τότε δίκαια θα κατέληγε η πατρίδα μας στα σκουπίδια της ιστορίας, αφού δεν θα διέθετε ούτε έναν ικανό να την οδηγήσει στην απελευθέρωση της από το γερμανικό οικονομικό ζυγό.
Όλοι γνωρίζουμε πλέον τι συμβαίνει σήμερα στην πατρίδα μας. Ειδικότερα, η εξουσία έχει υπεξαιρεθεί δόλια από κάποια μεμονωμένα άτομα που δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν το κόμμα τους εν αγνοία του – επίσης να προβούν σε δεκάδες προεκλογικές δεσμεύσεις που δεν είχαν καμία πρόθεση να τηρήσουν και τελικά να δολοφονήσουν την τελευταία ελπίδα των Ελλήνων. Η συνεργασία τους δε με τους οικονομικούς κατακτητές της χώρας ήταν προγραμματισμένη από πολύ πριν – ενώ στη συνέχεια δρομολόγησαν τα ύπουλα πρωσικά σχέδια σχετικά με το ξεπούλημα της σκόπιμα απαξιωμένης δημόσιας περιουσίας, με την υφαρπαγή της ιδιωτικής μέσω των υπερβολικών φόρων, της πτώσης των εισοδημάτων, των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών, καθώς επίσης με την παράδοση εθνικής κυριαρχίας κατά το δοκούν.
Ειδικά όσον αφορά το τελευταίο, η Μακεδονία είναι μόνο η αρχή – πόσο μάλλον όταν οι αντιδράσεις των Ελλήνων είναι χλιαρές, περιοριζόμενες ουσιαστικά στη βόρεια Ελλάδα, σαν να αφορά μόνο αυτήν το θέμα. Η κυβέρνηση δε αδιαφορεί επιδεικτικά, έχοντας προφανώς αποθρασυνθεί από την ευκολία, με την οποία τα καταφέρνει σε όλα τα επίπεδα – επίσης από τις δημοσκοπήσεις που της δίνουν σταθερά τη δεύτερη θέση με πολύ μεγάλα ποσοστά, συγκριτικά με την απίστευτη καταστροφή που προκαλεί στη χώρα μας.
Όσον αφορά πάντως τους Σκοπιανούς, εάν θεωρούν πως η περιοχή τους ανήκει στη Μακεδονία, δεν θα είχε κανένας Έλληνας αντίρρηση. Δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση Μακεδόνες και Έλληνες, όπως δεν θα ήταν Σπαρτιάτες και Έλληνες τυχόν Σλάβοι που θα κατοικούσαν στην περιοχή ή Ηπειρώτες και Έλληνες κάποιοι Αλβανοί που θα διέμεναν στην Ήπειρο – κάτι που ουσιαστικά είναι κάτι περισσότερο από αυτονόητο, ενώ δεν έχει καμία σχέση με εθνικισμό, ούτε καν με πατριωτισμό.
Περαιτέρω, θεωρούμε σκόπιμο να παραθέσουμε το εξής διαφωτιστικό σχόλιο αναγνώστη, το οποίο τεκμηριώνει πως όλοι γνωρίζουμε το βρώμικο παιχνίδι που έχει παιχθεί και συνεχίζει να παίζεται εις βάρος μας – οπότε είμαστε απαράδεκτοι όταν δεν κάνουμε τίποτα για να το σταματήσουμε:
«Δεν υπήρξε καμία υποχώρηση κάτω από το βάρος πιέσεων κατά τις διαπραγματεύσεις του πρώτου εξαμήνου του 2015. Η οικονομική πολιτική που θα ακολουθούσε το κόμμα αν κέρδιζε τις εκλογές είχε ήδη διαμορφωθεί, τουλάχιστον από την Άνοιξη του 2014, σε μια κλειστή ομάδα στην ηγεσία. Είχαν πειστεί ότι, η μόνη ρεαλιστική πολιτική ήταν η συνέχιση αυτής των μνημονίων, με μικρές βελτιώσεις που θα προσπαθούσαν να κάνουν οι ίδιοι σαν διαχειριστές, για τα μάτια του κόσμου. Όχι ρήξεις, ανατροπές, εξόδους από την ΕΕ, εθνικό νόμισμα και άλλα τέτοια επαναστατικά – τα οποία δεν επιθυμούσε ούτε η πλειοψηφία του λαού, όπως έδειχναν άλλωστε οι μετρήσεις της κοινής γνώμης.
Το δημοψήφισμα ήταν ένα τέχνασμα για να καμφθεί η αντίδραση ισχυρών ομάδων στον κομματικό μηχανισμό και στη Νεολαία. Εκτιμούσαν δηλαδή ότι, με ένα μάλλον σίγουρο «ΝΑΙ» θα νομιμοποιούσαν την προαποφασισμένη αλλαγή πολιτικής και θα έκαμπταν έτσι την εσωκομματική αντίδραση. Τεκμαίρεται δε αυτό από το γεγονός ότι, προέκριναν το δημοψήφισμα από το να ζητήσουν από τον λαό νέα, ισχυρότερη εντολή – προσφεύγοντας σε εκλογές, κατά το ιστορικό παράδειγμα του Γεωργίου Παπανδρέου.
Εκλογές που κατά τις εκτιμήσεις όλων, συμπεριλαμβανομένου του κ. Μεϊμαράκη, θα «κέρδιζαν» με πάνω από 40% – με το μειονέκτημα όμως της ενίσχυσης της αριστερής αντιπολίτευσης εντός του κόμματος. Επομένως θα επρόκειτο για μια νίκη που δεν χρειάζονταν, αφού θα τους αυτοπαγίδευε – οπότε λογικά επέλεξαν το δημοψήφισμα που δεν θα τους δημιουργούσε τέτοια εσωτερικά προβλήματα. Αλήθεια, έχει ρωτήσει κανείς τον πρωθυπουργό (ή καλύτερα τον κ. Δραγασάκη), γιατί προέκρινε την λύση του δημοψηφίσματος αντί της ανανέωσης της λαϊκής εντολής μέσα από εκλογές;».
Επιβεβαιώνοντας τώρα τα παραπάνω, ένας δεύτερος εξαιρετικός αναγνώστης σημείωσε τα εξής:
«Όπως έγραψε μία ημέρα μετά το δημοψήφισμα ο καλός οικονομικός αρθρογράφος κ. Ambrose Evans Prichard της Daily Telegraph, το δημοψήφισμα το προκήρυξε ο πρωθυπουργός μας ελπίζοντας να το χάσει – έτσι ώστε μετά να εφαρμόσει τα μνημόνια με την ησυχία του, χωρίς να δείξει ότι είχε εξαγοραστεί από τους Πρώσους πριν ακόμη εκλεγεί.
Την άποψη αυτή επιβεβαίωσε ο κ. Βαρουφάκης στο βιβλίο του, όταν περιέγραψε τις συνθήκες της παραίτησής του αμέσως μετά το αποτέλεσμα. Με το 62% «ΟΧΙ» όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν θετικά για τον πρωθυπουργό, οπότε υποχρεώθηκε να ρίξει τη μάσκα και να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο, ως διορισμένος Quisling (=προδότης). Από τότε πορεύεται ψυχρά, εκτελώντας πιστά το πρόγραμμα κατεδάφισης (και διαμελισμού) της χώρας».
Περαιτέρω, ένας τρίτος αναγνώστης προσβλήθηκε από τις συνεχείς αναφορές μας σε σχέση με την έλλειψη ουσιαστικής αντίδρασης των Ελλήνων, ειδικά της πνευματικής ελίτ, όταν κυριολεκτικά κινδυνεύει να σβηστεί η Ελλάδα ως Έθνος από το χάρτη – από την πεποίθηση μας δηλαδή πως επικρατεί η σιωπή των αμνών (αν και ερμηνεύσαμε την παράδοξη αυτή στάση – πηγή), ότι διαπιστώνεται μία συλλογική αποχαύνωση, πως οι Έλληνες αποτελούν τη μεγάλη ντροπή της Ευρώπης κοκ. Πρόσθεσε λοιπόν τα παρακάτω:
«Γιατί δεν ξεσηκώνονται οι Έλληνες; Ωραίο το ερώτημα! Αν υποθέταμε βέβαια πως με κάποιο μαγικό τρόπο θα μπορούσαν να συντονιστούν οι «ετερόκλητες μάζες» – να δώσουν ραντεβού χωρίς συντονιστή, την τάδε ημερομηνία/ώρα, στον δείνα τόπο. Επομένως να συγκεντρωθούν οργανωμένα, μαζικά και συντονισμένα με τα τάδε ζητούμενα. Η σωστή απάντηση ποιά είναι; Φυσικά το ερώτημα, πώς θα συντονιστεί όλη αυτή η μάζα. Αυτομάτως άραγε;».
Εν προκειμένω εννοείται ως συνήθως πως η μη αντίδραση των Ελλήνων δεν οφείλεται στην αποχαύνωση τους και στη λογική του «καναπέ» – αλλά στο ότι δεν υπάρχει ένας ηγέτης, ο οποίος θα ήταν σε θέση να οργανώσει και να συντονίσει τις μάζες. Με απλά λόγια φαίνεται να επικρατεί ο ισχυρισμός πως σε μία χώρα των 10.750.000 Πολιτών, εκ των οποίων τα 2.000.000 είναι απόφοιτοι Πανεπιστημίων και σε ένα Έθνος που υπερβαίνει τα 20.000.000 διεθνώς, δεν υπάρχει καμία ηγετική φυσιογνωμία ή ανάλογη ομάδα Πολιτών – εξαιρώντας βέβαια τους 300 της Βουλής, ειδικά τους 152, ένα μεγάλο μέρος των οποίων έχει κυριολεκτικά «πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο» (υπενθυμίζουμε εδώ πως η χείριστη μορφή ηλιθίου είναι αυτός που δεν ζημιώνει μόνο όλους τους υπόλοιπους, αλλά επί πλέον τον εαυτό του με τη συμπεριφορά του, χωρίς δυστυχώς να το καταλαβαίνει).
Εάν πράγματι συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε δίκαια θα κατέληγε η Ελλάδα στα σκουπίδια της ιστορίας – αφού δεν θα διέθετε ούτε έναν αληθινό ηγέτη, ικανό να οδηγήσει την πατρίδα του στην έξοδο από την κρίση και στην απελευθέρωση της από το γερμανικό οικονομικό ζυγό. Μήπως όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο; Μήπως αυτό που λείπει από την Ελλάδα είναι ένας αποφασισμένος λαός, πρόθυμος να αγωνιστεί για την πατρίδα του και για τα παιδιά του, πληρώνοντας οποιοδήποτε τίμημα απαιτηθεί;Θα εμπιστευόταν ποτέ κάποιος ηγέτης έναν τρομοκρατημένο, αποχαυνωμένο λαό, ο οποίος αδιαφορεί για την ελευθερία του και για τις επόμενες γενιές, προτιμώντας τη βολή του; Παντού και πάντοτε δεν εμφανίζονταν νομοτελειακά ηγέτες, όταν ο λαός ήταν ώριμος και πρόθυμος να τους στηρίξει; Πόσο μάλλον σε μία χώρα που είναι πάμπλουτη, έχοντας ακόμη και τώρα λύσεις στη διάθεση της, παρά το ότι βρίσκεται στην άκρη του γκρεμού και στα πρόθυρα του χάους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου