διότι τελικά αποδείχτηκε ότι «δεν υπήρχε άλλος δρόμος από το μνημόνιο» και «θα έπρεπε να ήμασταν παρανοϊκοί αν θέλαμε να φύγουμε από την Ε.Ε.».

Η ευκολία με την οποία η κυβέρνηση μετατοπίζεται από τις πιο φανατικές τοποθετήσεις της και η άνεση με την οποία αναγνωρίζει τα πιο στρεβλά της επιχειρήματα είναι εντυπωσιακή και πρωτόγνωρη για τα δεδομένα μιας ανεπτυγμένης χώρας.

Αν αυτή η κυβέρνηση ήταν εργαζόμενος σε μια σοβαρή εταιρεία, θα έψαχνε ήδη για δουλειά. Έπεσε έξω σε όλους τους υπολογισμούς και τις εκτιμήσεις της. Εκτός και εάν εξαρχής δεν πίστευε όσα υποστήριζε, που είναι ακόμη χειρότερο, διότι ο λαϊκισμός πατάει πάντα στις πλάτες των αδύναμων.  

Το ζήτημα δεν είναι να χορεύει κανείς πάνω από τις αποτυχίες που έσπειραν οι «αυταπάτες» του ΣΥΡΙΖΑ. Το ζήτημα είναι να καταδικάζει κανείς την ασυνέπεια και την αναποτελεσματικότητα του πολιτικού συστήματος, απ’ όπου κι αν προέρχεται. 

Η αξιολόγηση μας κάνει καλύτερους και όσο δεν γινόμαστε καλύτεροι θα κινούμαστε στη σκιά του Σοπενχάουερ· Η δυσαρέσκεια προκύπτει από τη συνεχή προσπάθεια να αυξήσουμε τις απαιτήσεις μας όταν δεν είμαστε σε θέση να αυξήσουμε τη δυνατότητα να τις ικανοποιήσουμε.

Π έ ν θ ι μ ο ι Προβληματισμοί

Τριήμερο το πένθος με μεσίστιες τις σημαίες υπέρ πεσόντων συμπολιτών μας οι οποίοι υπήρξαν θύματα των τελευταίων πλημμυρών/φυσικών καταστροφών.

Αλήθεια  πόσο φταίνε τα φυσικά φαινόμενα για τις καταστροφικές συνέπειες των οποίων ευθύνονται και οι άνθρωποι; 

Γιατί πράγματι υπάρχουν φαινόμενα -πχ σεισμοί - τα οποία δεν σχετίζονται με την βούληση ή την δυνατότητα παρέμβασής μας. 

Όταν όμως:

- Δεν παίρνεις μέτρα αντιπυρικής προστασίας των δασών.

- Δεν φροντίζεις την συστηματική αναδάσωση των καμένων

- Μπαζώνεις τα ρέματα (!).

- Χορηγείς άδειες ανέγερσης κτισμάτων πάνω σε αυτά.

- Δεν φροντίζεις την απρόσκοπτη ροή /απορροή των υδάτων. 

- Δεν καθαρίζεις τα φρεάτια κ.ο.κ.

Τότε γιατί απορείς για τις συμφορές που σε βρίσκουν; 

Γιατί θρηνείς, υποκριτικά, επί των ερειπίων και πάνω από τους σωρούς των  θυμάτων; Και γιατί - υποκριτικότερα -κηρύττεις  3μερο πένθος; 

Αλλά και τι νόημα (πέραν του εντυπωσιασμού και της επικερδούς τηλεθέασης) έχει το πολυήμερο μαστίγωμα των αισθήσεων, των αισθημάτων , καθώς και της αισθητικής με την συνεχή προβολή των σκηνών αφανισμού; 

Αντί τα - "ανιδιοτελή, επιτελούντα .... λειτούργημα" - ΜΜΕκτροχιασμού να υπερβάλλουν (εκ παραδρομής ή εκ συστήματος;) με την υπερπροβολή και επανάληψη των όσων συνέβησαν, γιατί δεν κάνουν κάτι πολύ απλό και, ταυτόχρονα, πολλαπλά χρήσιμο; 

Να καλέσουν (σε ανώτατο επίπεδο) τα κόμματα σε δημόσια διαβούλευση ώστε να  σ υ ν α π ο φ α σ ί σ ο υ ν  στη λήψη γενναίων αποφάσεων - αδιαφορώντας για το όποιο πολιτικό κόστος - σχετικά με κατεδαφίσεις και αναμορφώσεις των περιοχών υψηλού κινδύνου; 

Ασφαλώς το ίδιο θα μπορούσαν να κάνουν:

• Οι ίδιοι οι κομματικοί σχηματισμοί εντός του Κοινοβουλίου (αντί να επιρρίπτουν σε αλλήλους τις ευθύνες).

• Ο κος Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Δυστυχώς τα παραπάνω μόνον ως ... ιδεατά ευσταθούν ή και ως ρητορικά (θα πρέπει) να εκληφθούν. Μάρτυς μου το βεβαρυμένο (τους) παρελθόν. 

Κάθε φορά που βλέπω παρόμοιες καταστάσεις θλίβομαι.

Όταν όμως αναλογίζομαι τη (μία από τα ίδια) στάση αδιαφορίας της (φερόμενης ως)  πολιτείας /Κράτους μας που ... πενθεί υποκριτικά για λίγες ημέρες και, μετά, συνεχίζει να σφυρίζει αδιάφορα χωρίς να παίρνει τα απαραίτητα μέτρα, απογοητεύομαι.

Τέλος όταν -τώρα - η "θλίψη" ο "πόνος" των κρατούντων εκδηλώνεται και με επίσημο τρόπο: κήρυξης 3ήμερου εθνικού πένθους μετά μεσίστιων σημαιών εξοργίζομαι. Θυμάμαι  - συνειρμικά - κάποιες ταινίες όπου οι θύτες γκάγκστερς πήγαιναν με λουλούδια στην κηδεία των θυμάτων τους (!). 

Βέβαια εδώ κανείς (αρμόδιος) δεν δολοφόνησε κανέναν από τα θύματα άμεσα. Έμμεσα όμως ; Αφού και οι παραλείψεις , η απραξία, η αδιαφορία, η έλλειψη πρόνοιας και προστασίας "σκοκώνουν"!...

ΥΓ Στην απόγνωση μου εξαιτίας της διαιώνισης της αφόρητης αυτής κατάστασης σκέπτομαι αν εμείς οι πολίτες έχουμε τρόπο παρέμβασης. Ενδεχομένως ναι, αν αποφασίσουμε τον ενταφιασμό - με κάθε επισημότητα και πάνδημη συμμετοχή το (βασικό αίτιο των δεινών μας) ΚΣ= Κομματικό Σύστημα και μετά, κηρύξουμε -υποκριτικά - ..."Κομματικό Πένθος", αέναης όμως διάρκειας.

Να μειωθούν τα Τραπεζικά δάνεια με νόμο 70%...

Όσο μειώθηκαν οι απολαβές όλων των Ελλήνων, χωρίς δική τους ευθύνη - Nα μειωθούν τα Τραπεζικά δάνεια με νόμο 70% Αντί φόρων, περικοπή πολλών περιττών δαπανών και προέλκυση επενδύσεων.

Οι πλειστηριασμοί ακινήτων, έχουν θορυβήσει πολύ κόσμο τελευταία, μια και για ένα δάνειο κινδυνεύεις να χάσεις το σπίτι σου ή ακόμη και το όποιο ακίνητό σου. Μια συνηθισμένη αντίδραση που ακούγεται είναι ότι, «αφού πήρες δάνειο, δεν πρέπει να το αποπληρώσεις;». Ε, όχι, δεν πρέπει!!! Όσο και αν ακούγεται περίεργο ή λανθασμένο, να εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Πρώτον. Όταν πήρες το δάνειο οι οικονομικές συνθήκες ήταν τελείως διαφορετικές και ήσουν βέβαιος ότι δεν είχες κανένα πρόβλημα να το αποπληρώνεις κανονικά. Δεύτερον. Οι απολαβές ή τα κέρδη σου από μια επιχείρηση, μειώθηκαν δραστικά, στους μισθούς και κυρίως στις συντάξεις, που κατακρεουργήθηκαν με νόμο. Έτσι οι μισθοί, για

όσους εργάζονται ακόμη, και οι συντάξεις, έχουν μειωθεί περισσότερο από 50% και αν υπολογίσεις και τις αυξήσεις των βασικών ειδών διαβίωσης, με ΦΠΑ εκτοξευμένο στο 24%, τις αυξήσεις εισφορών και φόρων, τότε εύκολα ανεβαίνεις στο 70% μείωσης των απολαβών σου, χωρίς καμιά δική σου ευθύνη. Οι επιχειρηματίες επίσης, για όσους δεν έκλεισαν ήδη, λόγω αγοραστικής αδυναμίας των πολιτών, έχουν μειωθεί τα κέρδη τους δραματικά, για όσους έχουν ακόμη κέρδη. Όλα αυτά τα τόσο δυσάρεστα οικονομικά αποτελέσματα, χωρίς ευθύνη κανενός από τους υποφέροντες. Αυτή είναι η μία πλευρά του προβλήματος, που ένα υπεύθυνο και ενδιαφερόμενο για τους πολίτες του κράτος, δεν έχει το δικαίωμα να αγνοεί. 

Οι Τράπεζες τι φταίνε; Θα έλεγε κάποιος που δεν γνώριζε τι συμβαίνει σε αυτή την κοινωνία και πως λειτουργεί το όλο σύστημα. Οι Τράπεζες, στις οποίες χρωστάμε τα δάνεια, υπέστησαν και αυτές τις συνέπειες της οικονομικής αυτής κρίσης. Όμως, επειδή χωρίς Τράπεζες δεν λειτουργεί η οικονομία, χρειάστηκε να «ανακεφαλαιοποιηθούν» , όπως είναι γνωστό, και όχι μόνο μια φορά. Δηλαδή το ελληνικό κράτος, δια της κυβέρνησης, κατέβαλε στις Τράπεζες μεγάλα ποσά από τα δανεικά που πήρε μέσω των Μνημονίων, για να δύνανται να λειτουργούν. Τα δάνεια αυτά, μαζί με τα άλλα μεγάλα δάνεια που πήρε η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει τόσο τα ανεξέλεγκτα έξοδα του κράτους, όσο  και για την, αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων δόσεων των άλλων δανείων, είναι ο λόγος που η κυβέρνηση, κατέφυγε στη μειώσει μισθών, συντάξεων και όποιας άλλης παροχής, αλλά και στην αύξηση των φόρων και παντός είδους κρατήσεων, και έτσι ο ταλαίπωρος πολίτης να αδυνατεί πλέον να αποπληρώσει το δάνειό του.

Το κράτος λοιπόν, δια της κυβέρνησης, οφείλει να λάβει υπόψη του όλα τα πιο πάνω και να προστατεύσει τους πολίτες του, που είναι ο κύριος σκοπός ύπαρξής μιας κυβέρνησης. Από τη στιγμή λοιπόν που ο πολίτης δεν ευθύνεται για την αδυναμία αποπληρωμής του δανείου και συγχρόνως οι Τράπεζες που τη ζητούν, έχουν λάβει μεγάλα κεφάλαια από το κράτος, ποσά τα οποία καλείται να τα καλύψει ο καημένος ο πολίτης δια των φόρων κυρίως, η κυβέρνηση έχει υποχρέωση να προστατεύσει τους πολίτες της, νομοθετώντας την μείωση των δανείων των πολιτών, τουλάχιστον κατά το ποσοστό μείωσης των απολαβών τους, δηλαδή κατά 70%. Επειδή όλοι οι πολίτες υπέστησαν τις πιο πάνω μειώσεις των απολαβών τους, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, και επειδή κανείς πολίτης δεν ευθύνεται, άρα όλοι είναι θύματα και όλοι δικαιούνται της μείωσης του υπολοίπου χρωστούμενου κατά 70%.

Ας μη θεωρηθεί υπερβολή, διότι γνωρίζουμε πλέον ότι τα λεγόμενα funds, τα ξένα αυτά κεφάλαια, αγοράζουν τα κόκκινα δάνεια ακόμη και στο 5% της αξίας τους. Άρα το 30% της αξίας τους με το οποίο προτείνω να αποπληρωθούν από τους υπόχρεους, είναι εξαπλάσιο από αυτό που τελικά θα αγοραστεί από τους «ξένους». Ευχής έργο θα ήταν ο νόμος να προβλέπει ότι, πριν ολοκληρωθεί η πώλησή τους στα funds,  ο κάθε χρεώστης πολίτης να έχει το δικαίωμα να το αγοράζει και αυτός με τους ίδιους όρους. Κάτι τέτοιο όμως θα προϋπέθετε μια δυναμική κυβέρνηση, με τη συναίνεση όλων των κομμάτων ασφαλώς, που μέχρι τώρα δεν μας έχει δείξει τέτοια στοιχεία. Αν το δείξει τώρα ή στο εγγύς μέλλον, θα το χειροκροτήσουμε μετά πολλών επαίνων. Για κάθε μία από τις παραπάνω εναλλακτικές, η κυβέρνηση, εκτός από την ολική συμπαράσταση των πολιτών της, έχει και ακράδαντα επιχειρήματα  και νομικά στοιχεία για να πείσει την «Τρόϊκα» ή οποιονδήποτε άλλον θα χρειαστεί. Ίδομεν.

Μέχρις ώρας η κυβέρνησή μας, κομπορρημονεί για τα πλεονάσματα, τα αιματηρά αυτά πλεονάσματα, αφού προέρχονται από τους αιματηρούς φόρους, κρατήσεις και περικοπές, οι οποίες είναι αναγκαίες για την επιβίωση πολλών συμπολιτών, κάτι που δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ, γιατί το αίμα κάποτε τελειώνει και οι πολίτες αποθνήσκουν.  Η κυβέρνηση δεν το έχει αντιληφθεί; Ασφαλώς και το γνωρίζει, αλλά τότε για ποιο λόγο συνεχίζει την ανάλγητη αυτή πολιτική; Για δύο λόγους κατά τη γνώμη μου. Πρώτον διότι πράγματι δεν έχει αρκετή κυβερνητική εμπειρία για να αντιμετωπίσει την δύσκολη αυτή οικονομική κρίση, με αποτέλεσμα να επιδεινώνεται συνεχώς η κατάσταση από την ημέρα ανάληψης της εξουσίας, και δεύτερον, η πολιτική που είναι αναγκαία να ακολουθήσει, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την πολιτική ιδεολογία της. Βυσσοδομεί κατά των ιδιωτικών και ελεύθερων πρωτοβουλιών, και βωλοδέρνει να ικανοποιήσει επί μέρους ιδεοληπτικές περιπτώσεις συντρόφους της, καθώς και με φωνές και κραυγές να θολώσει την πολιτική ατμόσφαιρα, προσδοκώντας να κερδίσει μέρος των δυσαρεστημένων ψηφοφόρων της, μέσα από θολούρες και πλήθος ευήκοων μεν, αναληθών δε  στοιχείων και υποσχέσεων. Συγχρόνως προσδοκά με το χρόνο, να ανατραπεί η δυσαρέσκεια αυτή των πολιτών. Με αυτήν την τακτική, η εκκρεμότητα και η αβεβαιότητα συνεχίζεται, με συνέπεια να αυξάνονται τα δημόσια έξοδα, τα οποία αντισταθμίζονται με επί πλέον φόρους ή κόβοντας υπάρχουσες παροχές. Η κυβέρνηση βρίσκεται σε περιδίνηση. Ομοιάζει στην κυριολεξία ωσάν να κυνηγά την ουρά της. Αδιέξοδη πολιτική, αλλά δυστυχώς και καταστροφική και πρέπει να τελειώσει το γρηγορότερο, για να μην πέσουμε στον γκρεμό από έναν ομαλό ίσιο δρόμο, που θα μπορούσε εύκολα να αποφύγει!

Ο μόνος δρόμος είναι η ανάπτυξη, με την οποία θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, θα αυξηθούν έτσι οι απολαβές των πολιτών, που θα ξοδευθούν για τις ανάγκες τους, θα κινηθεί έτσι η αγορά, το κράτος θα εισπράξει υγιείς φόρους από τους πολίτες του, όσο και ΦΠΑ από τις αγορές των προϊόντων. Η ανάπτυξη βεβαίως προκύπτει από επενδύσεις, τις οποίες οφείλουμε να πετύχουμε με κάθε πρόσφορο τρόπο, ακόμη και νομοθετώντας επί πλέον κίνητρα. Για να πετύχουμε όμως επενδύσεις, όπως και η κυβέρνηση λέει ότι τις θέλει, είναι αποκλειστική ευθύνη και αρμοδιότητά της να απαλείψει κάθε τρέχον εμπόδιο και κυρίως κάθε ιδεοληπτική αντίληψη που ακυρώνει τις επενδυτικές προσπάθειες, να διαγράψει κάθε αντικίνητρο που τώρα εμφιλοχωρεί στην καθημερινότητα, που δηλητηριάζει κάθε σκέψη για επένδυση, και να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης, ένα θετικό επενδυτικό κλίμα και τότε είναι βέβαιο ότι οι επενδυτές θα σπεύσουν και μια νέα αισιόδοξη μέρα θα ξημερώσει, το χαμόγελο θα επανέλθει στα χείλη των πολιτών και μια καινούργια ζωή θα αρχίσει, που όλοι θα είναι ικανοποιημένοι και όλα θα βαίνουν καλώς. Μέχρι να εκκινήσουν οι νέες επενδύσεις, η κυβέρνηση ας ελευθερώσει τις υπάρχουσες, το αεροδρόμιο και τις σκουριές, οι οποίες, ως μεγάλες, θα δημιουργήσουν χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας.