Δουλειές υπάρχουν...

Είναι πολλά αυτά που μπορεί να κάνουν έναν πολιτικό να χάσει την ψυχραιμία του, να εκθέσει τον εκνευρισμό του, όταν βρεθεί απέναντι από τον «λαό» του. 

Η αγορά εργασίας είναι ένα απ’ αυτά. Τα παραδείγματα απτά. Ο πρόεδρος των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών Κουρτ Μπεκ (2006-2008) είχε δώσει 
-προ κρίσης- την εξής απάντηση σε άνεργο γενειοφόρο, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε επειδή δεν έβρισκε δουλειά: «Ξυρίσου, πλύσου, και όλα θα πάνε καλά».

Τον Μπεκ δεν τον ξέπλυνε ούτε ο Ρήνος. Δεν ήταν ο «άνθρωπος του λαού», ο προσηνής και συμπαθής, τον οποίο οι ελίτ σνόμπαραν ως επαρχιώτη, που είχε στρίψει το τιμόνι του κόμματος από την «ατζέντα 2010» του Σρέντερ; Πού πήγε το λαϊκό προφίλ, όταν συνάντησε την πραγματικότητα;

Εντάξει, ο ένοικος του Μεγάρου των Ηλυσίων δεν είναι το «παιδί του λαού», αλλά θέμα επαφής με την πραγματικότητα των Γάλλων και δη των νέων φαίνεται ότι έχει. «Εάν είσαι έτοιμος και έχεις κίνητρο, σε ξενοδοχεία, καφέ, όπου πάω ο κόσμος μού λέει ότι ψάχνει προσωπικό. Μπορώ να σου βρω δουλειά απλώς διασχίζοντας τον δρόμο», είπε σε άνεργο νεαρό κηπουρό, ο οποίος τον πλησίασε στο πλαίσιο εκδήλωσης στους κήπους -τι ειρωνεία- του Ελιζέ. 

Μια ημέρα πριν, Ελληνίδα ευρωβουλευτής ήταν απηνής. «Τα επιδόματα δίνονται σε τύπους σαν τον Καρανίκα (σ.σ.: μετακλητός στο Μαξίμου), σε τεμπέληδες που φυτοζωούν χωρίς να θέλουν να εργαστούν».

Το πρόβλημα και στις τρεις περιπτώσεις δεν είναι ότι κάποιοι πολιτικοί είναι από την Αφροδίτη, ενώ οι πολίτες από τον Άρη. Το πρόβλημα δεν είναι καν η έλλειψη ενσυναίσθησης. Δεν θέλουν τη συμπόνια κανενός οι στρατιές των ανέργων, των φτωχών και των ευάλωτων. Δουλειά θέλουν, γι’ αυτό και μια σχετική συστολή του πολιτικού κόσμου απέναντι στην πραγματικότητα, η οποία εν πολλοίς είναι και δικό τους έργο, δεν βλάπτει. 

Βλάπτουν οι υπεραπλουστεύσεις για «αγράμματους βιομηχανικούς εργάτες», που πίνουν και καπνίζουν, οι γενικεύσεις για «τεμπέληδες» και οι διαλέξεις για «δουλειά, αρκεί να το επιλέξεις». Δεν βλάπτουν τους «μικρούς», που «δίκασες», τ’ ακούς;