Προσποιήσεις και αλλαγές

Σε άλλες εποχές, σε άλλους γαλαξίες, οι ανασχηματισμοί γεννούσαν ιστορίες, ίσως και προσδοκίες ακόμη και σ’ αυτούς που αντιλαμβάνονταν τα πράγματα με ξάστερο ρεαλισμό.

Μετά την κρόνειο κρίση, όμως, πόσοι εναποθέτουν τις ελπίδες τους στων επανεκκινήσεων τη λύση; Υπάρχει ανάμεσά μας κανείς που καιγόταν για τον ανασχηματισμό;

---WhiteBlackRedGreenBlueYellowMagentaCyan---OpaqueSemi-Opaque

---WhiteBlackRedGreenBlueYellowMagentaCyan---OpaqueSemi-TransparentTransparent

---WhiteBlackRedGreenBlueYellowMagentaCyan---OpaqueSemi-TransparentTransparent

50%75%100%125%150%175%200%300%400%

NoneRaisedDepressedUniformDropshadow

DefaultMonospace SerifProportional SerifMonospace Sans-SerifProportional Sans-SerifCasualScriptSmall Caps

Αν δεν είναι υπουργός, αναπληρωτής υπουργός, υφυπουργός, συνεργάτης, σύμβουλος, «γκρούεζας», ή γραμματέας, δεν δίνει μία για τα ωραία του κουρέα ή του βαφέα.

Υπάρχει κάποιος που σερφάρει στο Διαδίκτυο, ακούει ραδιόφωνο και έχει το ένα μάτι στους τηλεοπτικούς δέκτες μήπως και δεν πιάσει τα ονόματα, χάσει τα σενάρια και τα πολιτικά σεμινάρια;

Αν δεν είναι δημοσιογράφος ή περιπατητής στους δαιδάλους της εξουσίας, δεν δίνει δεκάρα για του ανασχηματισμού την αντάρα.

Ο μιντιακός κόσμος παριστάνει ότι δεν το γνωρίζει και ο μόνος αρμόδιος προσποιείται ότι το κλίμα γυρίζει. Ο ανασχηματισμός -κι όχι μόνο ο προαναγγελθείς- μήνες αγοράζει, μα τη ζωή των πολλών δεν αλλάζει. Δεν θυμάμαι να βελτιώνει την καθημερινότητα, αν δεν γράφει στην ούγια ποιότητα.

Όποτε υπάρχει περιορισμένο φάσμα επιλογών και κινήσεων, το παιχνίδι με τις καρέκλες απλώς δίνει παράταση. Άλλωστε, για να αποδώσει μία αλλαγή, πρέπει να γίνει και αισθητή στην κοινωνία. Οι αναλογίες και οι ισορροπίες ενδιαφέρουν τον ανεμοδαρμένο πολίτη, όσο ενδιαφέρει ένα άδειο ψαροκάικο μια γάτα.

Δεν ξέρω αν το ανακάτεμα της τράπουλας είναι η τελευταία σφαίρα στο όπλο του πρωθυπουργού -τρελαίνομαι μ’ αυτά τα πολεμικά κλισέ- ξέρω, όμως, πως η χώρα πρέπει να βγει από τα εθνικά της αδιέξοδα.

Με τούτα δεν υποτιμώ τα πρόσωπα, τους συμβολισμούς, τις νοηματοδοτήσεις ή τις ανάγκες πλήρωσης, αλλά αποτιμώ τη δυνατότητα αλλαγής πολιτικής, την ώρα που ο λύκος τριγυρνάει στο δάσος και δεν χάνει ευκαιρία να υπενθυμίζει την υπεροχή του.   

ΔΕΘ: Περίπτερο 12 καλεί περίπτερο 13

Στο νούμερο 13 φαίνεται πως επιχειρεί να «ποντάρει» η κυβέρνηση σε ό,τι αφορά τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, καθώς πρόκειται για το μεγαλύτερο και πιο ενδιαφέρον περίπτερο στη φετινή ΔΕΘ όπου τα χρώματα της αστερόεσσας θα κυριαρχήσουν έπειτα από μια μακρά και μεγάλη αποχή από το 2008 και εντεύθεν.

60 αμερικανικές εταιρείες με παρουσία ως επί το πλείστον στην Ελλάδα -και κάποιες χωρίς-, χρηματοοικονομικές, εμπορικές, πληροφορικής και άλλες, προγραμματίζουν να δώσουν ένα ηχηρό «παρών» στην 83η ΔΕΘ.

Η πολιτική θα συναντηθεί ύστερα από πολύ καιρό με το επιχειρείν. 

Στο πλαίσιο της αμερικανικής επιχειρηματικής «απόβασης», στη Θεσσαλονίκη θα βρεθεί υψηλόβαθμη κυβερνητική αποστολή με επικεφαλής τον υπουργό Εμπορίου των ΗΠΑ, Γουίλμπουρ Ρος, αλλά και μεγάλη επιχειρηματική αποστολή, καθώς και μεμονωμένοι CEOs μεγάλων εταιρειών, προκειμένου να σηματοδοτήσουν το δυτικό ενδιαφέρον για την περιοχή.

Και αν και ο «πήχης» των προσδοκιών εδώ και χρόνια έπαψε να είναι μεγάλος σε ό,τι αφορά τα αποτελέσματα παρόμοιων εγχειρημάτων, θα πρέπει να σημειωθεί πως εκεί κοντά στο περίπτερο 13 (τυχερό ή όχι θα το δούμε) αναπτύσσεται το περίπτερο 12: Ένα θεματικό πάρκο καινοτομίας και τεχνολογίας με περισσότερες από 100 start-ups από όλη την Ελλάδα. Και ποιος ξέρει... Τέτοιες συναντήσεις μπορεί να τύχει να αναδείξουν όσα δεν άφησε η κρίση επί σειρά ετών να αναδειχθούν από τις προσπάθειες πολλών νέων επιχειρηματιών.  

Να προστατεύσουμε την Ελλάδα…

Όπως έχει γίνει γνωστό, η Αμερικανική Γερουσία έχει μπλοκάρει την παράδοση των F-35 στην Τουρκία, καθώς θεωρεί πως δεν γίνεται μία σύμμαχός τους χώρα να συναλλάσσεται με τη Ρωσία (βλ. S-400).

Μάλιστα, οι αναλυτές αναφέρουν πως το ισραηλινό λόμπι στις ΗΠΑ φρόντισε να τονίσει σε όλους τους τόνους πως είναι αντίθετο σε μια τέτοια παράδοση προς την Τουρκία. Θυμίζουμε πως στην περιοχή μόνο το Ισραήλ έχει F-35 και δεν επιθυμεί να χάσει αυτό το μονοπώλιο.

Αυτό το στοιχείο της γεωστρατηγικής σκακιέρας μάς δείχνει πως η Ελλάδα δεν πρέπει να έχει μονοδιάστατη εξωτερική πολιτική. Η παγκόσμια σκηνή δεν έχει έναν μόνο να πρωταγωνιστεί και σίγουρα τα συμφέροντα των χωρών αλλού ταυτίζονται και αλλού είναι κόντρα.

Εξ ου κι αυτό που εμείς στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ φωνάζουμε, πως απαιτείται πολυπολική εξωτερική πολιτική, μιας και ο πλανήτης είναι πολυπολικός. Οι παίκτες δεν είναι λίγοι: ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Ισραήλ, φυσικά η Τουρκία που μας αφορά άμεσα, η Ε.Ε. αλλά και αναδυόμενες δυνάμεις, όπως η Ινδία.

Μιας και αναφέραμε την Τουρκία, βλέπουμε πως στο συγκεκριμένο ζήτημα το Ισραήλ μπορεί να αποτελέσει μεγάλο σύμμαχο, λόγω ταυτόσημου συμφέροντος. Ούτε εμείς ούτε το Ισραήλ επιθυμούμε ενίσχυση της Τουρκίας με F-35.Κατά συνέπεια είναι το μόνο λογικό να προσεγγίσουμε το Τελ Αβίβ για τη δημιουργία κοινού μετώπου.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως για την Τουρκία ο 25ος Μεσημβρινός που τέμνει τη χώρα μας είναι ο στόχος και τα F-35 το μέσο. Ο μεσημβρινός αυτός ξεκινά (στην Ελλάδα) από τα δυτικά της Ξάνθης (στα παράλια του Νέστου ποταμού), διασχίζει τη Λήμνο, περνά έξω από την Εύβοια, συνεχίζει στην Τήνο και καταλήγει στο Ηράκλειο της Κρήτης, χωρίζοντας το Αιγαίο στη μέση.

Εάν η διχοτόμηση αυτή έπαυε να αποτελεί όνειρο των Τούρκων και γινόταν πράξη, θα οδηγούσε στην αποστρατικοποίηση του μισού Αιγαίο και στην αποκοπή -άρα… παράδοση- των Δωδεκανήσων αλλά και πολλών ακόμη νησιών μας (Σαμοθράκη, Λήμνος, Λέσβος, Χίος, Ικαρία, και όχι μόνο) στους Τούρκους!

Αποτελεί κοινό μυστικό ότι Ελλάδα και Τουρκία έχουν αποδεχτεί ατύπως τον 25ο Μεσημβρινό ως την «κόκκινη γραμμή» των παραβιάσεων από αέρος και θαλάσσης τα τελευταία χρόνια. Τον Μάρτιο του 2010, μάλιστα, παρά τις περί του αντιθέτου ανακοινώσεις, η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου εξέταζε σοβαρά το ενδεχόμενο να θέσει τη διχοτόμηση του Αιγαίου από την 25η κάθετο υπό τη ΝΑΤΟϊκή ομπρέλα. Λόγω, βέβαια, των οικονομικών εξελίξεων, σταμάτησαν τα πάντα, όπως λέγεται.

Το ζήτημα, λοιπόν, είναι απλό. Μπορεί η Ελλάδα να κινηθεί πολυπολικά στην εξωτερική της πολιτική, χωρίς ταμπού και χωρίς παρωπίδες;

Πιστεύουμε πως επιβάλλεται, εάν επιθυμούμε ως χώρα να υπερασπιστούμε τα δίκαιά μας.

Μήπως έρχεται νέα καταιγίδα;

Ναι, όλοι οι επίσημοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, ο καθένας με τον τρόπο του, απένειμαν εύσημα στην ελληνική κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό για την έξοδο της χώρας από την αυστηρή επιτήρηση και κάποιοι του ευχήθηκαν και καλή τύχη στις αγορές. Όλοι ανεξαιρέτως, όμως, κατέληξαν με τη διατύπωση ότι η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις, καθ’ όσον αυτές είναι και η σοβαρή προϋπόθεση για την ανάπτυξή της. 

Ωστόσο, όπως διαπιστώσαμε διαβάζοντας μεγάλες δυτικές εφημερίδες, την άποψη αυτή δεν δείχνουν να συμμερίζονται απόλυτα οι παρατηρητές και άλλοι αναλυτές της ελληνικής πολιτικοοικονομικής πραγματικότητας. Οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», η «Μοντ», η «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε», η βελγική «Σουάρ», η ιταλική «24 Όρε», καθώς και αρκετοί έγκυροι ιστότοποι, επισημαίνουν ότι αν κάτι είναι ακατόρθωτο στην Ελλάδα, αυτό έγκειται στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που το πολιτικό σύστημα της χώρας δεν θέλει να κάνει.

Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει ανάπτυξη 3%-4% στην Ελλάδα, υπό τη σημερινή διεθνή συγκυρία, όταν στη χώρα βολοδέρνει η σημαντικότερη επένδυσή της, αυτή του Ελληνικού, αναρωτιέται ο αρθρογράφος της γαλλικής «Φιγκαρό» - και έχει δίκιο. Από την πλευρά της, η βελγική «DH» τονίζει ότι οι μνημονιακές κυβερνήσεις προτίμησαν να υπερφορολογήσουν την ελληνική μεσαία τάξη έως εξοντώσεώς της, παρά να πραγματοποιήσουν κάποιες σοβαρές ιδιωτικοποιήσεις, από τις οποίες θα αντλούσαν άμεσα κεφάλαια. «Κατά συνέπεια, τι θα αλλάξει στην κατάσταση αυτή; Μάλλον τα πράγματα θα χειροτερέψουν» υπογραμμίζει η βελγική εφημερίδα.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα με την ελληνική περίπτωση, το οποίο μας έθεσε σε συζήτησή μας ο Φραντζ-Ολιβιέ Γκισμπέρ, κύριος αρθρογράφος του γαλλικού περιοδικού «Λε Πουέν» και συγγραφέας:

«Τι θα κάνει ο Τσίπρας το εξάμηνο που έρχεται; Θα αφήσει το αριστερό του προφίλ να μείνει τσαλακωμένο όπως είναι σήμερα, ή θα επιδιώξει να το αποκαταστήσει εν όψει ευρωεκλογών και πιθανότατα εθνικών σας εκλογών τον Μάιο του 2019; Αν θελήσει να αποκαταστήσει το τρωθέν αριστερό του γόητρο, τότε η Ελλάδα θα μπει σε νέες περιπέτειες. Διότι κατά πάσα πιθανότητα η ελληνική κυβέρνηση, με σημαία της την άρνηση να εφαρμόσει περικοπές συντάξεων την 1η Ιανουαρίου 2019 και με παροχές που θα δώσει από το μαξιλάρι των 24 δισεκατομμυρίων ευρώ, θα έλθει σε αντιπαράθεση με τους θεσμούς. Πολύ απλά, θα αρνηθεί να εφαρμόσει αυτά που η ίδια συμφώνησε και υπέγραψε. Άρα θα υπάρξει επιστροφή στα παλιά» τονίζει ο Γάλλος συνάδελφος.

Έχουμε δε την αίσθηση ότι τις απόψεις και προβλέψεις του συμμερίζονται παρασκηνιακά και πολλοί κοινοτικοί αξιωματούχοι. Γι’ αυτό και υπογραμμίζουν ότι η κυβέρνηση θα αποφύγει να προσφύγει στις αγορές για ένα διάστημα. «Σε καμία περίπτωση δεν θα ρισκάρει υψηλό κόστος δανεισμού υπό τις σημερινές ρευστές συνθήκες» μας είπε αναλυτής του Ιδρύματος Bruegel στις Βρυξέλλες. 

Τη δε εκτίμησή του μοιράζονται και αρκετοί παρατηρητές στη βελγική πρωτεύουσα, οι οποίοι πιστεύουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας αυτήν τη στιγμή αμφιταλαντεύεται αν πρέπει να ενδώσει στον λαϊκισμό ή να παίξει το χαρτί του νέου και ελπιδοφόρου για την Κεντροαριστερά Ευρωπαίου ηγέτη. Προφανώς στην πορεία προς τη ΔΕΘ τα πράγματα στο επίπεδο αυτό ίσως ξεκαθαρίσουν.
Ένα άλλο σοβαρότατο πρόβλημα που έχει μπροστά της η Ελλάδα είναι το τραπεζικό. Όσο διαρκούν οι κεφαλαιακοί έλεγχοι, οι επενδυτές θα είναι πάντα καχύποπτοι απέναντι στη χώρα. 

Παράλληλα, η πολύ χαμηλή πιστωτική ικανότητα των τραπεζών μας δεν λύνει τα ζέοντα προβλήματα κερδοφόρων επιχειρήσεων, οι οποίες δεν διαθέτουν όμως επεκτατική άνεση κεφαλαίων. Αρκετές δε από αυτές, λόγω μεγέθους, δεν έχουν τη δυνατότητα να προσφύγουν στις διεθνείς αγορές. Ως γνωστόν, στις σύγχρονες οικονομίες οι μεγάλες εταιρείες χρηματοδοτούνται από το ρευστό που τους αποφέρει η δραστηριότητά τους. Αντιθέτως, οι μμε χρειάζονται φρέσκα κεφάλαια για να μπορέσουν να επεκταθούν. Τα τελευταία όμως απουσιάζουν δραματικά από την Ελλάδα. Υπάρχει έτσι σοβαρό πρόβλημα ρευστότητας, που από μόνο του είναι αντιαναπτυξιακό και αποθαρρυντικό σοβαρών παραγωγικών επενδύσεων. Από την άλλη πλευρά, καθυστερήσεις υπάρχουν και στην απορρόφηση κοινοτικών πόρων.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, συνεπώς, η έξοδος από τα μνημόνια είναι ταυτοχρόνως είσοδος σε εποχή αβεβαιότητας, στο πλαίσιο της οποίας πολλά θα μπορούσαν να προκύψουν. Όσο για τις αγορές, αυτές ήδη παρακολουθούν σχολαστικά τις ελληνικές εξελίξεις, καθ’ όσον αυτές θα μπορούσαν να επηρεάσουν και άλλη ωρολογιακή βόμβα, που φέρει το όνομα Ιταλία.

Πλούσια κοιτάσματα, πένητες κάτοικοι

Αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, περισσότεροι από δύο εκατομμύρια έχουν εγκαταλείψει τη χώρα από το 2014.

Προ ημερών ο ΟΗΕ έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για την κρίση στη Βενεζουέλα, προειδοποιώντας ότι η μαζική φυγή των κατοίκων προσεγγίζει την προσφυγική κρίση που είχε χτυπήσει την πόρτα της Ευρώπης το 2015. Η οικονομία της χώρας είναι σε ελεύθερη πτώση, ο πληθωρισμός τρέχει με ρυθμούς 83.000% και έως τα τέλη του έτους προβλέπεται ότι θα εκτοξευθεί στο 1.000.000%.

Ο υπερπληθωρισμός εξωθεί τους κατοίκους στη φτώχεια, πολλοί εκ των οποίων δεν έχουν πλέον χρήματα για βασικά είδη, όπως τρόφιμα και φάρμακα. Μέχρι πρόσφατα, ένα φλιτζάνι καφέ κόστιζε 2,5 εκατομμύρια μπολιβάρ και πριν από τη μετατροπή του εθνικού νομίσματος, για να πληρώσει κανείς, έπρεπε να κουβαλήσει ένα τσουβάλι χαρτονομίσματα. Οι προσπάθειες του προέδρου Νίκολας Μαδούρο να συγκρατήσει τον υπερπληθωρισμό και να ανακουφίσει τους πολίτες με τις πρόσφατες οικονομικές μεταρρυθμίσεις ήταν κάτι λιγότερο από σταγόνα στον ωκεανό.

Ο Μαδούρο ανακοίνωσε 96% υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, καταργώντας πέντε μηδενικά από το μπολιβάρ, και τη σύνδεσή του με το κρυπτονόμισμα petro της κυβέρνησης, που έχει ως εγγύηση τα πετρελαϊκά αποθέματα της Βενεζουέλας. Παράλληλα, ανακοίνωσε αύξηση του κατώτατου μισθού περισσότερο από 3.000% - σε επίπεδα όμως που ισοδυναμούν μόλις στα 30 δολάρια τον μήνα. Σε μια χώρα που διαθέτει τα μεγαλύτερα κοιτάσματα «μαύρου χρυσού» στον κόσμο, οι πολίτες πεινούν και υποφέρουν. Η σχεδόν απόλυτη εξάρτηση της οικονομίας από τις εξαγωγές πετρελαίου είναι ένας από τους βασικούς λόγους της δραματικής ύφεσης, που επιδεινώνεται και από τις κυρώσεις που έχουν επιβάλει οι ΗΠΑ. Το ΑΕΠ της Βενεζουέλας έχει συρρικνωθεί κατά το ήμισυ από τα επίπεδα του 2013.

Αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, περισσότεροι από δύο εκατομμύρια έχουν εγκαταλείψει τη χώρα από το 2014. Στη μαζική έξοδο, παγιδεύονται στα κλειστά σύνορα των γειτονικών χωρών, που επιβάλλουν αυστηρότερους συνοριακούς ελέγχους. Το 2014 οι Αμερικανοί οικονομολόγοι Κάρμεν Ράινχαρτ και Κένεθ Ρογκόφ είχαν κατατάξει τις 100 χειρότερες οικονομικές κρίσεις των τελευταίων 150 ετών. Στην εποχή της Μεγάλης Ύφεσης (1929-1933) το ΑΕΠ των ΗΠΑ είχε συρρικνωθεί 28,6%. Στην ελληνική κρίση χρέους, το ΑΕΠ συρρικνώθηκε 24%. Στην κορυφή της κατάταξης των Ράινχαρτ και Ρογκόφ βρίσκεται η μεγάλη ύφεση της Χιλής, με συρρίκνωση της οικονομίας κατά 46,6% μέσα σε μία τριετία.

Η Βενεζουέλα, που στη δεκαετία του ‘70 είχε μια οικονομία μεγαλύτερη από την οικονομία της Ισπανίας, καταρρίπτει ήδη αυτό το αρνητικό ρεκόρ. Και η κρίση δεν έχει ακόμη τελειώσει. Μπορεί δε το πρόσφατο σχέδιο Μαδούρο για «οικονομική ευημερία και ανάκαμψη» να είναι κάπως καλύτερο από το προηγούμενο «σχέδιο Κουνέλι» -όπου προέτρεπε τους πεινασμένους κατοίκους να εκτρέφουν και τρώνε κουνέλια-, δεν αρκεί όμως για να βγάλει τη χώρα από την οικονομική παράλυση. Ούτε θα σταματήσει την έξοδο των απελπισμένων.   

Εκλογικά «ανεμοδούρια»

Εχουμε μπει πια σε έναν εκλογικό κύκλο. Το «μυρίζεσαι» παντού. Τα, ούτως ή άλλως αργά, γρανάζια του ελληνικού κράτους έχουν σταματήσει να λειτουργούν. Οι υπογραφές μπαίνουν πολύ πιο δύσκολα από ό,τι πριν από λίγους μήνες. Και βέβαια, τα «ανεμοδούρια» έχουν αρχίσει να δείχνουν ότι οι εκλογές δεν θα αργήσουν. Ο λόγος για έμπειρους παίκτες στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, οι οποίοι αρχίζουν να διαβεβαιώνουν ότι «δεν έχουν καμία κομματική προτίμηση» και, ταυτόχρονα, να αναζητούν νέους φίλους και γνωριμίες...

Θα είναι, βέβαια, μια σκληρή και δύσκολη προεκλογική περίοδος. Ο κ. Τσίπρας έχει δείξει πως έχει πολλές αντοχές και λίγους φραγμούς. Είναι λάθος να τον υποτιμήσει κανείς. Σίγουρα τους τελευταίους μήνες δεν του βγαίνουν τα πράγματα όπως παλιότερα. Οι (εσωτερικοί) χειρισμοί στο ζήτημα των Σκοπίων και, εν συνεχεία, το Βατερλώ που ακολούθησε τις φωτιές στο Μάτι δείχνουν ότι ο νόμος του Μέρφι λειτουργεί, όπως είθισται, στο Μαξίμου όταν συσσωρεύεται η κούραση και πλησιάζει η ώρα της κρίσης. Υπάρχει όμως μια εκλογική πελατεία, που πείθεται ακόμη από το επιχείρημα του παλιού εναντίον του καινούργιου και η οποία νιώθει ότι ο κ. Τσίπρας τής διασφαλίζει ένα δίχτυ παροχών και προστασίας. Ενθουσιασμός προφανώς και δεν υπάρχει. Εξανεμίσθηκε προ καιρού, μαζί με τις μπαρούφες περί σκισίματος των μνημονίων και «κουρέματος» του χρέους. Η μεγαλύτερη απειλή για τον κ. Τσίπρα είναι ο... καναπές, δηλαδή να μείνουν εκεί οι νέοι και άλλοι ψηφοφόροι του την ημέρα των εκλογών. Η «ψήφος του ΕΝΦΙΑ», η μεσαία τάξη που πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ λόγω ΕΝΦΙΑ κυρίως, δεν θα ξανακάνει το λάθος. Μέσα σε αυτά τα όρια ο κ. Τσίπρας θα τα δώσει όλα για να μείνει μέσα στο παιχνίδι. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι θέλει να εδραιωθεί ως ο δεύτερος πόλος, το νέο ΠΑΣΟΚ, και να μπορεί να διεκδικήσει ένα comeback.

Οταν λέμε όμως ότι θα τα δώσει όλα, είναι δύσκολο να προβλέψουμε έως πού θα φτάσει. Οι Ευρωπαίοι είναι πολύ πιθανό να του δώσουν τη μη περικοπή των συντάξεων τον Ιανουάριο, αλλά σε συνδυασμό με την ακύρωση των αντιμέτρων. Θα έχει, βέβαια, σημασία εάν θα το εμφανίσει στη ΔΕΘ ως μονομερή ενέργεια ή όχι. Οι αγορές θα παρακολουθούν επίσης με μεγάλο ενδιαφέρον την παροχολογία, το ξήλωμα των μεταρρυθμίσεων στα εργασιακά και σε άλλους τομείς, καθώς και τις τυχόν αυξήσεις στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.

Ολα αυτά θα συμβούν εν μέσω απίστευτης πόλωσης και σκανδαλολογίας. Η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει, προφανώς, να αποφύγει τα λάθη που φέρνει η βεβαιότητα της νίκης. Χρειάζεται να πείσει κάποιους ότι δεν αποτελεί συνέχεια του παλιού εαυτού της και άλλους πως δεν θα τους ξεχάσει περιοριζόμενη σε μειώσεις φόρων. Ενα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης αντιλαμβάνεται τις ζημίες που έχουν προκληθεί στην Παιδεία, στην ασφάλεια, στη γενική χαλάρωση του κράτους και στο χαμήλωμα του κοινού παρονομαστή. Αυτοί είναι περίπου δεδομένοι ως ψηφοφόροι της. Χρειάζεται, όμως, κι εκείνους που είναι δύσπιστοι για το αν εκπροσωπεί κάτι νέο και πόσο αποφασισμένη είναι να φέρει τα πάνω κάτω...

Ο Τραμπ σε ρόλο «σωτήρα» (;) για την Ιταλία

Οι λαϊκιστές της Ιταλίας στρέφουν το βλέμμα τους εκτός ευρωπαϊκών συνόρων. Και προσβλέπουν στη βοήθεια της Αμερικής. Ο Αμερικανός πρόεδρος Τραμπ, σε πρόσφατη συνάντησή του με τον Ιταλό πρωθυπουργό   Τζιουζέπε Κόντε, προσφέρθηκε να αγοράσει ιταλικό χρέος, όπως γράφει σε δημοσίευμά της η «Corriere della Sera». Η ιδέα δεν είναι και τόσο τρελή όσο ακούγεται. Η αντισυστημική κυβέρνηση Λέγκα-Πέντε Αστέρων μοιράζεται παρόμοια αντιευρωπαϊκά αισθήματα με αυτά του Τραμπ, ο οποίος είχε περιγράψει κάποτε την Ευρώπη ως «εχθρό».

Η Ιταλία προετοιμάζεται για τον προϋπολογισμό του 2019, έχοντας ήδη υποσχεθεί στους ψηφοφόρους μειώσεις φόρων, επιδόματα και μείωση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης. Σύμφωνα με υπολογισμούς της Barclays, τα σχέδια της Ρώμης συνεπάγονται κόστος άνω των 100 δισ. ευρώ, ενώ το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προειδοποιεί ότι οι φοροελαφρύνσεις θα εκτοξεύσουν το έλλειμμα πάνω από το 5% του ΑΕΠ φέτος και το 2019.

Ένας εκτροχιασμένος προϋπολογισμός, που θα οδηγήσει σε υψηλότερο έλλειμμα σε μια χώρα που ήδη παλεύει με βουνό δημοσίου χρέους, δεν πρόκειται να γίνει δεκτός με ενθουσιασμό από τις Βρυξέλλες. Από την άλλη, τα σχέδια της Ρώμης για περισσότερες δαπάνες ίσως και να οδηγήσουν σε μεγαλύτερη ζήτηση για αμερικανικές εξαγωγές, κάτι που συμφέρει την Ουάσιγκτον.

Το γεγονός ότι η ιταλική κυβέρνηση προσβλέπει σε βοήθεια από την Αμερική, εάν ισχύουν οι πληροφορίες του δημοσιεύματος, είναι ενδεικτικό της επιδείνωσης των σχέσεων με την Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι μόνο εξαιτίας του προϋπολογισμού αλλά και λόγω μεταναστευτικού.

Δεν είναι όμως σίγουρο ότι ο Τραμπ θα βοηθήσει αγοράζοντας ομόλογα μιας χώρας της οποίας το χρέος υπερβαίνει το 130% του ΑΕΠ και που, σύμφωνα με υπολογισμούς του Reuters, θα χρειασθεί την επόμενη χρονιά να αναχρηματοδοτήσει ομόλογα 258 δισ. ευρώ.

Παρά τους λεονταρισμούς από υψηλόβαθμα στελέχη της ιταλικής κυβέρνησης, η αυξητική τάση του κόστους δανεισμού -με την απόδοση του ιταλικού 10ετούς ομολόγου σταθερά πάνω από το 3%, προσεγγίζοντας υψηλά τριών μηνών- θα πρέπει να ανησυχεί τη Ρώμη. Το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ολοκληρώνεται στα τέλη του έτους. Αυτό σημαίνει ότι η ιταλική αγορά ομολόγων χάνει από το 2019 το «αλεξίπτωτο» της ΕΚΤ, που στο πλαίσιο του QE αγόραζε και ιταλικά ομόλογα.

Οι ελπίδες εναποτίθενται στις ξένες επενδύσεις. Ο υπουργός Οικονομικών Τζιοβάνι Τρία αναλαμβάνει αποστολή προσέλκυσης επενδυτών, μεταβαίνοντας τη Δευτέρα στην Κίνα. Στόχος της Ιταλίας είναι να καταστεί «η καλύτερη χώρα στον κόσμο για επενδύσεις», ήταν η απάντηση του Ματέο Σαλβίνι όταν κλήθηκε να σχολιάσει στοιχεία που δείχνουν ότι οι επενδυτές εγκαταλείπουν την ιταλική αγορά. «Ό,τι κι αν ετοιμάζουν οι κερδοσκόποι, χάνουν τον χρόνο τους» επιμένει ο ηγέτης της ακροδεξιάς Λέγκα.

Δεν ξέρουμε εάν η Αμερική θα αποδειχθεί σωτήρας. Το σίγουρο είναι ότι ο Τραμπ τρίβει τα χέρια του όταν βλέπει να δημιουργούνται εστίες αντιπαράθεσης στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής οικογένειας.

Η Μέρκελ θέλει Γερμανό οδηγό στην Κομισιόν

Για τη Γερμανία, η ανεξαρτησία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι κάτι σαν το ιερό δισκοπότηρο. Το μήνυμα που εκπέμπει το Βερολίνο είναι πάντοτε ίδιο και απαράλλαχτο: Δεν ανακατεύεται στα όσα συμβαίνουν στον γυάλινο πύργο της Φραγκφούρτης.

Συμβαίνει, άραγε, το ίδιο και για τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς θεσμούς;

Οι πληροφορίες και τα ρεπορτάζ από τα παρασκήνια των Βρυξελλών δείχνουν ακριβώς το αντίθετο. Και το πρόσφατο δημοσίευμα της «Handelsblatt» επαναφέρει στο προσκήνιο τη συζήτηση για το «μεγάλο παζάρι» που αφορά την ανάληψη ηγετικών θέσεων σε κορυφαίους οργανισμούς, οι αποφάσεις των οποίων καθορίζουν το μέλλον της ίδιας της Ευρώπης και των χωρών-μελών.
Σύμφωνα με τη «Ηandelsblatt», η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ δεν νοιάζεται εάν την προεδρία της ΕΚΤ αναλάβει αξιωματούχος γερμανικής καταγωγής, όταν θα εκπνεύσει η θητεία του Ιταλού Μάριο Ντράγκι, το 2019. Αυτό που φέρεται να ενδιαφέρει την καγκελάριο είναι να δει Γερμανό στο «τιμόνι» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Όπως αποκαλύπτει η γερμανική εφημερίδα, κυριότερη προτεραιότητα της Μέρκελ δεν είναι πλέον η ΕΚΤ, αλλά η Κομισιόν.

Η κούρσα της διαδοχής του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ έχει ήδη αρχίσει, παρασκηνιακά τουλάχιστον, εδώ και αρκετούς μήνες. Το όνομα του Γάλλου Μισέλ Μπαρνιέ, του επικεφαλής διαπραγματευτή της Ε.Ε. για το Brexit, αναφέρεται αρκετά συχνά. Στο Βερολίνο είναι πολλά τα ονόματα που αναφέρονται ως επικρατέστεροι υποψήφιοι να αναλάβουν την προεδρία της Κομισιόν, μεταξύ των οποίων ο νυν υπουργός Οικονομίας Πίτερ Αλτμάιερ.

Εάν πράγματι το Βερολίνο καταφέρει να τοποθετήσει Γερμανό στο τιμόνι της Κομισιόν, τότε είναι πολύ πιθανό ο επόμενος πρόεδρος της ΕΚΤ να είναι Γάλλος, ώστε να είναι δίκαιη η «μοιρασιά» μεταξύ των δύο μεγαλύτερων οικονομιών της Ευρωζώνης.
Από την εποχή ίδρυσής της, το 1998, έως σήμερα, δεν έχει αναλάβει ποτέ Γερμανός την προεδρία της ΕΚΤ, παρά το γεγονός ότι τα κεντρικά γραφεία της είναι στη Φραγκφούρτη. Ο επικεφαλής της κραταιάς Bundesbank Γενς Βάιντμαν θα ήθελε διακαώς να αναλάβει στη θέση του Μάριο Ντράγκι. Εξαιτίας όμως της αυστηρής στάσης του και της εμμονής του για ταχεία απόσυρση των μέτρων νομισματικής στήριξης, φαίνεται να έχει αρκετές αντιπάθειες στους κόλπους της ΕΚΤ, ειδικά από τις χώρες του Νότου και σε μια εποχή έντονης λαϊκής δυσαρέσκειας.

Με τον επίλογο του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης ήδη δρομολογημένο, ο διάδοχος του Μάριο Ντράγκι δεν φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα το Βερολίνο. Αυτό που καίει αυτήν τη στιγμή τη Γερμανία είναι ο εμπορικός πόλεμος που έχουν κηρύξει οι ΗΠΑ. Στις διαπραγματεύσεις με την Ουάσιγκτον καίριο ρόλο έχει η Κομισιόν. Γι’ αυτό και η καγκελάριος φαίνεται να στρέφει την προσοχή της προς τις Βρυξέλλες. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα φύγει από το «παζάρι» με άδεια χέρια.

Γιατί ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα;

Τι καταστρέφει το σεξ στο γάμο; Γιατί φεύγει ο αρχικός ενθουσιασμός; Η επιστήμη έχει τις απαντήσεις.
Αναρωτιέστε τι είναι αυτό που κατέστρεψε την μέχρι πρότινος συναρπαστική σεξουαλική σας ζωή μετά το γάμο σας; Θα μπορούσε να είναι ο ίδιος ο γάμος. Ναι, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, το ίδιο το γεγονός ότι είναι παντρεμένο ένα ζευγάρι μπορεί να ‘’σκοτώσει’’ την ερωτική του ζωή. 



Η έρευνα, που διενεργήθηκε σε 3.000 παντρεμένα άτομα, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η σεξουαλική ζωή δεν παραμένει η ίδια μετά από μερικά χρόνια γάμου. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι αν και αρχικά τα ζευγάρια μπορούν να περιμένουν ότι θα κάνουν σεξ περισσότερες από 4 φορές την εβδομάδα, μετά από 3 χρόνια έγγαμου βίου τα περισσότερα ζευγάρια θα πρέπει να νιώθουν τυχερά αν κάνουν σεξ μόλις 1 φορά κάθε 7 ημέρες. 



Ένας στους 3 παντρεμένους που πήραν μέρος στη μελέτη παραδέχθηκε ότι πλέον δεν τρελαίνεται για τον/την σύντροφό του, όσο τον πρώτο καιρό, ενώ το 43 % ισχυρίστηκε ότι το αγαπημένο τους πρόσωπο με τη συμπεριφορά του τους έχει απομακρύνει. Προέκυψε επίσης ότι 6 στα 10 ζευγάρια πιστεύουν ότι ο γάμος έχει καταστρέψει τελείως τον ενθουσιασμό τους για σεξ. Σύμφωνα με το 50 % των παντρεμένων η σχέση τους με τον/ την σύζυγό τους είναι περισσότερο φιλική παρά ερωτική. 



Η δημοσκόπηση έδειξε ότι το 59 % των ζευγαριών θεωρούν ότι η σεξουαλική τους ζωή έχει επιδεινωθεί μετά το γάμο και αυτό γιατί δεν κάνουν πια καμιά προσπάθεια για το θέμα αυτό και ένα στα τρία ζευγάρια δεν νιώθει πια την ίδια ερωτική έλξη για τον /την σύντροφό τους όσο τον πρώτο καιρό. 



Δυστυχώς 8 στα 10 ζευγάρια αναγνώρισαν ότι έχουν φτάσει σε σεξουαλικό τέλμα, αφού κάνουν σεξ την ίδια ώρα, στο ίδιο σημείο και στις ίδιες στάσεις κάθε φορά που κοιμούνται μαζί. Στην πραγματικότητα το 79 % των ανθρώπων είναι πιο ευτυχισμένοι με έναν καλό ύπνο από ό, τι αν προσπαθήσουν να έχουν αυθόρμητο σεξ στη μέση της νύχτας. 



Όπως διαπιστώθηκε 2 στα 3 ζευγάρια κατηγόρησαν τον έντονο τρόπο ζωής για την κακή σεξουαλική τους ζωή και το 80 % ισχυρίστηκαν ότι συχνά αισθάνονται πολύ κουρασμένοι για να μπουν καν στο κόπο για οποιαδήποτε σεξουαλική πράξη στο τέλος της ημέρας. Οι 7 στους 10 παραδέχθηκαν, επίσης, ότι θα μπορούσαν να κάνουν έρωτα πιο συχνά αν ο/η σύντροφός τους έκανε περισσότερη προσπάθεια για λίγο ρομαντισμό στη σχέση τους. 



«Δυστυχώς ενώ μπορεί να είστε βαθιά ερωτευμένοι με κάποιον και να θέλετε να περάσετε το υπόλοιπο της ζωής σας μαζί του, είναι επίσης δυνατό να θέλετε περισσότερα από μια σχέση. Ένας σύντροφος μπορεί να είναι υποστηρικτικός, αστείος, έξυπνος και καλοσυνάτος, αλλά αν δεν εμπνέει εμπιστοσύνη στην κρεβατοκάμαρα ή δεν ανταποκρίνεται στις σεξουαλικές σας προσδοκίες, η ζωή μπορεί να είναι απογοητευτική», δήλωσε ένας εκπρόσωπος της μελέτης. 



Η Δρ Minnu R Bhonsle, ψυχοθεραπεύτρια και σύμβουλος, αποδίδει τα σεξουαλικά προβλήματα των ζευγαριών σε δύο βασικούς παράγοντες:1) στη συναισθηματική αποστασιοποίηση και 2) στη σωματική κόπωση. «Αν πρόκειται για υπόθεση συναισθηματικής απόστασης, αυτό οφείλεται κυρίως στα συσσωρευμένα ζητήματα που έχουν παραμείνει άλυτα. Ως εκ τούτου, ο σύντροφος δεν αισθάνεται δεμένος με το άλλο άτομο και σταματά να ανταποκρίνεται στα ανοίγματά του. Όσον αφορά τη φυσική κόπωση μπορεί να οφείλεται σε διάφορους λόγους: κόπωση από τη δουλειά, κούραση από τη συνεχή προσπάθεια να διατηρηθεί μια ισορροπία ανάμεσα στην εργασία, στο σπίτι και τα παιδιά. Το αποτέλεσμα είναι η κούραση να παρακάμπτει τη σεξουαλική σας ζωή». 



«Οι περισσότεροι νέοι έχουν τη λανθασμένη αντίληψη ότι η σεξουαλική ζωή είναι διαφορετική από το γάμο. Στην πραγματικότητα η σεξουαλική σχέση είναι απαραίτητη και αποτελεί υγιές κομμάτι του γάμου. Το σεξ χρειάζεται δέσμευση και δέσιμο και αυτό είναι ακριβώς το κομμάτι στο οποίο οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι δε διαθέτουν την απαραίτητη ενέργεια ή διάθεση», υποστηρίζει ο Δρ Rajiv Anand, σύμβουλος γάμου. Σύμφωνα με τον ίδιο δεν είναι η ίδια η σεξουαλική πράξη που χάνει το νεωτερισμό ή την έλξη μετά το γάμο, αλλά η προσέγγιση των δύο συντρόφων. 



Ποια είναι, λοιπόν, η λύση; «Αν η συγκεκριμένη περίπτωση έχει να κάνει με τη σωματική κούραση τα ζευγάρια θα πρέπει να κάνουν ‘’προγραμματισμένο’’ σεξ. Πρέπει να σχεδιάζουν αποδράσεις το Σαββατοκύριακο ή να κανονίζουν περιστασιακά να αφήσουν τα παιδιά με μια μπέιμπι-σίτερ ή με κάποιον συγγενή και να σχεδιάζουν μια βραδινή έξοδο, όπου θα μπορούσαν να επιστρέψουν στο σπίτι νωρίς από τη δουλειά και να αφιερώσουν τον ελεύθερο χρόνο τους ο ένας στον άλλο. Αν είναι θέμα συναισθηματικής αποστασιοποίησης, η επικοινωνία είναι η μόνη λύση. Οι δύο σύντροφοι πρέπει να μιλήσουν μεταξύ τους για τα θέματα που τους απασχολούν σε ένα ήρεμο περιβάλλον», επισημαίνει η Δρ Minnu R Bhonsle. 



Η Δρ Anjali Chhabria, ψυχίατρος και ψυχοθεραπευτής, αποφαίνεται ότι είναι πιο σημαντικό να ασχοληθούμε με τη ρίζα του προβλήματος παρά να αναζητήσουμε γρήγορες διορθωτικές λύσεις. «Το σεξ αποτελεί σημαντικό κομμάτι του γάμου και η έλλειψή του θα μπορούσε να προκαλέσει προβλήματα στον έγγαμο βίο. Η κακή σεξουαλική ζωή είναι ένα σύμπτωμα, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Το ζευγάρι πρέπει να βρει απαντήσεις στο ‘’γιατί δεν υπάρχει σεξ’’; Είναι επειδή δεν υπάρχει χημεία στη σχέση ή μήπως δεν υφίσταται καν σχέση τελικά; Είναι οι δύο σύντροφοι πολύ κουρασμένοι ή πολύ στρεσαρισμένοι; Μήπως ο ένας σύντροφος θεωρεί ότι δεν είναι πλέον ελκυστικός για τον άλλο; Μήπως ο ένας σύζυγος νιώθει έλξη για ένα τρίτο πρόσωπο; Αν το πρόβλημα έχει να κάνει με την πλήξη, τα ζευγάρια πρέπει να βάλουν το σεξ σε προτεραιότητα. Αν είναι πολύ κουρασμένα για να κάνουν σεξ το βράδυ, να το κάνουν το πρωί. Αν η έλλειψη ιδιωτικής ζωής είναι το πρόβλημα, πρέπει το ζευγάρι να βρει χρόνο για τη σχέση του. Το σημαντικότερο από όλα είναι οι δύο σύζυγοι να πουν ο ένας στον άλλον τι θέλουν. Ο σύντροφός σας δεν είναι μάγος για να καταλάβει με ένα μαγικό τρόπο ποια είναι τα θέλω και οι ανάγκες σας», εξηγεί.

Η μεταμνημονιακή ποίηση

Οδύσσεια δευτέρα και μεγάλη,
της πρώτης μείζων ίσως. Αλλά φευ
άνευ Ομήρου, άνευ εξαμέτρων.
 
Η «Δευτέρα Οδύσσεια» αποτελεί ένα από τα κρυφά ποιήματα του Κ. Καβάφη και προηγήθηκε της Ιθάκης! Ο ποιητής πάντως στην πορεία της ζωής του δεν άλλαξε γνώμη σε ό,τι αφορά τη σημασία του ταξιδιού και του προορισμού: Στη Δευτέρα Οδύσσεια, ο «πολυμήχανος» αναζήτησε ευθύς άλλον προορισμό μόλις έφθασε στον πρώτον, καθώς απώλεσε το ενδιαφέρον του για τον στόχο που επιτεύχθηκε, ενώ σε ό,τι αφορά την Ιθάκη κατέληξε πως σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Η αναζήτηση ενός νέου τόπου και χρόνου έξω από τα μνημόνια θα πρέπει να αποτελεί τον κατόπιν της Ιθάκης στόχο για τη χώρα μας. Η οικονομία και η ποίηση δεν συναντιούνται συχνά είναι η αλήθεια, παρά μόνο σε τούτο: στην αναζήτηση μιας νέας αρμονίας. Σε ό,τι αφορά την ποίηση, η αρμονία αναζητείται στα μέτρα του Καβάφη. Σε ό,τι αφορά τα καθ’ ημάς, η αρμονία θα πρέπει να βρεθεί μέσα από την αναζήτηση της ανάπτυξης.

Σε αντίθεση με τον Καβάφη, η χώρα πρέπει να αλλάξει πια αφήγημα. Είμαστε μόνοι μας, χωρίς μνημόνια, με πολλές ωστόσο δεσμεύσεις και πρέπει να αποκτήσουμε καινούργιους και κατά το δυνατόν μεγαλόπνοους στόχους, με κυρίαρχο: Να τα καταφέρουμε. Αυτό το αφήγημα θα πρέπει να μπορεί να πείσει τους επενδυτές που αναζητούν φρέσκες τοποθετήσεις στην περιοχή. Με δεδομένα τα μεγάλα προβλήματα των γειτόνων, φαντάζει ίσως ως πιθανή ευκαιρία η χώρα να παίξει τον ρόλο μιας επενδυτικής ζώνης που μπορεί να αντλήσει κάποια κεφάλαια από εκείνα που δεν θα κατευθυνθούν στην Τουρκία ή που θα αποφύγουν την Ιταλία. Σε αυτό το τοπίο η αναζήτηση μεταμνημονιακών πολιτικών όπου και όταν αυτό καθίσταται εφικτό μοιάζει πιο πολύ και από απαραίτητη. Η γεωγραφική προσέλκυση επενδύσεων στο πλαίσιο της αυτονόητης ανασφάλειας που τρέφουν έστω και συγκυριακά οι θεσμικοί επενδυτές για την Τουρκία και την Ιταλία μπορεί να χαρίσει λίγο οξυγόνο στην οικονομία της χώρας μας, επαναφέροντάς τη σε μία μερική κανονικότητα, προσφέροντας τελικώς αυτό που έλεγε και ο ποιητής: «Μια κάποια λύση»!  

Τούτη η ματιά στα πράγματα ίσως είναι απαραίτητη στον κύκλο που ξεκινάει από το τέλος του μήνα με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των τραπεζών και την παρουσίαση των προοπτικών τους στους διεθνείς επενδυτές και ολοκληρώνεται στο τέλος του Σεπτεμβρίου με όλα τα μεγάλα διεθνή road shows. Αν δεν βρούμε επενδυτές, θα πρέπει ακόμη και να εφεύρουμε κάποιους! Άλλως πώς, κινδυνεύουμε από τον απόλυτο ιδρυματισμό: τη νοσταλγία των μνημονίων.  

Οι μη αντιπροσωπευόμενοι

Zούμε λοιπόν ήδη στην επόμενη μέρα. Μετά και τη διαγγελματική τοποθέτηση Τσίπρα -από την Ιθάκη, εξαιρετικά συμβολική, αλλά ταυτόχρονα και επικριθείσα επιλογή…- για την έξοδο από την εποχή των μνημονίων («Σήμερα στην Ελλάδα ξημερώνει μια νέα ημέρα, ημέρα λύτρωσης […] είναι όμως και η αφετηρία μιας νέας εποχής […] νέες μάχες είναι τώρα μπροστά μας»), μετά και από την αντι-τοποθέτηση Μητσοτάκη για την ίδια εν τέλει ημέρα («ο συμβολισμός της Ιθάκης είναι ψεύτικος, γιατί δεν φτάσαμε σε τέρμα της διαδρομής […] τώρα αρχίζει το 4ο άτυπο μνημόνιο»).

Ακούσαμε και τον Βαγγέλη Βενιζέλο, σύμφωνα με τον οποίο πρόκειται για: «είσοδο στην γκρίζα περιοχή του 4ου μνημονίου, με τα μειονεκτήματα αλλ’ όχι τις εγγυήσεις των προηγουμένων», με εντυπωσιακή συνήχηση π.χ. της τοποθέτησης Λαφαζάνη («η κυβέρνηση του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που κατάφερε να κάνει, μετά το τέρας του 3ου μνημονίου, είναι να βάλει τη χώρα σε 4ο»). Ενώ είχαν προηγηθεί προκαταβολικές καταθέσεις/υποθήκες από Κλάους Ρέγκλινγκ μέχρι Γιάννη

Στουρνάρα και καταιγισμός ανασκοπήσεων/προβολών στο μέλλον απ’ όλον τον διεθνή Τύπο. To ‘χουν αυτό το γνώρισμα οι ημερομηνίες, τα σημεία καμπής, τα timelines - υπάρχει η επόμενη μέρα!

Aντί όμως των πολλών βουερών μετώπων που συνειδητοποιείται ότι παραμένουν ανοιχτά, θα στραφούμε εδώ σ’ ένα που χαρακτηρίζεται από εκκωφαντική σιωπή. Το μέτωπο των «εκτός», των μη αντιπροσωπευόμενων στον δημόσιο διάλογο. Όλοι μάχονται -μας λένε- γι’ αυτούς! Όμως οι ίδιοι δεν λαμβάνουν τον λόγο - λογικό, αφού αυτοί χρειάζονται… να επιβιώσουν.

Σκεφθείτε τις εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων. Τους ανθρώπους εκείνους που βρίσκονται -ιδίως μακρόχρονα- χωρίς δουλειά: είναι σαφώς λιγότεροι από το 19,5% του εργατικού δυναμικού που μετράται σήμερα ως «βελτιωμένος δείκτης» (βέβαια ΕΙΝΑΙ βελτίωση από το 27%...), καθώς πολλοί είναι εκείνοι που έχουν οπισθοχωρήσει στη μαύρη ή γκρίζα ή παράλληλη οικονομία. Αν δεν έχουν μεταναστεύσει. Πάτε τώρα και στους άλλους, σ’ εκείνους που «γράφουν» μεν μιαν επίσημη/δηλωμένη απασχόληση αλλά χρειάζονται και άλλη/άλλες παράλληλες προκειμένου να βγει πέρα ο μήνας.

Υπάρχουν πάλι πολλοί που εργάζονται - αλλά απ’ αυτούς ένα όλο και μεγαλύτερο ποσοστό είναι με μερική ή άλλη ατυπική απασχόληση. «Πάλι καλά», λέει ο άλλος! Κυρίως όμως... ψάξτε λίγο καλύτερα, να δείτε πόσο και πότε τους καταβάλλεται ο όποιος (λέμε τώρα...) μισθός κάθε φορά. Με ποιο σασπένς. Α, ναι, και με τι ασφαλιστική κάλυψη. Όσο για την αίσθηση ανασφάλειας, για το (όπως λέγονταν παλιότερα) «αύριο» - άσε καλύτερα!

Αυτοί όλοι δεν έχουν φωνή (οι εκτός Ελλάδος, ούτε ψήφο). Ναι, ναι, θα επανέλθουν οι συλλογικές συμβάσεις με επεκτασιμότητα και υποχρεωτική προσφυγή στη διαιτησία. Ναι, θα επιχειρηθεί και η ενίσχυση του κατώτατου μισθού. Όμως… αληθινά, στην πράξη, τι θα βελτιώσει αυτό τη θέση των πραγματικών ανθρώπων;

Περάστε τώρα στους συνταξιούχους, για τους οποίους όλη η μείζων αντιπαράθεση για μιαν ακόμη φορά. Ασφαλώς θα εννοείτε τους «παλαιούς», εκείνους πριν τη λαιμητόμο του Νόμου Κατρούγκαλου, ο οποίος φρόντισε και διέσωσε το πλήθος όσων ωθήθηκαν σε έξοδο από τις διαδοχικές μνημονιακές ρυθμίσεις. Οι «επόμενοι», δηλαδή οι έκτοτε και μέχρις ας πούμε την έναρξη μείωσης των συντάξεων (είτε από 1/1/2019 είτε αργότερα) παρακολουθούν/θα παρακολουθούν τον εαυτό τους σε ρόλο παιδιών ενός κατώτερου θεού. Βέβαια είναι συγκριτικά πολύ λιγότεροι, αλλά - μια στιγμή! Οι ακόμη μεταγενέστεροι, από τους εντελώς νέους που θα καταφέρουν (λίγοι, αλλά... καταφέρνουν!) να μπουν στον χώρο της εργασίας και υποτίθεται υπάγονται στην κοινωνική ασφάλιση, ή πάλιν όσοι συνεχίζουν στον δρόμο του ελεύθερου επαγγέλματος ή του όποιου επιτηδεύματος, αυτοί όχι μόνον γνωρίζουν ότι θα έχουν εξαιρετικά μικροτερότερες συντάξεις οψέποτε ολοκληρώσουν έναν μακρό ασφαλιστικό βίο, αλλά έχουν ήδη το βαρύτατο «προνόμιο» των αυξημένων ασφαλιστικών εισφορών... Γι’ αυτούς, ποιος θα μιλήσει;

Δεν τολμούμε δε, δίπλα στους παραπάνω, να προσθέσουμε και όσους έλαχε να διαθέτουν ακίνητη περιουσία χωρίς όμως να διατηρούν συγκρίσιμο με το παρελθόν εισόδημα. Αυτοί κουβαλάνε τον ΕΝΦΙΑ, μεγάλο ποσοστό τους βρίσκεται με «κόκκινο» δάνειο (και δεν αναφερόμαστε στους στρατηγικούς κακοπληρωτές, αλλά σε γνήσια θύματα της εποχής της φούσκας δανεισμού/ακινήτων). Ενώ παραδίπλα υπάρχουν και όσοι λόγω αδυναμίας ανταπόκρισης στο βάρος αποποιούνται -κατά δεκάδες χιλιάδες, πλέον- κληρονομικά δικαιώματα. Δεν θα πολυσταθούμε σ’ αυτήν την κατηγορία, γιατί; Στην Ελλάδα -και ακόμη περισσότερο στα μάτια των «εταίρων»- όποιος σχετίζεται με ακίνητο θεωρείται εξ ορισμού «προνομιούχος» οπότε δεν δικαιούται υπεράσπισης…

Στην «επόμενη μέρα των Μνημονίων», όλοι αυτοί οι μη αντιπροσωπευόμενοι διεκδικούν τον λόγο.

Προς αφανισμό το όνομα «Μακεδονία» από την Ελλάδα; Το σοβαρό περιστατικό και όλες οι απόψεις (ΦΩΤΟ)

Οι καιροί είναι ύποπτοι! Πάρα πολύ ύποπτοι!

Τον περασμένο μήνα, υπό την σκιά της παράδοσης του ονόματος «Μακεδονία» στα Σκόπια, με κυβερνητική «τζίφρα», το διαδίκτυο γέμισε με δημοσιεύματα, τα οποία έκαναν λόγο για αλλαγή του ονόματος των οδικών πινακίδων του οινοτουριστικού δικτύου της Ένωσης Οινοπαραγωγών Βορείου Ελλάδος από «Δρόμοι του Κρασιού της Μακεδονίας» σε «Δρόμοι του Κρασιού της Βόρειας Ελλάδας».

Μάλιστα, δόθηκαν και φωτογραφίες από οδική πινακίδα στην Επανομή και όχι μόνο, που φαίνεται να έχει αλλάξει το όνομα.

Η Ένωση Οινοπαραγωγών Βορείου Ελλάδος έσπευσε να δώσει διευκρινήσεις.

Σύμφωνα λοιπόν με την Ένωση, το όνομα «Δρόμοι του Κρασιού της Μακεδονίας» τροποποιήθηκε σε «Δρόμοι του Κρασιού της Βορείου Ελλάδος» πριν από 16 χρόνια (2002) καθώς το δίκτυο των μελών του επεκτάθηκε γεωγραφικά με την ένταξη σε αυτό επισκέψιμων οινοποιείων και από άλλες Περιφέρειες της Βόρειας Ελλάδας και συγκεκριμένα από την Θράκη και την Ήπειρο.

Οι οινοπαραγωγοί ισχυρίστηκαν δε ότι οι οδικές πινακίδες με το όνομα «Δρόμοι του Κρασιού της Μακεδονίας» τοποθετήθηκαν το έτος 2000, πριν την αλλαγή της επωνυμίας του δικτύου, ενώ από το 2002 και μετά, όσα οινοποιεία του δικτύου επιθυμούσαν να τοποθετήσουν επιπλέον οδική σήμανση, χρησιμοποιούσαν τη νέα επωνυμία του δικτύου: «Δρόμοι του Κρασιού της Βορείου Ελλάδος».

«Έτσι, σήμερα υπάρχουν ταυτόχρονα και παλιές και νέες οδικές πινακίδες», διατείνονται.

Τέλος, σε ότι αφορά την οδική πινακίδα που αναφέρουν τα δημοσιεύματα «Δρόμοι του Κρασιού της Βορείου Ελλάδος» στην Επανομή Θεσσαλονίκης, όπως υποστηρίζουν, έχει τοποθετηθεί πριν 3 χρόνια και σε νέα θέση, διαφορετική από αυτή με την προηγούμενη επωνυμία: «Δρόμοι του Κρασιού της Μακεδονίας», η οποία και βρίσκεται στην αρχική της θέση (στην άνοδο προς Πλαγιάρι)!

Τα δημοσιεύματα πάντως επιμένουν πως υπάρχει πρόθεση εξαφάνισης της λέξης «Μακεδονία».

Εμείς σεβόμαστε τόσο τους καταγγέλλοντες, όσο και τους οινοπαραγωγούς και προτείνουμε:

Ασχέτως με το τι έχει συμβεί, οι οινοπαραγωγοί θα μπορούσαν, τώρα που η κερκόπορτα άνοιξε για τα καλά στην Μακεδονία μας, να επανέλθουν με το όνομα «Μακεδονία» για τους δρόμους του κρασιού, προσθέτοντας τις υπόλοιπες γεωγραφικές περιοχές της χώρας.

Η αντίσταση απέναντι στην παράδοση ιερών και οσίων των Ελλήνων μπορεί να έχει πολλές μορφές, όχι απαραίτητα ακραίες, ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν.

Δεν αποκλείεται η τροποποίηση του «Δρόμοι του Κρασιού της Μακεδονίας» σε «Δρόμοι του Κρασιού της Βόρειας Ελλάδας», ασχέτως της χρονικής στιγμής, κατά την οποία αποφασίστηκε να γίνει, να χρησιμοποιηθεί από «καλοθελητές» και σε άλλους τομείς της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.

Γιατί δεν θέλουμε να πιστέψουμε και δεν πιστεύουμε πως οι όποιοι Έλληνες οινοπαραγωγοί δρουν, εν γνώσει τους, εις βάρος των ελληνικών δικαίων.

Ας διαψεύσουν λοιπόν τους όποιους αμφισβητίες.