Η ανάκαμψη της οικονομίας το ζητούμενο- Ποια είναι η αναγκαία προϋπόθεση…

Μόνο με ιδιωτικές επενδύσεις και εγκατάλειψη των ιδεοληψιών θα επιτευχθεί
Η ανάκαμψη της οικονομίας το ζητούμενο
Αναγκαία προϋπόθεση, κλίμα επενδυτικής εμπιστοσύνης και πολιτική σταθερότητα.
Τους κινδύνους από τους οποίους απειλείται η ελληνική οικονομία, είχα αναπτύξει σε προηγούμενο άρθρο μου, επομένως σήμερα οφείλω να παρουσιάσω μερικές σκέψεις για τη βελτίωση της οικονομίας.
Το αίτημα νέου Μνημονίου που κυοφορείται, όπως έγραψα, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι συνεπάγεται νέων σκληρών μέτρων, διότι εξαρτάται με ποιο τρόπο και για ποιο σκοπό το ζητάς. Αν το ζητάς π.χ. για την κάλυψη των τρεχουσών οικονομικών αναγκών, τότε ακολουθεί η δυσάρεστη εκδοχή. Αν όμως το ζητάς για να διαθέτεις τα αναγκαία κεφάλαια για αναπτυξιακούς σκοπούς, σε συνδυασμό με νοικοκυρεμένα μέτρα περιστολής των δαπανών, τότε είναι χρήσιμο και αναγκαίο.

Για να ανακάμψει η οικονομία της χώρας μας, χρειάζονται τρία πράγματα: Το πρώτο επενδύσεις, το δεύτερο επενδύσεις και το τρίτο επενδύσεις. Είναι αυτό που για χρόνια τώρα λείπει από την Ελλάδα και γι΄ αυτό πάμε από το κακό στο χειρότερο. Οι επενδύσεις όμως δεν έρχονται με ωραία λόγια και εμφαντικές υποσχέσεις, αλλά με τη δημιουργία κλίματος επενδυτικής εμπιστοσύνης και πολιτικής σταθερότητας. Εκεί οφείλουμε να ρίξουμε όλο το βάρος της οικονομικής μας πολιτικής. Το πρόβλημα όμως που καθιστά δύσκολη αν όχι αδύνατη μια τέτοια πολιτική, είναι η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος. Κάποιοι μας θυμίζουν ότι τα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται, μετά το κυνήγι, κατά την διάρκεια του πολέμου και στην προεκλογική περίοδο.

Επειδή λοιπόν η ανάκαμψη δια των επενδύσεων, δεν έρχεται με ευχολόγια, ποσώ δε μάλλον με ψεύτικες θεωρίες και υποσχέσεις ότι η ανάκαμψη έρχεται. Ο ελληνικός λαός ας διαψεύσει όλους αυτούς που θεωρούν τους Έλληνες πάντα εύπιστους και πάντα προδομένους. Ας γνωρίζουμε όλοι ότι για να θεωρηθεί ότι υπάρχει ανάκαμψη της οικονομίας μας, θα πρέπει το πλεόνασμα για το οποίο η κυβέρνηση κομπάζει, θα πρέπει να προέρχεται από οικονομική ανάκαμψη και όχι από αίμα των Ελλήνων. Για να γίνει νοητό αυτό και όποιον έχει μια στοιχειώδη κρίση και νόηση, χωρίς να είναι οικονομολόγος, όταν η ανάπτυξή μας είναι π.χ. 1,5% και είμαστε υποχρεωμένοι να πετύχουμε πλεόνασμα 3,5%, τότε η διαφορά του 2% πρέπει να το εισπράξουμε από φόρους και αυστηρά μέτρα περικοπών από τα πενιχρά έσοδα των πολιτών, τα οποία ξεπερνούν την λογική τους. Μέτρα αιματηρά και θνησιγενή ύστερα από δέκα χρόνια φορολογικής επιδρομής, κατά την οποία έχουν εξαντληθεί κάθε ευρώ από την τσέπη των πολιτών.

Η κυβέρνηση όμως, κομπάζει ότι πέτυχε πλεόνασμα 4% και περισσότερο. Δεν αντιλαμβάνεται ότι τούτο σημαίνει ότι αφαίμαξε τους Έλληνες περισσότερο από το αναγκαίο και ότι συγχρόνως στερήθηκαν τα αναγκαία χρήματα από την αγορά και τις δυνατότητες επενδύσεων. Είτε δεν γνωρίζουν οικονομία, είτε θεωρούν τους Έλληνες χαχόλους και δεν θα καταλάβουν ότι τους πίνουν το λιγοστό απομείναν αίμα και καμαρώνουν και από πάνω. Η αλήθεια και η ειλικρίνεια που είναι το αποτελεσματικότερο φάρμακο για συμβίωση και ανάπτυξη, είναι έννοιες εν ανεπαρκεία, και terra incognita για την κυβέρνηση, ιδιαίτερα σε προεκλογική περίοδο είναι θανατηφόρο δηλητήριο για τους κυβερνώντες. Μπορεί η κυβέρνηση να ξεγελάσει τους αγνούς αλλά αφελείς Έλληνες, αλλά δεν θα μπορέσει ποτέ να παραπλανήσει τις λεγόμενες αγορές και πενδυτές, από όπου περιμένουμε στήριξη και επενδύσεις.

Με δεδομένο λοιπόν ότι η επίτευξη πλεονασμάτων, πέραν της αναπόφευκτης αφαίμαξης των πολιτών, αναστέλλει αν δεν καταργεί τη δυνατότητα ανάκαμψης της οικονομίας, αφού στερείται η αγορά των αναγκαίων κεφαλαίων. Ευθύς ως τούτο γίνει αντιληπτό, οφείλουμε να πείσουμε και τους φίλους εταίρους που μας επιβλέπουν και αποφασίζουν για μας, και να τους ζητήσουμε μια περίοδο χάριτος τουλάχιστον πέντε ετών αν όχι δέκα, επειδή το 3,5% πλεόνασμα αντιστοιχεί στην κάλυψη και καταβολή του ποσού των τόκων από το χρέος μας, να μην έχουμε καμία υποχρέωση για καταβολή ουδενός ποσού, ούτε των τόκων και να επικεντρωθούμε στην ουσιαστική ανάπτυξη με σύνεση, σοβαρότητα και επιχειρηματική γνώση, έτσι ώστε να εξασφαλίσουμε την ανάπτυξη η οποία είναι βέβαιο ότι θα έρθει, οπότε θα είμαστε σε θέση να αναπληρώσουμε το κενό, καταβάλλοντας ακόμη και μεγαλύτερα ποσά από αυτά των τόκων. Συγχρόνως με την ανάκαμψη της οικονομίας , θα δημιουργηθούν περισσότερες επιχειρήσεις, θέσεις εργασίας, μειώνοντας την ανεργία και σιγά-σιγά να επανέλθουμε σε μια κανονική οικονομική και κοινωνική ζωή. Αναγκαία προϋπόθεση η εμπιστοσύνη των εταίρων μας ότι θα ενεργήσουμε μυαλωμένα και μπορούμε.

Χωρίς λοιπόν κλίμα εμπιστοσύνης, θα βράζουμε με το ζουμί μας και όποιος αντέξει. Αδήριτη ανάγκη λοιπόν η κυβέρνηση να σοβαρευτεί, να αντιληφθεί ότι οφείλει να δώσει προσοχή στις ιδιωτικές επενδύσεις, όσο και αν μερικοί της κυβέρνησης βγάζουν σπυράκια και να μην διστάζει να συγκρουστεί με αυτούς, γιατί είναι ο μόνος δρόμος διατήρησης της εξουσίας, αλλά και υποχρέωση τόσο στη χώρα, όσο και στους ταλαίπωρους πολίτες που τους εμπιστεύθηκαν. Έχουμε δυστυχώς αρκετά τρανταχτά παραδείγματα απεμπόλησης επενδύσεων για ιδεοληπτικούς λόγους και μόνο.

Το πρώτο στοιχείο δημιουργίας κλίματος επενδυτικής εμπιστοσύνης, είναι ασφαλώς να θέλουμε ιδιωτικές επενδύσεις. Το δεύτερο στοιχείο είναι ένα σταθερό φορολογικό καθεστώς. Ασφαλώς όσο χαμηλότεροι είναι οι φόροι, τόσο ευνοϊκότερο επενδυτικό περιβάλλον δημιουργείται. Ένα τρίτο στοιχείο είναι η επενδυτική νομοθεσία να διευκολύνει τον επενδυτή και να μην τον ταλαιπωρεί με γραφειοκρατικές και άλλες περιττές διαδικασίες και απαιτήσεις. Οι αδειοδοτήσεις να δίνονται εντός 24ώρου και αν χρειάζονται συμπληρωματικά στοιχεία, με μια υπεύθυνη δήλωση να ορίζεται ο χρόνος προσκόμισής τους, αλλά η άδεια να δίνεται αμέσως. Τέλος το Τραπεζικό σύστημα χρειάζεται ενδυνάμωση αλλά και ευελιξία στις δανειοδοτήσεις για να κλείσει ο κύκλος των προϋποθέσεων που δημιουργούν επενδυτικό κλίμα εμπιστοσύνης.

Η θεμελίωση της οικονομίας ενός κράτους, στηρίζεται κυρίως στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες αποτελούν την σπονδυλική στήλη της οικονομίας, οι οποίες κατά κανόνα είναι ελληνικές, χωρίς να αποκλείουμε τις μεγάλες και ξένες επενδύσεις. Οι ελληνικές επιχειρήσεις είναι πάντοτε προτιμότερες, διότι τα κέρδη παραμένουν στη χώρα μας, είτε για επανεπένδυση είτε για κατανάλωση που τονώνει την αγορά. Οι ξένες επιχειρήσεις, οι οποίες κατά κανόνα είναι μεγάλες, τα όποια κέρδη τους τα εξάγουν είτε στη μητρική τους εταιρεία, είτε στη χώρα καταγωγής τους. Αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος να προτιμούνται οι ελληνικές επιχειρήσεις. Μια ακόμη σημαντική παράμετρος που αφορά τις ξένες επιχειρήσεις, είναι το αντικείμενο παραγωγής τους. Στο βαθμό που μας επιτρέπεται να επιλέξουμε είδος επιχείρησης, είναι να είναι εξαγωγικές, και όχι να παράγουν προϊόντα καθημερινής κατανάλωσης, τα οποία προτιμούμε να τα παράγουν ελληνικές επιχειρήσεις. Οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις απασχολούν κατ΄ αναλογία, περισσότερους εργαζόμενους και κινητοποιούν εντονότερα την αγορά, με αποδοτικότερη ποικιλία προϊόντων.

Τα θέματα οικονομίας είναι ατέλειωτα και επομένως θα επανερχόμαστε κατά καιρούς.

Yπαρξιακή αυτή η κρίση

Οι αριθμοί επιβεβαιώνουν τις ανησυχίες. Η στιγμή της αλήθειας έχει έλθει για την Ευρωζώνη, που καλείται να αντιμετωπίσει σοβαρές πολιτικές προκλήσεις, εν μέσω ενός ολοένα και πιο ασταθούς γεωπολιτικού περιβάλλοντος. Οι προκλήσεις βρίσκουν την οικονομία της Ζώνης του Ευρώ αποδυναμωμένη, διχασμένη και με ανοικτές ακόμη κάποιες από τις πληγές του παρελθόντος.

Η οικονομία κατέβασε ταχύτητα στο τρίτο τρίμηνο, με ρυθμούς ανάπτυξης μόλις 0,2%, τους βραδύτερους της τελευταίας τετραετίας. Το «φρένο» στην ανάπτυξη οφείλεται κυρίως στη στασιμότητα της Ιταλίας, της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας στην «οικογένεια» του ευρώ. Και το μπρα ντε φερ μεταξύ Ρώμης και Βρυξελλών για τον προϋπολογισμό του 2019 προοιωνίζεται ακόμη πιο δύσκολες ημέρες, σε μια εποχή που η Ευρωζώνη βάλλεται από παντού. Από τον εμπορικό πόλεμο μέχρι την ιταλική κρίση και το Brexit, οι απειλές παραμένουν «σημαντικές», για να επικαλεστούμε τις πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι.

Η αντιπαράθεση με την Ιταλία «ροκανίζει» τα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, η Βρετανία παίρνει τον Μάρτιο οριστικό «διαζύγιο» από την ευρωπαϊκή οικογένεια και οι λαϊκιστές συνωμοτούν, επιδιώκοντας αναδιαμόρφωση του ευρωπαϊκού πολιτικού τοπίου στις επικείμενες ευρωεκλογές.

Το οικονομικό momentum χάνεται και στη Γερμανία, τη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, καθώς ο εμπορικός πόλεμος πλήττει τις εξαγωγές. Σε πολιτικό επίπεδο, η μετάβαση στη μετά Μέρκελ εποχή εντείνει την αβεβαιότητα.

Οι προκλήσεις στενεύουν τα περιθώρια του Μάριο Ντράγκι για το επόμενο βήμα στη νομισματική πολιτική. Η ΕΚΤ ξεπέρασε τα όρια των δυνατοτήτων της στις προσπάθειες στήριξης της ανάπτυξης, μειώνοντας τα επιτόκια σε επίπεδα κάτω του μηδενός, αγοράζοντας κρατικά ομόλογα συνολικού ύψους 2,6 τρισ. ευρώ και διοχετεύοντας άπλετη ρευστότητα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. 

Χαράσσοντας τη νομισματική πολιτική με γνώμονα το βασικό της δόγμα, που είναι η σταθερότητα των τιμών, η ΕΚΤ εμμένει στο χρονοδιάγραμμα για τερματισμό του QE στα τέλη του έτους και αύξηση επιτοκίων από το 2019. Ο πληθωρισμός στη Γερμανία ανήλθε τον Οκτώβριο στο 2,4%, στα υψηλότερα επίπεδα εξίμισι ετών, ενώ και σε επίπεδο Ευρωζώνης τον Σεπτέμβριο υπερέβη τον στόχο 2% της ΕΚΤ. Ο Ντράγκι δεν διαθέτει «κρυστάλλινη μπάλα» για να γνωρίζει τις μελλοντικές εξελίξεις, ούτε μπορεί να επέμβει στο τερέν της πολιτικής. Αυτή τη φορά η κρίση είναι υπαρξιακή. Και η Ευρώπη δεν μπορεί να προστρέξει στην ΕΚΤ για βοήθεια. 

Οι Γερμανοί αλλάζουν «εποχή»

Η Άγκελα Μέρκελ δέχθηκε νέο μεγάλο πλήγμα στο κρατίδιο της Έσσης, όπου βρίσκεται το κορυφαίο χρηματοοικονομικό κέντρο της Φραγκφούρτης

To μήνυμα από τις εκλογές στο κρατίδιο της Έσσης ήταν απόλυτα σαφές για την κυβέρνηση συνασπισμού της Γερμανίδας καγκελαρίου Άγκελα Μέρκελ, μία μόλις εβδομάδα μετά την ήττα στις εκλογές της Βαυαρίας. 

Η Άγκελα Μέρκελ δέχθηκε νέο μεγάλο πλήγμα στο κρατίδιο της Έσσης, όπου βρίσκεται το κορυφαίο χρηματοοικονομικό κέντρο της Φραγκφούρτης. Το κόμμα της, οι Χριστιανοδημοκράτες (CDU), γνώρισε το χειρότερο αποτέλεσμα στο συγκεκριμένο κρατίδιο εδώ και 50 χρόνια, ενώ οι Σοσιαλδημοκράτες, εταίρος στον «μεγάλο τριμερή κυβερνητικό συνασπισμό», γνώρισαν το χαμηλότερο ποσοστό από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σύμφωνα με τα πρώτα αποτελέσματα. Οι ψηφοφόροι στράφηκαν προς τους Πράσινους, καθώς και στο ακροδεξιό κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία». Και όλα αυτά έξι μόλις εβδομάδες πριν από το συνέδριο του CDU, όπου και θα συζητηθεί εάν η Μέρκελ είναι σε θέση να αποκαταστήσει την ισχύ της ή εάν τελικά η Γερμανία θα εισέλθει σε μία νέα εποχή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. 

Πολιτικοί αναλυτές επέρριψαν την ευθύνη στις εσωτερικές διαμάχες που έχουν πλήξει τον μεγάλο συνασπισμό της Μέρκελ, από τον Μάρτιο, όταν ανέλαβε την εξουσία. Τον Ιούνιο ξέσπασε μεγάλη κόντρα ανάμεσα στο CDU και στους Χριστιανοκοινωνιστές (CSU) -τον μικρότερο εταίρο του κυβερνητικού συνασπισμού- για την πολιτική ασύλου, για να ακολουθήσει ο διαξιφισμός για τον Χανς Γκέοργκ Μάασεν, ο οποίος εκδιώχθηκε από τη θέση του επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της χώρας. 

Πολλοί ψηφοφόροι δεν έχουν ξεχάσει την προσφυγική πολιτική των «ανοικτών θυρών» που ακολούθησε η Μέρκελ την περίοδο 2015/16, με εισροή περισσότερων από ένα εκατομμύριο μεταναστών, παραμένοντας ακόμη θυμωμένοι.

Ακόμη ένας παράγοντας που έχει προκαλέσει θυμό στους ψηφοφόρους είναι η πολιτική με τα ντιζελοκίνητα οχήματα. Δικαστήριο της Φραγκφούρτης αποφάσισε την απαγόρευση παλαιών ντιζελοκίνητων αυτοκινήτων σε μία προσπάθεια να περιοριστεί η εκπομπή διοξειδίου του αζώτου στην πόλη. 

Η αντίληψη του κόσμου για τον μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό είναι πολύ κακή αυτή τη στιγμή και αναμφισβήτητα όταν μία κυβέρνηση δίνει την εντύπωση ότι δεν συμφωνεί μέσα στους ίδιους τους κόλπους της, τότε υπονομεύεται και η εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων προς αυτήν. 

Οι εκλογές στην Έσση αποτελούσαν μία ευκαιρία για την καγκελάριο να αποδείξει ότι το κόμμα της και ο κυβερνητικός συνασπισμός δεν βρίσκονται σε τόσο δυσμενή θέση όσο υποστηρίζουν οι αναλυτές, κάτι στο οποίο, ως φαίνεται, απέτυχε παταγωδώς. Αυτό που διακυβεύεται τώρα είναι εάν οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι εξακολουθούν να έχουν την ισχύ αλλά και την ικανότητα να επανακτήσουν τη λαϊκή εμπιστοσύνη. 

Η επόμενη ημέρα λοιπόν βρίσκει την πιο ισχυρή γυναίκα της Ευρώπης αντιμέτωπη με την πολιτική μοίρα της, που σημαίνει έναρξη της κούρσας αναζήτησης διαδόχου στο τιμόνι του CDU. Ύστερα από 13 χρόνια στην εξουσία και 18 στην ηγεσία του CDU, ίσως να ανοίγει μία νέα... μετά Μέρκελ εποχή.

Δικαιολογίες τέλος

Αν δεν αλλάξει, δεν θα επιβιώσει. Όλοι ομολογούν την ανάγκη για μία «άλλη» Ευρωζώνη - επιλέγοντας λιγότερο ή περισσότερο δραματικούς τόνους, με γνήσια αγωνία ή με χαιρεκακία. Από τον Μακρόν και τον Ντράγκι, που θέλουν πραγματική οικονομική ένωση, έως τον Σαλβίνι και τη Λεπέν, που θέλουν απλώς να δηλώνουν δικαιωμένοι.  

Μόνο οι Γερμανοί αποφεύγουν τα μεγάλα λόγια, αφού δεν βιάζονται να δουν αλλαγές. Θέλουν η Ευρωζώνη να «μεταρρυθμιστεί», να γίνει πιο ισχυρή, αλλά δεν θέλουν δημοσιονομικές μεταβιβάσεις, κοινή έκδοση χρέους ούτε καν ένα ενιαίο δίχτυ ασφαλείας των καταθέσεων. Σαν ένας δρομέας που περιμένει να περάσει από απογοητευτικούς χρόνους στα πανευρωπαϊκά ρεκόρ, αρνούμενος να αλλάξει τεχνική. 

 «Το πακέτο προτάσεων για τη μεταρρύθμιση των Ευρωζώνης θα είναι μινιμαλιστικό» δήλωσε στο Reuters Ευρωπαίος αξιωματούχος, για το σχέδιο, που περιμέναμε πριν από έναν χρόνο με υψηλές προσδοκίες και θα έρθει τον Δεκέμβριο απλά για να πούμε ότι κάτι κινείται. 

Remaining Time-0:00

Fullscreen

Unmute

Επικαλέστηκε δε ως δικαιολογία τη στάση της Ρώμης. Η αλήθεια είναι ότι η «επανάσταση» της ιταλικής κυβέρνησης δεν βοηθά. Αλλά και χωρίς αυτή οι Γερμανοί και οι δορυφόροι τους δύσκολα θα μπορούσαν να πείσουν την τοπική κοινή γνώμη για την ανάγκη να μοιραστούν με άλλες χώρες κεφάλαια και ρίσκο. 

Τι να πουν σε ένα ακροατήριο που φρόντισαν να εθιστεί τα τελευταία χρόνια στο αφήγημα των «τεμπέληδων» του Νότου, αυτών που δεν μπορούν να δουν προκοπή χωρίς γερμανική πίεση, που αποδεικνύονται «βαρέλι δίχως πάτο». 

Ο «φθηνός οριενταλισμός προσαρμοσμένος στον ευρωπαϊκό Νότο» που είχε καταγγείλει πριν από έναν χρόνο η «El Pais», τα στερεότυπα, οι γενικεύσεις για τις κοινωνίες που είχαν «στο DNA τους» την ασωτία και τη διαφθορά, τη ροπή στον λαϊκισμό, διαψεύστηκαν πανηγυρικά από σκάνδαλα και εκλογικά αποτελέσματα ανά την Ευρώπη, που έδειξαν ότι όλα αυτά συμβαίνουν και «στις καλύτερες οικογένειες». Αλλά έχει ήδη αφήσει το αποτύπωμά του. 

Για τους Γερμανούς ο Νότος είναι μια δικαιολογία για να αποφύγουν την πραγματική ενοποίηση. Και για τον Νότο όμως η «γερμανική ηγεμονία», οι «ανάλγητοι πιστωτές», οι κερδοσκόποι των αγορών δεν είναι τίποτα παραπάνω. Είναι το αφήγημα που έχουν ανάγκη να πουλήσουν στο δικό τους ακροατήριο, για να κρύψουν ευθύνες, λάθη, ανεπάρκειες δεκαετιών. Μπορούν να επιμείνουν οι δύο πλευρές στην τακτική αυτή. Αλλά να μην απορήσουν αν το Ευρωκοινοβούλιο του 2019  γεμίσει Σαλβίνι. Έξι μήνες έμειναν. Οι δικαιολογίες τελειώνουν εδώ. 

Ύπήρξε Ίδιαίτερα Τό 1940 Σταθμός Τής Ίστορίας Τού Νεοτέρου Έλληνισμού.

Ό Έλληνοίταλικός πόλεμος τού 1940-1941 < στήν Έλλάδα άναφέρεται καί ώς Πόλεμος τού 40 ή ΕΠΟΣ τού 40 >.... Ήταν πολεμική σύγκρουση μεταξύ Έλλάδος καί Ίταλίας καί τού συνασπισμού Ίταλίας-Άλβανίας...... Ή έλευθερία είναι σεβασμός καί έπαθλο τής ζωής !........ Τίς πρώτες πρωίνές ώρες τής 28ης Όκτωβρίου τού 1940 ό Ίταλός πρέσβυς έπέδωσε ίδιόχειρα στόν Έλληνα Πρωθυπουργό Ίωάννη Μεταξά τηλεσίγραφο μέ τήν άπαίτηση τήν έλεύθερη διέλευση Ίταλικού στρατού άπό τήν Έλλάδα στήν Έλληνοαλβανική
μεθόριο...... Ό Έλληνας Πρωθυπουργός άρνήθηκε μέ ένα ΟΧΙ καί λέγοντας τά λόγια < Αlors c΄ est la guene > πού μεταφράζεται , < Λοιπόν έχουμε πόλεμο >... Στήν συνέχεια έκανε διάγγελμα στόν Έλληνικό λαό και τά τελευταία του λόγια ήσαν, < ΄Ολο τό έθνος άς έγερθεί
σύσσωμον...... Οί σειρήνες τής ήμέρας έκείνης καί τά έμβατήρια τού Ραδιοφώνου ή θρησκευτική ήγεσία καί ή ήρωίδα Σοφία Βέμπο, εύλόγισαν τήν ψυχήν τών Έλλήνων..... Άλλά γιά τούς τρείς άνδρες Ίωάννης Μτεταξάς, Βασιλεύς Γεώργιος Β΄ καί Άρχ/ γος Άλέξανδρος Παπάγος.....
΄Ηταν ή προσπάθεια άπαξίωσης, έχει όλοφάνερα πολιτικά κίνητρα καί δέν βασίζεται στήν έντιμη και ψύχραιμη ένατένιση τών ίστορικών γεγονότων. ΄Ακόμη καί έάν ή δικτατορία τής 4ης Αύγούστου ύπήρξε έπαχθής καί ό βασιλικός θεσμός άντιδημοτικός (καί οί 2 θέσεις μπορούν
νά άμφισβητηθούν άρκετά βάσιμα πιστεύω), είναι παράλογο νά μήν τούς άποδωθούν τά εύσημα γιά τήν τολμηρή άλλά ήθικά σωστή άντιμετώπιση τών ίστορικών προκλήσεων τής έποχής έκείνης, τήν ίδια στιγμή πού άλλοι πολιτικοί ύποστήριζαν άνοιχτά τήν ύποταγή ( βλέπε έπιστολή
Πλαστήρα άπό τό Παρίσι )...... Τί γνώμη όφείλουμε νά έχουμε γιά τόν ΄Ελευθέριο Βενιζέλο πού συμμετείχε σε 2 τουλάχιστον διχαστικές κυβερνήσεις, γιά τόν Πλαστήρα πού έλαβε μέρος σέ σειρά στρατιωτικών κινημάτων.?........ ΄Αλήθεια άς μή κρατούμε τόσο άρνητική
στάση άπέναντι στόν Μεταξά και τόν Βασιλιά Γεώργιο, ( Άρχ/γο Άλεξ. Παπάγο ) πού ήγήθηκαν τής πολεμικής προσπάθειας τού 1940-1941 καί ένωσαν τόν Έλληνικό λαό...... Κάθε ήρωας γίνεται στό τέλος ένα βάρος.... ΄Αλλ' έκούσιος ή άκούσιος ό θάνατος τού ήρωος, είναι
πάντοτε μία έκρηξις ήφαιστείου. Νά έτσι ξαφνικά σπάει τό δοχείον τής ζωής του, συντρίβεται καί συντρίβει όλα γύρω του, φλέγεται καί φλέγει, φωτίζεται καί φωτίζει καί τρομάζουν οί δειλοί καί ταπεινοί καί φθονεροί !.. Ό Άδόλφος Χίτλερ όμολόγησε ! Είπε γιά τήν
ίστορική νίκη τών Έλλήνων !.. < Χάριν τής ίστορικής άληθείας όφείλω νά διαπιστώσω ότι μόνον οί Έλληνες, έξ όλων τών άντιπάλων οί όποίοι μέ άντιμετώπισαν............... πολέμησαν μέ παράτολμον θάρρος καί ύψίστην περιφρόνησιν πρός τόν θάνατον > ...... ΄Αδόλφος
Χίτλερ, 1889-1945, Γερμανός δικτάτορας. Ή ΄Ελληνική σημαία τό ίερό σύμβολο τού Έθνους έχει μαρκαρισθή διαχρονικά μέ τό αίμα τών ήρώων τής πατρίδος μας σέ όλους τούς άγώνες, γιά τήν έλευθερία. Ή Έλληνική σημαία μέ τόν σταυρό , Έθνικό Σύμβολο τού Έθνους πρέπει
νά άναρτηθή σέ κάθε σημείο τού σπιτιού μας, τού μαγαζιού μας, στά μπαλκόνια μας καί σέ όλα τά κτήρια γιά νά άποδείξουμε ότι είμασθε , έδώ μιά γροθιά , όρθιο τό ΕΘΝΟΣ ΜΑΣ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ !....

Ο άλλος στο τάνγκο της διαφθοράς

Ταξίδι στον χρόνο. Προσγείωση στο 2007, τότε που η γερμανική εφημερίδα «Frankfurter Rundschau» ανησυχούσε ότι «θα αμαυρωθεί και η ίδια η χώρα, διότι η Siemens ψαρεύει σε θολά νερά και συμμετέχει σε σκοτεινές μπίζνες» και η γερμανική έκδοση των «Financial Times» υποστήριζε πως «ο κίνδυνος αποκάλυψης αυξήθηκε, διότι τόσο οι εισαγγελείς όσο και η κοινή γνώμη γίνονται όλο και περισσότερο επικριτικοί» μ’ αυτούς που λαδώνουν, την άλλη πλευρά στο τάνγκο της διαφθοράς, που δεν γνωρίζει φθορά.

Το προφίλ της χώρας δεν μουντζουρώθηκε και η τιμή του βαυαρικού κολοσσού σώθηκε, σώζοντας τα προσχήματα. Στην Ελλάδα, με έναν εξωδικαστικό συμβιβασμό (Ν. 4072/2012). Το Δημόσιο παραιτήθηκε από κάθε αστική και διοικητική αξίωση -περιλαμβανομένων εκείνων από ξέπλυμα χρήματος και παραβίαση της νομοθεσίας περί ανταγωνισμού- και δεσμεύτηκε ότι δεν θα καταθέσει ένδικα βοηθήματα και δεν θα επιβάλει πρόστιμα ή κυρώσεις κατά της γερμανικής εταιρείας, που κατέβαλε 170 εκατ. ευρώ (τα 90 εκατ. για προγράμματα κατά της απάτης, πανεπιστημιακά και ερευνητικά προγράμματα, υποτροφίες κ.ά.), όπως ενημέρωσε τον Σεπτέμβριο του 2017 ο ΥΠΟΙΚ τη Βουλή.

Remaining Time-0:00

Fullscreen

Mute

Δεν εκτέλεσε, βέβαια, μία κρίσιμη συμβατική υποχρέωση, την επένδυση ύψους 60 εκατ. - 100 εκατ. ευρώ, αλλά εμείς είμαστε κιμπάρηδες και ξεχασιάρηδες. Και κάτι άλλο, πιο βαρύ κι απ’ το ρεγάλο. Σκανδαλιζόμαστε με τους λαδιάρηδες και μένουν στο απυρόβλητο οι σκανδαλιάρηδες. Αν κάποιος, έστω μετά πολλών κόπων και ξεχασμένων τρόπων, έρχεται αντιμέτωπος με τη Δικαιοσύνη, γιατί χρηματίζεται, δεν πρέπει ανάλογη να είναι και η μεταχείριση αυτών που τον χρηματίζουν;

«Στην περίεργη Ελλάδα κυνηγάμε αυτόν που τα παίρνει, αλλά όχι αυτόν που τα δίνει», σχολιάζει ο Στέφανος Μάνος. Γιατί; «Για να μπορεί να δώσει και σε άλλους;», διερωτάται ο πρώην υπουργός.

Ίσως, γιατί η Δικαιοσύνη βραδυπορεί και όσο η υπόθεση εκκρεμεί πώς αποκλείεις μια εταιρεία, και δη ισχυρή, από κάθε συναλλαγή.

Ίσως, γιατί είσαι πλέον δεμένος με κοντό σκοινί, αφού ο «καλλιεργητής» συνήθως προέρχεται από κάποια μεγάλη δανείστρια της πληγωμένης χώρας. Κατάλαβες με τι όπλα παίζουν τώρα και γιατί η κάθαρση είναι λόγια, για να περνά η ώρα;

Μα, τον Θαλή, προσωρινά σε κελί

H υπόθεση ήρθε στην επιφάνεια το 2005, όταν σε τέσσερις γαλλικές εφημερίδες (Le Monde, Le Figaro, Liberation και L’ Humanite) το πρώην στέλεχος της Thales Engineering and Consulting, Michel Josserand κατήγγειλε μίζες και χρηματισμό Έλληνα υπουργού την παραγωγική περίοδο των μεγάλων παραγγελιών 2002 - 2003. Ο καταγγέλλων -εμπλεκόμενος και ο ίδιος σε άλλες υποθέσεις δωροδοκίας- είχε κελαηδήσει για τον ακριβό εκσυγχρονισμό των γηραιών φρεγατών, με υποκατασκευαστή την Thales Naval Nederland, αλλά και για το C4I, που έχασε η εταιρεία του, «επειδή πότισε χαμηλά», όπως αναφέρει, σε αντίθεση με την αμερικανική Saic.

Μα, τον Θαλή (Τhales) θάλασσα γυαλί σε εκσυγχρονιστική αυλή. Ο υπουργός με το χαμόγελο της ισχυρής Ελλάδας -ΟΝΕ, τότε που ήμασταν φτωχοί και θα γινόμασταν πλούσιοι- μήνυσε τη «Liberation», η οποία καταδικάστηκε από τη γαλλική Δικαιοσύνη σε καταβολή 20.000 ευρώ, διότι «δημοσιοποίησε πληροφορίες εις βάρος του, χωρίς να τις ελέγξει...».

Και τα χρόνια περνάνε, μάθαμε να ξεχνάμε και τα περίεργα να προσπερνάμε. Ώσπου, από λίστα -Λαγκάρντ- σε λίστα -Μπόργιανς- άλλαξε η πίστα. Τόσο καιρό μετά, ενώ ο χρόνος είναι χρήμα και μεγάλο το κρίμα. Η απάντηση στων ανακριτών το βήμα ήταν αυταρέσκειας δείγμα. «Έχετε άγνοια για το πώς λειτουργεί το διεθνές τραπεζικό σύστημα».

Προφανώς, κάτι παραπάνω ξέρει όποιος βρίσκεται με εκατομμύρια στους λογαριασμούς του, τα οποία δεν μπορεί πειστικά να δικαιολογήσει και ξέχασε να δηλώσει. Εμείς, πάντως, κάτι μάθαμε για τον ωκεανό των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών.

Για παράδειγμα, ότι πάντα θα είναι πιο εύκολο για τους καπεταναίους να ιδρύσουν μια εταιρεία-βιτρίνα στα νησιά Κέιμαν, μέσω αυτής ν’ ανοίξουν έναν τραπεζικό λογαριασμό στην Ελβετία και με βάση αυτόν ν’ αγοράζουν μετοχές σε κάποιο επενδυτικό ταμείο του Λουξεμβούργου, εισπράττοντας τα μερίσματα στον ίδιο λογαριασμό.

Δεν βγαίνει έτσι απλά λογαριασμός με το «όποιος έχει στοιχεία, να πάει στον εισαγγελέα». Για τον εισαγγελέα δεν ξέρω. Ο ανακριτής, πάντως, άργησε 15 χρόνια.

Θα γραφτούν σεντόνια, θα θολώσει η εικόνα με χιόνια, μα δεν έχουν άδικο τ’ αηδόνια όταν λαλούν: Ένας (υπουργός) είναι σύμπτωση, δύο είναι πτώση και κάποιοι για την κατάπτωση είχαν γνώση.

Ριψοκίνδυνο βήμα

Η επιλογή του παραιτηθέντος υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά να ανακοινώσει κατά την τελετή παράδοσης-παραλαβής του υπουργείου Εξωτερικών στον πρωθυπουργό και διάδοχό του στις υπουργικές ευθύνες και με τη σύμφωνη γνώμη του παρόντος Αλέξη Τσίπρα, ότι είναι έτοιμα τα Π.Δ. για την επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδας στο Ιόνιο Πέλαγος, αρχικά, και ακολούθως και σε τμήμα του Αιγαίου, από την Αν. Πελοπόννησο έως τον Παγασητικό Κόλπο, επαναφέρει στην επικαιρότητα ένα από τα πλέον ζέοντα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, το οποίο συνάπτεται ευθέως με την κυριαρχία της χώρας και τη διασφάλισή της. Η αντίδραση της Άγκυρας, η βάναυση υπενθύμιση του casus belli από τον ΥπΕξ Τσαβούσογλου και οι πειρατικές ενέργειες στην Κυπριακή και την Ελληνική ΑΟΖ επιβεβαιώνουν ότι η Τουρκία στερούμενη ισχυρών νομικών επιχειρημάτων επιμένει να θεωρεί το Αιγαίο μια θάλασσα «ειδικών συνθηκών» ενώπιον των οποίων κάμπτεται ο διεθνής νόμος.

Η υπόθεση της επέκτασης των χωρικών υδάτων μιας χώρας, σε συνδυασμό με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας της και τον καθορισμό της ΑΟΖ, είναι ένα ζήτημα νομικής σημασίας. Οι τεχνικές λεπτομέρειες, κρίσιμες εν προκειμένω, δεν καθιστούν εύκολη υπόθεση την πλήρη κατανόησή του, αλλά αρκεί να τονισθεί πως «η δυνατότητα επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια αποτελεί νόμιμο δικαίωμα που αναγνωρίζεται από το συμβατικό δίκαιο, τον εθιμικό κανόνα και τη γενική πρακτική». Μετά τη Σύμβαση του Montego Bay (1982) για το Δίκαιο της Θάλασσας, από τις 149 χώρες που είχαν δυνατότητα επέκτασης το έπραξαν οι 148, με εξαίρεση την Ελλάδα! Το δικαίωμα μιας χώρας στην επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης της είναι αναφαίρετο και κυριαρχικό δικαίωμα και ασκείται μονομερώς, οψέποτε η ενδιαφερόμενη χώρα το αποφασίσει.

---WhiteBlackRedGreenBlueYellowMagentaCyan---OpaqueSemi-Opaque

---WhiteBlackRedGreenBlueYellowMagentaCyan---OpaqueSemi-TransparentTransparent

---WhiteBlackRedGreenBlueYellowMagentaCyan---OpaqueSemi-TransparentTransparent

50%75%100%125%150%175%200%300%400%

NoneRaisedDepressedUniformDropshadow

DefaultMonospace SerifProportional SerifMonospace Sans-SerifProportional Sans-SerifCasualScriptSmall Caps

Ό,τι ισχύει σε όλον τον κόσμο, δεν έχει εφαρμογή στην περίπτωση του Αιγαίου, καθώς η Τουρκία από τον Ιούνιο του 1974, με δήλωση του τότε κυβερνητικού της εκπροσώπου, έχει εγείρει απειλή πολέμου σε βάρος της Ελλάδας, ενώ η Τουρκική Εθνοσυνέλευση, με ψήφισμά της στις 8-6-1995 έχει παγίως εξουσιοδοτήσει την κυβέρνηση της χώρας να κηρύξει πόλεμο κατά της Ελλάδας σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ.

Η απειλούσα Τουρκία έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ στη Μαύρη Θάλασσα και στην Αν. Μεσόγειο και από το 1956 έχει καταθέσει στην Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ ότι «το όριο των 12 ν.μ είναι ήδη επαρκώς αποδεκτό στην πρακτική, ώστε να θεωρείται ως ένας κανόνας του διεθνούς δικαίου». Η τμηματική επέκταση των χωρικών μας υδάτων, που ανακοίνωσε ο Νίκος Κοτζιάς, με τη σύμφωνη γνώμη του Αλέξη Τσίπρα, είναι ένα μεγάλο και ριψοκίνδυνο βήμα, δεν μπορεί να τελεί υπό την έγκριση της Τουρκίας, αρκεί η κυβέρνηση να έχει εξασφαλίσει όλες τις προϋποθέσεις για την άσκηση του αναφαίρετου δικαιώματος της χώρας.

Το ιταλικό «όχι»

Ο Τρία πίεσε, αλλά για ακόμη μία φορά βγήκε χαμένος στη μάχη απέναντι σε Σαλβίνι και Ντι Μάιο. Το «όχι» των Ιταλών στη σύσταση της Κομισιόν να αναθεωρήσει τα σχέδιά της για το έλλειμμα 2,4% του ΑΕΠ είναι έτσι επίσημο. Και η απόρριψη του προσχεδίου από τις Βρυξέλλες δεδομένη. Τις επόμενες ημέρες θα ανοίξει μία χρονοβόρα και χωρίς προηγούμενο διαδικασία.

Στο παρελθόν υπήρξαν βεβαίως παραβάτες και «ποινές» - όχι το ίδιο αυστηρές σε όλους, επιτρέποντας την κριτική για δύο μέτρα και δύο σταθμά, για μία ένωση αλά καρτ, στην οποία κάποιοι είναι πιο... ίσοι από τους άλλους.

Ωστόσο είναι η πρώτη φορά, από το 2013, όταν η Επιτροπή ανέλαβε ενισχυμένες αρμοδιότητες επί των εθνικών προϋπολογισμών, που απορρίπτεται προσχέδιο κράτους μέλους. Δεν αμφισβητείται απλά η εφαρμογή, αλλά και η ίδια η στρατηγική της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας του ευρώ, που υποστηρίζει ότι τα μέτρα της θα δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη και θα μειώσουν το χρέος μεσοπρόθεσμα. Τα νέα από το ιταλικό μέτωπο δεν τρόμαξαν παρόλα αυτά τις αγορές. Οι μετοχές κινήθηκαν ανοδικά και οι αποδόσεις των ομολόγων αποκλιμακώθηκαν ελαφρά.

Είναι σαφές από τη μεγάλη άνοδο του κόστους δανεισμού της χώρας τις τελευταίες εβδομάδες ότι δεν έχουν πειστεί για την αποτελεσματικότητα των ιταλικών σχεδίων, πόσο μάλλον για την αξιοπιστία Σαλβίνι - Ντι Μάιο.

Η διαφορά του επιτοκίου με το οποίο δανείζονται οι Ιταλοί, έναντι εκείνου που απολαμβάνουν οι Ισπανοί, είναι η μεγαλύτερη που έχει καταγραφεί τα τελευταία 20 χρόνια.

Η περιφέρεια έχει πάψει να θεωρείται ως ενιαίο σύνολο αδύναμων κρίκων. Κάποιοι ξεχωρίζουν και άλλοι φοβίζουν. Πού οφείλεται λοιπόν η χθεσινή θετική αντίδραση των αγορών; Μάλλον στο γεγονός ότι έχουν μάθει στα «γενναία όχι» τα τελευταία χρόνια. Ξέρουν πως υπάρχουν πολλοί τρόποι για να κάνει κανείς την κωλοτούμπα και πιστεύουν ότι πριν φθάσουν στην οριστική ρήξη, Βρυξέλλες και Ρώμη, θα κάνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις.

Η πραγματικότητα πιέζει σε αυτή την κατεύθυνση. Η Ιταλία δεν μπορεί να αγνοήσει το τέλος του φθηνού χρήματος.
Και η Επιτροπή δεν θέλει να δώσει λίγη τροφή ακόμη σε ακραίες φωνές, την ώρα που η κοινότητα οδεύει προς τις πιο κρίσιμες Ευρωεκλογές της ιστορίας της.  

Η ειρήνη μπορεί να περιμένει

Η νέα απόφαση του προέδρου Τραμπ έρχεται να προσθέσει μία ακόμη απειλή στη διεθνή ασφάλεια, σε μία περίοδο έντονων γεωπολιτικών αναταράξεων και ανατροπής των παλαιών ισορροπιών. 

Ένα ακόμη πλήγμα στο διεθνές στάτους κβο επιφέρει η απόφαση του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ να αποσύρει τις ΗΠΑ από τη συμφωνία του 1987 για τα πυρηνικά όπλα μέσου βεληνεκούς (Intermediate-Range Nuclear Forces Treaty, INF). Μια συμφωνία που είχαν υπογράψει ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρέιγκαν και ο ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στην Ουάσιγκτον και η οποία σηματοδότησε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου καθώς και της κούρσας των εξοπλισμών. 

Η νέα απόφαση του προέδρου Τραμπ έρχεται να προσθέσει μία ακόμη απειλή στη διεθνή ασφάλεια, σε μία περίοδο έντονων γεωπολιτικών αναταράξεων και ανατροπής των παλαιών ισορροπιών. 

Η Ευρώπη κινδυνεύει να γίνει ξανά πεδίο αντιπαράθεσης των δύο υπερδυνάμεων. Δεν είναι τυχαίο πως πρώτοι στην απόφαση του Τραμπ αντέδρασαν οι Γερμανοί, καθώς βλέπουν το φάσμα του Ψυχρού Πολέμου να επιστρέφει.

Remaining Time-0:00

Fullscreen

Mute

 Η απόφαση του Αμερικανού προέδρου έρχεται μετά τις πρόσφατες αποφάσεις απόσυρσης των ΗΠΑ από άλλες σημαντικές συμφωνίες, όπως αυτή για το κλίμα ή το διεθνές εμπόριο, επιβεβαιώνοντας τις εκτιμήσεις των πολιτικών παρατηρητών ότι η εκλογή Τραμπ θα σηματοδοτούσε ανατροπές μεγάλου βεληνεκούς, σε όλα τα επίπεδα στη διεθνή πολιτική σκηνή.

Η πρόθεση Τραμπ να αποσυρθεί από τη συμφωνία για τα πυρηνικά με τη Ρωσία έχει πολλαπλές στοχεύσεις. Πρώτον, αποσκοπεί στο να τονώσει το γόητρο της Αμερικής, εν όψει των ενδιάμεσων εκλογών του Νοεμβρίου.

Δεύτερον, στοχεύει σε επίδειξη πυγμής απέναντι στη Ρωσία προκειμένου, αφενός, να αποσείσει από πάνω του την υποψία για συνεργασία με τον ρωσικό παράγοντα στις εκλογές του 2016 και, αφετέρου, να χρησιμοποιήσει την απόσυρση από τη συμφωνία ως έναν ακόμη μοχλό πίεσης προς τη Μόσχα.

 Τρίτον, η απόσυρση από τη συμφωνία στοχεύει ίσως περισσότερο στην Κίνα παρά στη Ρωσία. Η INF είναι μία διμερής συμφωνία ΗΠΑ-Ρωσίας που δεν δεσμεύει την Κίνα, η οποία μπορεί να αναπτύξει πυρηνικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς. Η Θάλασσα της Νότιας Κίνας έχει εξελιχθεί «αθόρυβα» τα τελευταία χρόνια σε πεδίο σινο-αμερικανικής αντιπαράθεσης.

Όποιες και αν είναι οι στοχεύσεις της αμερικανικής ηγεσίας, δεν παύουν να είναι επικίνδυνες για την παγκόσμια ειρήνη, απειλώντας να γυρίσουν το ρολόι πίσω στην εποχή του ‘80 και των πυραύλων Πέρσινγκ και Κρουζ.

Μυστικά κονδύλια και υποκρισία

Μάλλον βαρύ αποβαίνει το θέαμα της χώρας, μεταβαλλόμενης σε λιβάδι μυστικής κτηνοτροφίας. «Έρχονται συνεχώς στη δημοσιότητα κατηγορίες που ανταλλάχτηκαν, εν μέσω συνεδρίασης του υπουργικού συμβουλίου, ανάμεσα στους υπουργούς Εξωτερικών και Άμυνας σχετικά με τη διαχείριση μυστικών κονδυλίων, αλλά και τις επιχορηγήσεις παραγόντων των διεθνών αγορών, προκειμένου να επικυρωθεί τελικώς η συμφωνία των Πρεσπών και άλλα “ηχηρά” παρόμοια».

Η ύπαρξη των κονδυλίων δεν είναι μυστικό, το ύψος και οι αποδέκτες τους είναι απόρρητα. 

Θολή περιοχή είναι κι αν υπάρχουν ποσά, πέραν των αρχικώς προβλεφθέντων, μέσω μεταφορών από άλλους κωδικούς. 
Τα κονδύλια αυτά προορίζονται για την προώθηση των εθνικών θεμάτων και είθισται να κατευθύνονται σε πληροφοριοδότες, οργανώσεις, δημοσιογράφους, διάφορες ομάδες ή πρωτοβουλίες κ.ά., χωρίς την υποχρέωση να καταγράφονται τα ονόματα και τα στοιχεία τους σε κανένα επίσημο αρχείο. Μόνο κάποια πρόχειρα παραστατικά υπάρχουν, τα οποία καταστρέφονται. Το αργότερο έναν χρόνο μετά την έκδοση της σχετικής υπουργικής απόφασης. Στην πράξη, δηλαδή, και εντός μερικών ωρών.

Οι κίνδυνοι που προκύπτουν από τη διαχείριση (δημοσίου χρήματος) είναι αυτοί που φαντάζεστε: να μη διατίθεται για τα εθνικά, αλλά για συμφέροντα ιδιωτικά. Να σιτίζεται ένα κοπάδι υμνολόγων. 

Παλιά ιστορία, με κραυγές και ψίθυρους, αλλά και μεγάλη υποκρισία. Το ζήτημα έχει ξανάρθει στο φως και επί προηγούμενων κυβερνήσεων, για να μείνει στο σκοτάδι. 

Παλιά ιστορία, αλλά ακόμη και στα βασικά υπάρχει αταξία. Πόσα υπουργεία έχουν στη διάθεσή τους τέτοιους πόρους; Τρία, τα προφανή, ή οκτώ, όπως τα μετρά ο Ποταμίσιος πρόεδρος; Σύμφωνα με τον ίδιο, τα κονδύλια του υπουργείου Εξωτερικών είναι στον έλεγχο της Βουλής, νόμος ψηφίστηκε, μα δεν εφαρμόστηκε, λέει η πρώην ΥΠΕΞ, ενώ υπάρχει και τρίτη εκδοχή, αυτή του Προέδρου της Βουλής, ότι έχει ακολουθηθεί έξι φορές η διαδικασία ελέγχου. 

Παλιά ιστορία, μα δεν ξέρω πόσοι διακρίνουν την ειρωνεία. Ήταν το 1993 ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που κατηγόρησε τον Αντώνη Σαμαρά ότι επί υπουργίας του στο κτήριο της Βασ. Σοφίας πακτωλός «μυστικών κονδυλίων» κατέληγε και σε δημοσιογράφους. Ξεσπά σάλος, το ΠΑΣΟΚ δεσμεύεται ότι μόλις γίνει κυβέρνηση θα αποκαλύψει τα πάντα. Το αποτέλεσμα; Η υπόθεση με τις επίμαχες δαπάνες αναπαύεται στο αρχείο με τη βούλα του Αρείου Πάγου.

Γυρίζοντας ...σελίδες

Γερνάμε, ως χώρα. Η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας όλο και πιο χαμηλά. Σε συνθήκες φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού ζουν πάνω από ένας στους τρεις κατοίκους στην Ελλάδα. Η χώρα μας, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές, αφού τα επιτόκια είναι ακόμη απαγορευτικά. Και στο Χρηματιστήριο οι τραπεζικές μετοχές πνέουν τα λοίσθια. Ταυτόχρονα ο νέος προϋπολογισμός φέρνει μειώσεις στις δαπάνες Υγείας και Παιδείας, ενώ από τη διάσωση των συντάξεων, που όλοι εύχονται, κάποιοι άλλοι σίγουρα θα πληρώσουν το «μάρμαρο». Αφού τα αντίμετρα δεν θα εφαρμοστούν και οι εταίροι παραμένουν πιστοί στην κλασική «συνταγή» τους… πάρε - δώσε.

Βέβαια πάντα υπάρχει και η άλλη ανάγνωση. Γιατί, όπως τόνισε χθες και ο πρωθυπουργός, μετά την ολοκλήρωση των εργασιών της Συνόδου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, το προσχέδιο του προϋπολογισμού «αποτελεί σαφή ένδειξη ότι η Ελλάδα γύρισε σελίδα, ότι η κυβέρνηση αποφασίζει το μίγμα της πολιτικής». Όσον αφορά δε τις αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων, ανέφερε ότι τελευταία παρατηρείται η τάση το ιταλικό spread να μην παρασύρει το ελληνικό, συμπληρώνοντας «αισιοδοξούμε ότι οι διεθνείς αγορές αναγνωρίζουν τις διαφορές». Προφανώς είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Όμως το ερώτημα είναι ένα: οι αγορές και οι επενδυτές ποια όψη βλέπουν;

Διότι, όταν διαπιστώνουν ότι στον πίνακα ανταγωνιστικότητας η Ελλάδα είναι πιο χαμηλά στη λίστα από το Μεξικό, την Ουγγαρία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και τις Φιλιππίνες, θα πρέπει να αισιοδοξούν; Ή όταν διαπιστώνουν ότι η Ελλάδα είναι μεταξύ των χωρών που θεωρούνται λιγότερο προετοιμασμένες για το μέλλον μαζί με τις κυβερνήσεις της Βραζιλίας και της Βενεζουέλας, θα πρέπει να δείχνουν εμπιστοσύνη στα ομόλογά της; Ή ακόμη όταν διαπιστώνουν ότι οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας μειώνονται, αφού δεν γεννάμε, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το ασφαλιστικό σύστημα και γενικότερα την οικονομική πολιτική, θα πρέπει να επενδύσουν στη χώρα;

Στη χώρα με την υψηλή ακόμη φορολογία, με τη γραφειοκρατία να βασιλεύει, τη φοροδιαφυγή να παραμένει εθνικό σπορ και τη διαφθορά να μην τιθασεύεται, ποιος θα έρθει; Ποιος θα πιστέψει ότι η χώρα αλλάζει σελίδα;

Η μόνη σελίδα που αλλάζει προς το παρόν είναι στο υπουργείο Εξωτερικών. Μόνο που και αυτή προς την αντίθετη κατεύθυνση λειτουργεί. Διότι οι αγορές βλέπουν ασταθές πολιτικό πεδίο και άρα… Ειδικά δε αν βρεθεί και η επιστολή παραίτησης του Νίκου Κοτζιά φοβούνται μήπως γυρίσουμε πολλές σελίδες μαζί και φτάσουμε πιο γρήγορα στο τέλος του έργου. Αλλά η Συμφωνία των Πρεσπών να περάσει και τίποτα άλλο δεν μας νοιάζει… θα μας στηρίξουν όλοι.