Μια χούφτα Έλληνες…

Ελλάς.. Μια χώρα προδομένη σήμερα από τα ίδια της τα παιδιά…

Μέσα από τα σπλάχνα της ξεπήδησε ο χειρότερος εφιάλτης της και σύρθηκε τα τελευταία χρόνια ανά την υφήλιο, χωρίς ελπίδα οίκτου και συμπαράστασης.
Προδοσία εκ των έσω … και ναι, αυτός ο πόλεμος είναι πάντοτε πιο πικρός και πιο ακατάληπτος για τους ρομαντικούς και τους πατριώτες. 
Δεν το αντέχει η καρδιά του Έλληνα να βλέπει την πατρίδα του να λυμαίνεται από διάφορους που διοικούν έχοντας το αντίστοιχο πελατειακό κοινό τους και κάθε φυλής βρωμερούς ισλαμοαποικιοκράτες που υποδέχονται στην πατρίδα μας οι ανεγκέφαλοι φιλάνθρωποι.

Τι πάθαμε ως λαός και πάψαμε να σκεφτόμαστε; Τι πάθαμε και πάψαμε να αντιδρούμε; Σημειωτέον ότι η «επίσημη» διανόηση – Ακαδημία, μουσουργοί, ποιητές, συγγραφείς… όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης και της ηθικής κατάπτωσης απουσιάζει παντελώς και εκκωφαντικώς από την κριτική του σκάρτου πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι.
Στην εποχή της πνευματικής και οικονομικής πτώχευσης, μορφές ηρώων μας θυμίζουν το χρέος μας προς την Πατρίδα, όπως ο Λεωνίδας με τους Σπαρτιάτες του, όπως ο Κολοκοτρώνης και ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, όπως οι Μακεδονομάχοι, Καπετάν Άγρας και Παύλος Μελάς, όπως η κάθε ελληνική ψυχή που έπεσε στη μάχη με φλόγα και ηρωισμό.
Ένδοξες νίκες και ένδοξες ήττες, σε δύσκολες χρονικές στιγμές, αναπτέρωναν πάντοτε το εθνικό φρόνημα.

Μια χούφτα Έλληνες πολέμησαν και νίκησαν τους Πέρσες στον Μαραθώνα το 490 π.Χ. στις Θερμοπύλες και στη Σαλαμίνα το 480 π.Χ. στην Αλαμάνα και στο Χάνι της Γραβιάς το 1821, στο Μανιάκι το 1825, στο Μ. Σπήλαιο το 1827, στην απελευθέρωση της Κρήτης και της Μακεδονίας, καθώς επίσης και στο μέτωπο της Αλβανίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Δόθηκαν μάχες με νίκες καθοριστικές, στις οποίες η Δύση οφείλει την ύπαρξή της και η ιστορία μας πάντοτε γραφόταν με χρυσά γράμματα.
Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη Ἀπομνημονεύματα
Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε, τρώνε από ᾿μάς και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι᾿ όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν…

Περιπλανηθήκαμε και επιβιώσαμε ως έθνος ανά τους αιώνες και κάποιες φορές βασανιστήκαμε. Ο χειρότερος εχθρός μας όμως, πάντοτε παρέμενε ο κακός μας εαυτός. Αυτός ήτανε και ο Δούρειος Ίππος που κατάφερνε να εισβάλλει και να γκρεμίζει τα τείχη της ανδρείας και του πατριωτισμού.
«Για να μην καταρρεύσει το Έθνος μας έχει ανάγκη όλων εμάς, των όσων ζωντανών, κατά τον Ίωνα Δραγούμη, οι οποίοι θα πρέπει να συνδεθούμε με πίστη, αυτοθυσία και διαίσθηση με τη ζωή του Έθνους, να διακονήσομε την παράδοση μας και να αναπτύξουμε τη συνείδηση μας στον Ελληνικό τρόπο ζωής. 
Να επιδείξουμε εμπράκτως, αγάπη προς το Έθνος και προς κάθε Εθνικό. Να περιφρουρήσουμε αξίες, πολιτισμό, περιβάλλον, γλώσσα και τον γεωγραφικό χώρο που μας απέμεινε και περικλείεται στα γεωγραφικά όρια του Ελλαδικού και Κυπριακού Κράτους. Στη συνέχεια να διεκδικήσουμε αυτό που ανήκει σε μας και στα παιδιά μας. Να λευτερώσουμε τα σκλαβωμένα εδάφη του Ελληνισμού. Και εάν εμείς σταθούμε ανάξιοι να το πετύχουμε, να παραδώσουμε σκυτάλη στις επερχόμενες γενεές.»

Οι προδότες δεν έλειψαν ποτέ και πολλές φορές καθόρισαν την εξέλιξη των γεγονότων, αλλάζοντας ακόμη και το ρου της ιστορίας. Να θυμάστε όμως ότι όσο ζει η μνήμη και η ιστορία αποτυπωμένες, δεν υπάρχουν χαμένες πατρίδες, δεν υπάρχουν χαμένοι πολιτισμοί.
Όσες φορές και αν λαβώθηκε το Έθνος, όσες φορές και αν αλώθηκε, πάντοτε έστεκε αγέρωχο και φωτεινό. Η ψυχή του έμενε αλύτρωτη και δεν χρειαζόταν παρά μια χούφτα Έλληνες να μεταλαμπαδεύσουν αρετές και μνήμες.
Δεν θα πάψει όμως αυτή η χώρα να γεννά από τα σπλάχνα της ήρωες, που δεν θα διστάσουν όποτε η πατρίδα και οι συνθήκες το επιτάσσουν να θυσιαστούν γι΄ αυτήν.
Ο Δημοσθένης Λιακόπουλος έχει αναφέρει στο παρελθόν ότι:
"Η Ελλάς δεν είναι ύλη, ούτε χώρος, δια να την καταλάβουν και να την εξουθενώσουν. Συμβολίζει και είναι το αιώνιον, το αθάνατον, το αδέσμευτον πνεύμα, το οποίον ούτε συλλαμβάνεται, ούτε υποτάσσεται, ούτε αποθνήσκει."

Αρχηγό του έθνους και οδηγό της ζωής μας ας βάλουμε τον Χριστό, ο οποίος με μία χούφτα Έλληνες πατριώτες θα σώσει την πατρίδα μας από τον αφανισμό της.
Έρχεται η ώρα να δώσουμε τη μάχη μας!

Δόξα Σοι ο Θεός η μόνη ελπίς ημών δόξα Σοι!!!